Калядная рапсодыя
Адно з маіх любімых калядных апавяданняў.
"...Вось спускаецца на Палессе ноч. Мільгаюць на залатым чорныя сілуэты ялін і дзіўныя, расторганыя ў розныя бакі сілуэты хвояў: як ведзьмы на тычках. Цягнік ляцеў, і гэтыя ведзьмы круціліся ў шалёным кругавароце.
Гонкі! Бог ты мой, гонкі! У снежных віхурах, у звоне бразготак, што аж захлынаюцца ад захаплення.
Як быў я конь у ліхога пана,
Настаяўся я пад сметнічкам,
Наеўся я саломкі,
Напіўся я балотнай вады.
Побач скачуць вярхі ў масках і вывернутых кажухах. І лятуць у калматых снежкі.
Задзёртыя конскія храпы з ашалелымі вачамі. Ногі шырока мераюць снегавую парчу. Сонца, рыжыя кажухі, чорныя хусткі з чырвонымі і сінімі кветкамі, перавітымі зялёнай лістотай.
Ён стаіць у санях, гагоча і страляе пугай. А побач пад хусцінай румянае, белазубае, сінявокае аблічча. Таксама смяецца. І такая яна зараз… такая!.."
"...Ой, цару нябесны, гэтыя песні! Так і гучаць, і гучаць у вушах, настырна, як у ціхай хаце пасля вяселля, калі на падпітку не можаш заснуць. І як холадна гаворыць пра гэта старая кніга: “Музыкальность составляет выдающуюся черту в характере полешука”. Гэта пра песні, якімі ён так пякельна, пакутліва шчаслівы..."
© У.С.Караткевіч
Пра што: Каляды, вяселле, народныя спевы, снег, Палессе, боль і Надзею Агулам спасылка прывядзе на досыць напоўнены архіў з сайта, прысвечанага асобе Караткевіча
"...Вось спускаецца на Палессе ноч. Мільгаюць на залатым чорныя сілуэты ялін і дзіўныя, расторганыя ў розныя бакі сілуэты хвояў: як ведзьмы на тычках. Цягнік ляцеў, і гэтыя ведзьмы круціліся ў шалёным кругавароце.
Гонкі! Бог ты мой, гонкі! У снежных віхурах, у звоне бразготак, што аж захлынаюцца ад захаплення.
Як быў я конь у ліхога пана,
Настаяўся я пад сметнічкам,
Наеўся я саломкі,
Напіўся я балотнай вады.
Побач скачуць вярхі ў масках і вывернутых кажухах. І лятуць у калматых снежкі.
Задзёртыя конскія храпы з ашалелымі вачамі. Ногі шырока мераюць снегавую парчу. Сонца, рыжыя кажухі, чорныя хусткі з чырвонымі і сінімі кветкамі, перавітымі зялёнай лістотай.
Ён стаіць у санях, гагоча і страляе пугай. А побач пад хусцінай румянае, белазубае, сінявокае аблічча. Таксама смяецца. І такая яна зараз… такая!.."
"...Ой, цару нябесны, гэтыя песні! Так і гучаць, і гучаць у вушах, настырна, як у ціхай хаце пасля вяселля, калі на падпітку не можаш заснуць. І як холадна гаворыць пра гэта старая кніга: “Музыкальность составляет выдающуюся черту в характере полешука”. Гэта пра песні, якімі ён так пякельна, пакутліва шчаслівы..."
© У.С.Караткевіч
Пра што: Каляды, вяселле, народныя спевы, снег, Палессе, боль і Надзею Агулам спасылка прывядзе на досыць напоўнены архіў з сайта, прысвечанага асобе Караткевіча