Жудасьці. Шызафрэнія.
Бывае, штосьці цёмнае і страшнае зьяўляецца з-за сьпіны. Я адчуваю яго позірк там, дзе нічога няма. Дрыжыкі бягуць, хочацца зьбегчы хутчэй да сьвятла, у сьветлы пакой, і зачыніць дзьверы. Так, каб прыціснуцца сьпінай да іх і адчуць, што за ёй, за гэтай сьпінай, цяпер ёсьць нешта надзейнае, цёплае, як дрэва (самы жывы матэрыял).
А гэтае чорнае не супакойваецца. Прыходзіць у снах. Душыць мяне. Прымушае рабіць сабе шкоду, яму шкоду - і гэтым зноў шкоду сабе. "Не заб'еш ты - заб'ю цябе я," - сьмяецца, шчэрыцца зубамі гострымі і цягнецца дзіцячымі ручкамі. У мяне рухаюцца валасы. Мне страшна. Я не хачу забіваць. І яшчэ больш я баюся гэтага. Зноў і зноў заводзіць сваё. Бярэ за плячо зьбялелай, блакітна-зялёнай, як плесьня, рукой са струпамі - халоднай, сьлізкай часам ці проста мокрай, бывае сухой. Мне страшна. Ён сьмяецца. Ён ведае нада мной уладу. Я стараюся быць спакойнай, стараюся думаць, што гэта ён у маёй галаве, а не наадварот, таму я ўладная.
Часам, калі зусім прыціскае, у пакоі ці то на цёмнай вуліцы, я крычу: "Сябар!" - альбо проста імя. Любое. Яно прыходзіць само, пра каго б я ні думала. Часам, незнаёмае. Справа не ў асобе - у імені. Быццам я заклікаю некага схаваць мяне, абараніць. Крычу - шэптам, звычайна - і ён зьнікае. Часам злы, а часам з насьмешкай: "Яшчэ вярнуся, яшчэ вярнуся, мілая. Куды схаваешся ад мяне?"
Нядаўна на вуліцы, ідучы дахаты, слухаючы музыку, перапалохалася і выгукнула: "Антон!" - сама зьдзівілася, чаго. Калі б гэта быў той Антон, якога можа паклікаць Кася Глухоўская, ён бы ніколі ня прыйшоў. І ніяк бы ня выратаваў.
Сёньня шаптала: "Андрей, Андрюша"... І зноў жа: "Сябар". Універсальнае не заўсёды дапамагае, праўда. Да асобы трэба зьвярнуцца. Хоць да каго.
Бывае, што клічу: "Томек," - каго клічу? Колькі яшчэ іх зваць? Цікава, што нехта ж прыходзіць.
Часам я клічу: "Езус", "Іісус," - але не заўсёды. Рэдка. Яго сорамна клікаць. Асабліва пачуць: "Я тут, я побач, чаму ж ты робіш не так, як хацела рабіць? Я тут. Я гляджу. Проста гляджу".
А гэты зноў за сваё: "Ня будзе табе прабачэньня. Ты ня зможаш. Ты ведаеш, ты ня верыш," - і сьмяецца. Калісь у дзяцінстве я чаравала: крывёй на імя. Прадавала душу д'яблу нібы за каханьне. Але гэта ж ня можа быць той. Гэта горш.
Д'ябал, які патрабуе яго забіць. Бывае, я гэта раблю ўва сьне. Ад жаху, ня больш. Там я яго ненавіджу жудасна. Насамрэч я не здамся. Забіць яго па ягоным патрабаваньні - ці ж ня гэта патрапіць ва ўладу? Ці ж ня гэта ёсьць паслухмянасьцю?
Пакуль у мяне ёсьць Сябар. Ёсьць Сонца. У гэтай краіне так не хапае сонейка... Мая краіна, боль і смуга. Мне так не хапае сонейка і сінечы неба. Паслухай, я хачу яго бачыць, я хачу яго цалаваць! Напэўна, ніхто ня ведае, наколькі сонца зусім маё. Не той плазматычны шар, а сонца. Якое дарожку паўз нос пратаптала вяснушкамі. Якое ўмее так цалаваць. Якое ўсё залівае сваім сьвятлом, і пылінкі танчаць у гэтай плыні. Люблю вось так.
І ён, жахлівы, ён ня ведае! Ён ня чытаў кніжак Астрыд Ліндгрэн ці "Таямнічы сад". Яму не зразумець моцы сьвятла - хіба адступаць паволі. Сіні, чорны, змрочны... Заліваю ўсё малаком. Малюю фарбамі. Фарбы пахнуць сонейкам, пахнуць сьвятлом - вы гэта ведалі? Я не мастачка, а ў іх ратуюся. У гітары сваёй ратуюся. У кнігах. У фатаграфіі. Часам тут.
Калі котка лягае побач і пачынае вылізваць рукі, адразу лягчэй. Быццам хтосьці здымае мех і боль.
Трывожнасьць. Я даўно не рабіла дыхальную гімнастыку. Даўно не скідала мех.
