[Thai] Fiction Jin+Junno+Kame : Lost Ep.3
Lost
Akanishi Jin x Taguchi Junnosuke x Kamenashi Kazuya
เสียงออดหมดคาบสุดท้ายดังขึ้น พร้อมๆกับเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจที่ไม่ต่างกับนักเรียนมัธยมปลายซักนิดเดียว พวกของโทโมฮิสะได้แต่นั่งมองคนอื่นอย่างเซ็งๆ นานเท่าไหร่แล้วที่พวกเขาไม่ได้กระตือรือล้นที่จะไปเที่ยวเล่นหลังเลิกเรียนเท่าไหร่
"โว้ย...เซ็งว่ะเฮ้ย..." โคยาม่าเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์อย่างที่ว่าจริงๆน่ะล่ะ "เมื่อไหร่อะไรๆมันจะเหมือนเดิมวะ....เมื่อไหร่กัน"
"นั่นเด่ะ...กูล่ะสงสารก็แต่จุนโนะ...มึงคิดดู...จะเดือนและ...ไอ้จินยังไม่ฟื้นเลย" ยูอิจิพูดพลางคล้องคอโคคิแล้วพยกเพยิดไปทางหน้าห้อง "ยังดีที่จุนโนะมันมีไอ้เมะนะ...ไม่งั้น..."
"คนอย่างจุนโนะไม่พูดอะไรกับใครง่ายๆหรอก...พวกมึงก็รู้ดี..." โทโมฮิสะได้แต่มองไปทางที่ยูอิจิชี้ไป
"จุนโนะ..."
"หืม..."
"วันนี้ไปหาไรกินกันก่อนมั้ย...นายยังไม่ได้กินอะไรเที่ยงเลยนี่นะ..."
คาเมะเอ่ยปากชวนพลางรวบรวมหนังสือของทั้งของตัวเองและของจุนโนะมาถือไว้ เขาดึงเสื้อนักศึกษาออกจากกางเกงอย่างลวกๆ มองหน้าจุนโนะอย่างรู้คำตอบดี
"คือ...ฉันไม่ค่อย..."
"ไม่ต้องเลยจุนโนะ...อย่ามาบอกว่าไม่หิว...นายไม่กินต่างหาก...มานี่เลย..."
คาเมะเอื้อมมือไปฉุดจุนโนะให้ลุกขึ้นยืน แต่ไม่รู้ว่าเพราะตั้งตัวไม่ทันหรือว่าไม่มีแรง จุนโนะโงนเงนทันทีที่ลุกขึ้น เคราะห์ดีที่คาเมะคว้าเอวบางๆนั้นไว้ได้ทัน คาเมะรีบประคองจุนโนะเอาไว้ ก่อนจะเก็บของทุกอย่างที่อยู่ในมือจุนโนะมาถือไว้ แล้วพาจุนโนะออกเดิน
"เห็นมั้ย...ฉันพูดผิดซะที่ไหน...เรี่ยวแรงไม่มีขนาดนี้...จะให้ฉันเป็นห่วงไปถึงไหนกัน..."
"จริงอย่างมึงว่าแหละ...ถ้าไม่มีไอ้เมะ...จุนโนะจะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้..." โคคิหันไปพูดกับยูอิจิ ที่พยักหน้าหงึกหงัก...
"นี่...จุนโนะกับไอ้เมะมันเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนี่นะ...ก่อนที่จุนโนะกับจินจะคบกัน...ใช่มั้ย..." โคยาม่าพูดพลางหันไปมองเพื่อนอย่างงงๆ เหมือนกับจะขอคำตอบ "ใช่มั้ย...ไอ้เมะมันถึงเป็นห่วงขนาดนี้น่ะ..."
"ใช่แหละ...ไม่งั้นมันจะดูแลขนาดนี้เร๊อะ..."
"นั่นเด่ะ...นี่ถ้ากูไม่รู้นะ...กูว่าไอ้เมะต้องชอบจุนโนะแน่ๆเชียวล่ะ..."
"บ้าเร๊อะ...มึงดูยังไงของมึงวะ...มันจะไปชอบกันได้ยังไง.."
"ก็กูบอกแล้ว...ว่าถ้ากูไม่รู้...ไม่รู้ง่ะ...มึงเข้าใจภาษาญี่ปุ่นมั้ยเนี่ย..."
"เข้าใจ...แต่....."
โคคิและยูอิจิต่างต่อประเด็นที่โคยาม่าเปิดไว้อย่างสนุกปาก โดยมีเจ้าประเด็นยืนยิ้มมองซ้ายทีขวาทีหันถี่กว่าดูเทนนิสซะอีก จะมีก็เพียงแต่โทโมฮิสะเท่านั้นละมัง ที่มองตามคนคู่นั้นไปอย่างไม่ละสายตา...
.................................................................................................................
"เฮ้ยเมะ....เดี๋ยว...ไอ้เมะ..." คาเมะได้ยินเสียงโวยวายๆดังขึ้นข้างหลัง จึงหันไปดู
"เดี๋ยวไอ้เมะ...โว้ย.....ไมมึงเดินเร็วขนาดนี้เนี่ย....โอ่ย..."
พวกของโทโมฮิสะนั่นเองที่วิ่งตามมากันเป็นพรวน และเจ้าของเสียงเมื่อกี๊ก็คือโคคินะล่ะ ไม่ใช่ใคร คาเมะที่หันมามองได้แต่ขมวดคิ้วมอง ส่วนจุนโนะก็ได้ทีเบี่ยงตัวหลบออกมาจากมือคาเมะ คาเมะเหลือบตามองตามแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"อะไรของพวกมึงเนี่ย...จะโวยวายให้ได้เรื่องอะไร..." คาเมะถาม
"ก็...เห็นว่ามึงจะพาจุนโนะไปกินข้าวไม่ใช่หรอ..." โคคิอีกตามเคย แถมยังทำหน้าแป้นแล้นอีกซะด้วย...
"เออ...ทำไม..."
"ก็พวกกุจะไปด้วยไงล่ะ...ไม่งั้นไม่วิ่งตามมาหรอก..."
"เหอะ...กูไม่ให้ไปอ่ะ..."
คาเมะพูดจบก็หันหลังกลับทันที เดือดร้อนเอาพวกโคคิน่ะแหละ ที่ต้องวิ่งไปดักหน้าดักหลังอีก
"น่า...ให้พวกกุไปด้วยเหอะ..."
"ไม่เอาอ่ะ..."
"นะเมะนะ...เดี่ยวกูออกค่ารถไฟให้ก็ได้..." ยูอิจิพูดขึ้น
"ไม่ต้องอ่ะ...เงินเดือนกูเพิ่งออก...เก็บไว้เหอะ..."
"โห้ย...ไปกินราเมงบ้านกูก็ได้เอ้า..." โคยาม่าเสนอ
"ไม่เอา...กูอยากกินข้าว...ร้านมึงมีมั้ย???"
พวกของโคคิยังหลอกล่อกันต่อไป ก่อนที่โทโมฮิสะจะพูดขึ้น
"ไรนักหนาวะ...ก็ให้พวกกูไปเถอะ...เสร็จแล้วก็ว่าจะเลยไปหาไอ้จินมันหน่อย...เป็นเพื่อนจุนโนะไง...ใช่มั้ย..."
คำสุดท้ายหันไปถามจุนโนะที่มองหน้าโทโมะอยู่พอดี ก่อนที่ร่างบางนั้นจะพยักหน้าอย่างเร็ว
"ไป...ไปสิ...ไปด้วยกันสิ...นะคาเมะนะ...ให้พวกโทโมะไปด้วย...ฉันจะได้ไม่เหงาไง...เดี๋ยวนายก็ไปทำงานแล้วนี่.." จุนโนะหันไปเขย่าๆแขนของคาเมะ คาเมะมองจุนโนะที่ เพื่อนเขาที ก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆให้กับจุนโนะ
"แล้วแต่นายละกัน..."
"อื้อ...ขอบคุณนะคาเมะ..ไปกันเถอะยู โคคิ เคย์จัง"
จุนโนะพูดแล้วลากสามคนนั้นให้เดินไปกับเขา หน้าของจุนโนะดูมีสีขึ้นทุกครั้งเมื่อพูดถึงอาคานิชิ จิน แต่ก็เพียงแวบเดียวก่อนที่จุนโนะจะระลึกได้ว่าจินนั้นอยู่ในสภาพอย่างไร คาเมะรุ้เรื่องนี้อยู่เต็มอก เขาพยายามทำทุกทางให้อย่างน้อยจุนโนะก็กลับมายิ้มได้อย่างเก่า ไม่ต้องร่าเริงเท่าเดิม แต่แค่ยิ้มบ้าง เท่านั้นแหละที่คาเมะต้องการ โทโมฮิสะ มองตามสายตาของคาเมะแล้วก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ แต่เสียงแค่นั้นก็เรียกความสนใจจากร่างตรงหน้าได้อย่างดี
"ขำอะไร..." คาเมะถามขึ้น
"เปล่านี่..." โทโมฮิสะตอบยิ้มๆ "ไม่ได้ขำ...แต่กูอยากจะบอกว่า...มึงจะทำอะไรก็ระวังๆหน่อย"
"ระวังอะไร..."
"ตัวมึงน่ะแหละ...จะทำอะไรก็ระวังๆอาการหน่อย..."" โทโมะพูดพลางตบไหล่คาเมะเบาๆ "ชัดไปแล้ว..."
คาเมะได้ยินก้ได้แต่ขมวดคิ้ว ไอ้คนคนนี้มันเป็นยังไงนะ เห็นไปหมดซะทุกอย่าง รู้หรอกน่ะว่าเป็นเพื่อนสนิทจินมัน แต่ถ้าจะช่างสังเกตุแบบนี้ก็ชักจะไม่ไหวเหมือนกัน....
..........................................................................................
"ชอบหรอจุนโนะ...."
"ห๊ะ...."
"นายชอบหรอ...จ้องซะ..."
จุนโนะหันไปตามทางเดิมที่เขาจ้องอยู่นาน ก่อนจะหันไปยิ้มกับคนข้างๆ
"อื้ม....ใช่....ชอบ"
"ฉันซื้อให้เอามั้ย..."
"เฮ้ย...ไม่เอาอ่ะ...มันแพงนะ..."
"ไม่เท่าไหร่เอง...ถ้าจุนโนะอยากได้...ฉันก็จะซื้อให้....."
"ไม่ต้องหรอก...ฉันไม่ใช่คนอยากได้อะไรขนาดนั้นหรอกนะ..."
"เอาน่าๆ...เดี๋ยวฉันซื้อให้...แฟนคนเดียวน่ะ...ฉันให้ได้"
"บ้าน่ะจิน...มาพูดอะไรแบบนี้แถวนี้นะ..." จุนโนะตีต้นแขนจินไม่ยั้ง ทำให้จินต้องคว้าข้อมือของจุนโนะเอาไว้
"เอ้า...เอ้า....ตีเข้าไป....คบกับนายนี่ฉันช้ำทุกวันเลยนี่นะ..."
"ก็ใครใช้ให้นายพูดอะไรแบบนั้นทุกวันเล่า..."
"หรือไม่จริง...."
จินรวบมือจุนโนะไว้ได้พลางดึงจุนโนะเข้ามาใกล้ตัว มองสบตาเรียวรีนั่นอย่างจริงจัง
"หรือนายไม่ใช่แฟนฉัน...หือ...จุนโนะ"
"บ้าหรือจิน...ปล่อยนะ..."
"ไม่ปล่อย...จุนโนะตอบฉันก่อน...ไม่งั้นฉันไม่ปล่อย..."
"ตอบ...ตอบไรเล่า" แก้มจุนโนะแดงขึ้นเป็นริ้วๆ จินยิ่งยิ้มชอบใจใหญ่
"ก็ตอบมาก่อนสิ...ว่าจุนโนะเป็นแฟนฉันหรือเปล่า...หือ..." จินยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด "ว่าไงจุนโนะ.."
"คือ..."
"ตอบมาสิ..."
จินยื่นหน้ามาจนปากอวบอิ่มนั่นจะแตะกับกลีบปากบางๆของจุนโนะอยู่รอมร่อ จุนโนะได้แต่หลับตาปี่เอามือดันๆปากบวมๆนั่นออกไป
"ใช่...ใช่ไงล่ะ..."
"อะไรนะ...ไม่ได้ยินเลย..."
"ใช่...ฉันเป็นแฟนนาย..."
"อะไรนะ...ใครเป็นแฟนใครนะ...." จินกระเซ้าอีก
"โอ้ย....ใช่ไง...ฉันเป็นแฟนนาย....จุนโนะเป็นแฟนจิน...ได้ยินหรอยัง!!!!!"
เสียงที่ตอบออกมาของจุนโนะนั้นดังได้ใจจินซะจริงๆ ดังซะจนตัวจุนโนะเองยังสะดุ้ง ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองซะแน่น จินเองก็หัวเราะอย่างชอบใจ จุนโนะนี่ได้ใจเขาจริงๆเลย
"ฮ่าๆ...จุนโนะ...ฉันได้ยินหมดแล้ว...ฉันเชื่อแล้วล่ะว่าจุนโนะเป็นคนรักของฉัน..."
จินหอมแก้มจุนโนะอยู่ตรงนั้นเอง จุนโนะที่อายกับเสียงตัวเองแล้วยังต้องอายกับจินอีก ได้แต่หลบไปมาจินเองก็กอดจุนโนะเอาไว้แน่น มันคงจะเป็นภาพที่หน้าเอ็นดูนักหนาสำหรับคนที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่มันไม่ใช่สำหรับคนคนนึง ที่ยืนค้างเติ่งกับสิ่งที่เขาได้ยินจากปากของจุนโนะ คาเมะยืนนิ่งเหมือนถูกสาปจุนโนะกับจินเป็นแฟนกัน อะไรนะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาพลาดอะไรไป มันเกิดขึ้นได้ยังไง และคาเมะก็คงจะค้างอยู่อย่างนั้น ถ้าพวกของโคคิไม่มาถึงเสียก่อน
"เฮ้ย...อะไรกันวะไอ้จิน...มึงมายืนกอดจุนโนะอะไรตรงนี้" เสียงโคคิดังมาแต่ไกล
"นั่นเด่ะ...ไปกอดจุนโนะทำไมวะนั่น" ยูอิจิถามตามมาอีก ก่อนจะหันไปเห็นคาเมะ "อ้าวไอ้เมะ...เป็นไรล่ะนั่น"
คาเมะไม่ตอบอะไร ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่ปากบางๆนั่นก็เอ่ยถามออกมา
"นั่นสิ...มายืนกอดกันทำไม...ห๊ะ...จุนโนะ"
คาเมะตั้งใจถามจุนโนะตรงๆ จุนโนะกำลังจะเบี่ยงตัวออกมา แต่จินกลับกอดแน่นขึ้นอีก ยิ้มแป้นแร้นใส่หน้าเพื่อนๆ
"ก็ไม่ไร...แค่กูกับจุนโนะคบกัน...แค่นั้น"
"อะไรนะ!!!!!" เพื่อนทุกคนแหกปากลั่น ยกเว้นคาเมะ นอกนั้นต่างทำหน้าเลิกลั่กจนเกือบจะเซ่อกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน
"จิน...." จุนโนะเรียนเสียงเบาหวิว มองหน้าจินอย่างสงสัย เขาตกลงกันแล้วว่าจะยังไม่บอกใครเรื่องนี้ แต่จินกลับยิ้มให้
"นี่แหละจุนโนะ...เวลาที่ฉันพูดถึง...ตอนนี้แหละเหมาะแล้ว"
"หมายความว่าไงวะ..." โทโมฮิสะถามย้ำอีกครั้ง
"ก็...กูกับจุนโนะเป็นแฟนกัน...เราคบกันมาซักพักแล้วล่ะ...แค่ไม่บอกใครเท่านั้นเอง" จินตอบยิ้มๆ
"แล้วทำไมต้องปิดพวกกูด้วยวะ..." โคคิถาม
"ใช่...ทำไมต้องปิดบังกันด้วย...ทำไมไม่บอก"
คาเมะถาม จ้องหน้าจ้องตาจุนโนะตรงๆ เขาต้องการคำตอบจากคนตรงหน้านี่เท่านั้น คนอื่น...ไม่ต้อง
"คือ...ฉันไม่ได้ปิดนะคาเมะ...แค่..." จุนโนะบอก
"แค่ไม่บอกกัน..." คาเมะสวนขึ้นมา "ใช่ไหมจุนโนะ...แค่นั้นใช่ไหมสำหรับนาย..."
"อะไรกันคาเมะ...ทำไมต้องโมโหด้วย..." จินพูดขึ้น จ้องหน้าจ้องตาคาเมะ แต่มุมปากที่หยักยิ้มขึ้นนั่นแหละ ที่ทำคาเมะโมโหแทบบ้า "นายโมโหอะไร..."
"เออ...เป็นไรวะมึง..." โคคิเดินเข้ามาจับไหล่คาเมะไว้ "มึงดูหน้าจุนโนะซิ...ดุซะจริง..."
คามเะมองหน้าจุนโนะ จริงอย่างที่โคคิพูด หน้าใสๆของจุนโนะตอนนี้ซีดเผือด ตาคู่สวยมีน้ำใสๆคลออยู่คาเมะได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ
"โว๊ะ...ไป...ไปฉลองกันดีกว่า...ไอ้เมะมันช็อคละมั้ง....ไปจุนโนะอย่าไปสนใจ...วันนี้ต้องฉลอง...เนอะๆๆ...เพื่อนรักรักกันทั้งที...เลสโกววววววว"
ยุอิจิโอบไหล่จุนโนะเดินนำออกไป เพื่อนๆที่เหลือก็เดินตามไป เหลือแค่จินกับคาเมะที่ยืนจ้องหน้ากันอย่างตรงๆ คาเมะโมโหจนตาแดงกล่ำ หน้าบุดบึ้ง ผิดกับจินที่ใบหน้าแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากพลางสาวเท้าเข้ามาหาคาเมะ
"ต่อไปนี้จะทำอะไรก็เกรงใจฉันหน่อยนะ...จุนโนะน่ะ....เป็นของฉันแล้ว"
"นาย" มือคาเมะกำแน่น และมันคงจะผ่อนคลายกว่านี้ถ้าได้กระแทกที่หน้าของคนตรงหน้า
"คิดว่าฉันดูนายไม่ออกหรอ...คาเมนาชิ คาซึยะ..." คำพุดของจินทำเอาคาเมะหน้าชา "ตอนแรกฉันแค่สงสัยนะ...แต่ตอนนี้น่ะ...มั่นใจแล้ว"
"นายพูดเรื่องอะไร..."
"หึ...คำว่ารักน่ะ...ไม่พูดก็ไม่มีใครรู้....แต่ความรู้สึกรักน่ะ...ไม่ต้องพูด...ใครๆก็รับรู้ได้นะ...คาเมนาชิ..."
คาเมะนิ่งไปกับคำที่ได้ยิน มันเดินไปแล้ว อาคานิชิ จินเดินจากไปแล้ว ให้ตายเถอะ คาเมะได้แต่ยืนนิ่ง คำพูดที่จินทิ้งไว้มันทำให้เขารุ้สึกเหมือนว่าเขาแพ้ แพ้จินตั้งแต่แรก ที่สำคัญที่สุดเขาแพ้จิน...เรื่องจุนโนะ จินเดินไปพร้อมกับทุกอย่างของเขา และสิ่งที่เขาทำได้ ก็เพียงแค่มองตามไปเท่านั้น
.................................................................................
"เฮ้อ....." เสีบงถอนหายใจยาวเหยียดของใครบางคนนั่งเอนหลังจนเหมือนจะนอนดังขึ้นมา ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆหันมอง
"เป็นอะไรหรอคาเมะ.." เสียงใสๆของจุนโนะดังขึ้นเป็นเชิงถาม คาเมะได้แต่ยิ้มให้ ไม่ได้ว่าอะไร
"นั่งถอนใจทำไม...มีเรื่องไรให้เครียดหรือไงนายน่ะ..." จุนโนะยิ้มให้ คาเมะยิ้มตอบ
"ไม่มีไรหรอก...แค่...แม่จะกลับซัปโปโรน่ะ..."
"อ้าว...กลับแล้วหรอ...ทำไมเร็วจังล่ะ..."
"ก็แม่เห็นว่าฉันโตแล้วจริงๆน่ะสิ...มาคราวนี้ท่านยิ่งแน่ใจใหญ่...ว่าฉันอยู่เองได้...อีกอย่างนะ..." คาเมะลุกขึ้นนั่งตัวตรง "แม่ต้องกลับไปดูร้านน่ะ...เจ้ายูยะมันก็พึ่งไม่ค่อยจะได้....วันๆเอาแต่เล่นสนุกกับกลุ่มเพื่อนของมัน...ร้านคงขาดทุนพอดี..."
"อ๋อ..." จุนโนะพูดแค่นั้นก็ขำออกมา
"ขำอะไรจุนโนะ..." คาเมะถามเพราะสงสัย แต่เขาออกจะดีใจมากกว่าที่เห็นจุนโนะหัวเราะบ้าง
"ก็...ที่แท้ที่นั่งเป็นหมาหงอยอยู่ทั้งวัน...ก็เพราะแม่จะกลับซัปโปโรนี่เอง...ฮิฮิ"
"อะไร"
"ลุกแหง่..."
"ว่าไงนะจุนโนะ..."
"นายมัน...ลูกแหง่ชัดๆเลยคาเมะ...ดูฉันซิ...อยู่คนเดียวมาตั้งนานและ...ยังไม่เห็นเป็นไรเลย..."
"เดี๋ยวเถอะจุนโนะ..." คาเมะทำท่าจะพุ่งใส่จุนโนะ จุนโนะรีบเบี่ยงตัวหลบ
"ก็มันจริงนี่....แค่นี้เอง...ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่คนเดียว...."
"เอ้า...มาแล้วจ้าาาา...ราเมนอร่อยๆมาแล้ว...."
เสียงโคยาม่าที่ดังขึ้นเหมือนระฆังพักยกระหว่างจุนโนะกับคาเมะ เจ้าตัวพาร่างผอมๆกับชามราเมนชามโตมาด้วยสามชาม ก่อนจะวางมันลงที่โต๊ะตรงหน้าจุนโนะ คาเมะและทิ้งตัวลงนั่งข้างๆจุนโนะพร้อมชามของตัวเอง คาเมะชี้หน้าจุนโนะยิ้มๆก้อนหันมาสนใจลูกชายเจ้าของร้าน
"นี่...มึงไม่เบื่อบ้างหรอ...เห็นกูมาที่ไรมึงก็กินทุกที...ดูเด๊ะ...." คาเมะเอื้อมมือไปดึงผมโคยาม่าจนหงาย "หัวหยอยเป็นบะหมี่แล้วเนี่ย..."
"โอ้ย..."
"คาเมะ...ไปดึงผมเพื่อนทำไม...." จุนโนะตีไปที่มือคาเมะ คาเมะปล่อยแต่โดยดี...
"โอ่ย...ดึงเบาๆก็ได้...แหม...กูก็กินเฉพาะเวลาที่พวกมึงมาน่ะแหละ...ปกติก้ไม่กินหรอก.." โคยาม่ากดๆตรงที่โดนคาเมะดึง
"อ้าว...ทำไมล่ะ..." จุนโนะถาม
"ก็เบื่อน่ะสิ...คำตอบเดียว...เบื่อออออออ..." โคยาม่าลากเสียงวะยาวจนรู้ว่าเบื่อจริง แต่กระนั้นก็คีบเอาเส้นคำโตตามเข้าปาก.... "อ้า...อร่อย....."
"เบื่อแล้วมึงจะกินทำไม...."
"ก็กูบอกแล้วว่ากินตอนเพื่อนมาเท่านั้น...มึงจะอะไรนักหนาเนี่ย..."
"ก็มึงบอกเบื่อ..."
"อ้าวเฮ้ย....นี่..."
"อ่ะๆๆ...พอแล้ว...ทั้งคู่แหละ...จะเถียงกันทำไม...." จุนโนะพูดพร้อมเอามือยันหน้าทั้งสองคนที่ล้ำมาตรงจะอยู่ตรงชามของเขารอมร่อ...
"ก็มันเริ่มก่อนนี่จุนโนะ..."
"มึงแหละ...มึงเลย....อย่ามาโทษกู..."
"แหน่ะ...เอาอีกและ....รีบๆกินซะคาเมะ...เดี๋ยวจะได้รีบไป..."
"จะไปไหนกันหรอ..." โคยาม่าถาม
"ไปหาจินน่ะ..." จุนโนะตอบยิ้มๆ
"หรอ...ไปด้วยสิ...."
"ไปสิ...ไปด้วยกัน..." จุนโนะตอบแล้วก้มลงไปกินราเมงตรงหน้าต่อ โคยาม่ามองจุนโนะค้างอยู่อย่างนั้น
"นายยิ้มบ่อยขึ้นนะเดี๋ยวนี้น่ะ...จุนโนะ..."
"ห๊ะ...." จุนโนะเงยหน้าขึ้นมองโคยาม่า ส่วนคาเมะก็มองหน้าจุนโนะเหมือนกัน
"ก็...ฉันคงชินแล้วมั้ง...นะ..."
จุนโนะตอบแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ คาเมะกับโคยาม่ามองหน้ากัน ก่อนจะหันไปกินชามของตัวเอง
................................................................
ภายในห้องสีขาวโพลน ทุกสิ่งทุกอย่างแทบจะเป็นแค่สีขาวกับสีเงิน กลิ่นสะอาดๆในลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศนั้นอ้อยอิ่งจนทำให้คาเมะแทบเป็นบ้า เขามาองไปที่ร่างบนเตียงตรงกลางห้อง อาคานิชิ จินผู้ชายคนนั้นนอนหลับแน่นิ่งมาเกือบสองเดือนแล้ว และร่างบอบบางที่นั่งอยุ้ข้างเตียงนั้น ก็ทำแบบนี้มาตลอดเวลาเช่นกัน จุนโนะเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆเช็ดตามใบหน้าที่เขาแสนจะรัก แผลตามร่างกายที่เกิดขึ้นจางหายไปเกือบหมดแล้ว จินยังไงก็คือจิน ดวงหน้าคมเข้มนั่นดูอบอุ่นเสมือในสายตาจุนโนะ ถึงแม้ว่าตอนนี้จินจะทำอะไรให้เขาไม่ได้ นอกจากนอนนิ่งๆเท่านั้น
"จิน...วันนี้ฉันไปร้านของเคย์จังมาด้วยแหละ..." จุนโนะเล่าให้จินฟังด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "วันนี้เคย์จังให้ฉันกับคาเมะกินฟรีล่ะนะ...เขาบอกว่าให้เป็นของเยี่ยมนายไงล่ะจิน..."
โคยาม่าที่นั่งอยู่ข้างๆคาเมะได้แต่นั่งเงียบกริบ ภาพตรงหน้ามันทำให้เขากระอักกระอ่วน คาเมะเองก็ทำหน้าไม่ถูก ทุกครั้งที่เขามากับจุนโนะ เขาก็ต้องเจอกับภาพแบบนี้ เขาทรมานที่เห็นจุนโนะเป้นแบบนี้ จนบางครั้ง เขานึกที่จะพาจุนโนะไปให้ไกลๆจากตรงนี้ เอาจุนโนะไปอยุ่กับเขาคนเดียว แต่เสียงสะอื้นของจุนโนะทำให้คาเมะหลุดออกมาจากภวังค์ จุนโนะ...ร้องไห้อีกแล้ว
"จิน...จิน...นะ..นายตื่นขึ้นมาซักทีสิ...ตื่นขึ้นมาพูดกับฉัน..." จุนโนะสะอื้นฮัก "นะจิน...ตื่นขึ้นมาคุยกับฉัน...กอดฉัน...เหมือนที่นายเคยทำสิ...จิน...จิน..."
"จุนโนะ...จุนโนะ...พอเถอะ..."
จุนโนะเริ่มเขย่าตัวจินแรงขึ้นแรงขึ้น คาเมะเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปเอาตัวจุนโนะออกมา โคยาม่าเองก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้เช่นกัน
"จุนโนะ...จินจะเจ็บนะ...จุนโนะ..." โคยาม่าก็จับมือจุนโนะไว้อีกคน ก่อนจะหันไปปมองหน้าคาเมะ ก่อนทั้งคู่จะพยักหน้าให้กัน
"จุนโนะ..จุนโนะฟังฉันนะ...วันนี้เรากลับกันเถอะนะ...แล้ววันหลังเราค่อยมาหาจินกันใหม่..นะจุนโนะ"
คาเมะกอดจุนโนะเอาไว้พลางดันตัวจุนโนะออกจากห้อง พยักเพยิดให้โคยาม่าตามออกมา คาเมะกอดจุนโนะไว้แน่นจนเมื่อเข้ามาถึงในลิฟท์ จุนโนะจึงสงบลงแล้วเบี่ยงตัวออกจากคาเมะ
"ขอโทษนะ...ฉันเป็นแบบนี้ทุกทีเลย..."
จุนโนะหัวเราะเบาๆอย่างฝืนๆ คาเมะได้แต่มอง เมื่อมาถึงหน้าโรงพยาบาล คาเมะว่าจะโทรไปที่ร้านที่เขาทำงานพิเศษ เขาจึงรู้ว่าเขาไม่ได้เอาโทรศัพท์มาจากห้องจิน
"บ้าจริง..."
"อะไรหรอ..." จุนโนะกันมาถาม ดวงตาเรียวรียังแดงช้ำอยู่
"ฉันลืมมือถือไว้ข้างบนน่ะ...แต่ช่างเถอะ...ค่อยเอาก็ได้...ไป...เดี๋ยวฉันไปส่งนายที่บ้านก่อน..." คาเมะพูดแล้วจะออกเดิน แต่จุนโนะรั้งแขนไว้
"ไม่เป็นไรหรอกคาเมะ...นายไปเอาแล้วเลยไปทำงานเลยก็ได้...เดี๋ยวฉันกลับบ้านเองได้..."
"แต่ว่า....." โคยาม่าเข้าใจจุนโนะ เขาเองก้ไม่อยากปล่อยจุนโนะกลับคนเดียวเหมือนกัน
"เดี๋ยวฉันไปส่งให้เอง...จุนโนะน่ะ...." โคยาม่าพูดขึ้น "นายไปทำงานเถอะ...เดี๋ยวฉันไปส่งจุนโนะเอง..."
คาเมะมองจุนโนะทีโคยาม่าที จนจุนโนะยิ้มให้เขา
"นะ...เดี๋ยวฉันให้เคย์จังไปส่ง...นายไม่ต้องห่วงนะ..."
"งั้นก็ได้...."
คาเมะพยักหน้า จุนโนะกับโคยาม่าจึงบอกลาแล้วเดินไปทางเมโทร คาเมะมองตามไปจนกระทั่งลับสายตาเขาจึงมองขึ้นข้างบนตึก ก่อนจะถอนหายใจออกมาห้องห้องเดิมที่มีจินนออยู่นั้นเงียบสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ คาเมะเห็นโทรศัพท์วางอยู่ที่โซฟาที่เขานั่งเมื่อครุ่โคยาม่าคงจะมองไม่เห็น เขาเก็บมันใส่กระเป่าก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาจิน มองร่างที่นอนสงบอยู่บนเตียงคนคนนี้ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนของเขา ในขณะเดียวกันก็เป็นเหมือนกันศัตรูของเขาด้วยเช่นกัน
"อาคานิชิ จิน..." คาเมะพูดแผ่วเบา "นายหลับแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ...นายจะนอนสบายให้จุนโนะเขาเสียใจไปถึงไหน..."
คาเมะหยุดพูดก่อนจะก้มหน้าลงไปใกล้ๆหูจิน
"แต่ว่า....ฉัน...ไม่อยากให้นายตื่นขึ้นมาอีกเลย...ถ้าฉันพูดแบบนี้...ฉันจะเป็นเพื่อนที่เลวมากไหม..."
เสียงปนะตุห้องเปิดผลัวะเข้ามาทำให้คาเมะผงะออกจากร่างของจิน คุรหมอและพยาบาลที่เข้ามาก้มหัวให้กับคาเมะ คาเมะก็เช่นกัน
"เดี่ยวเรากลับมาใหม่ก็ได้ครับ..." คุณหมอบอกกับคาเมะ...
"ไม่เป็นไรครับ...ผมจะไปแล้วเหมือนกัน...ยังไง...ฝากเพื่อนผมด้วยนะครับ"
"ครับ..."
คาเมะก้มหัวให้หมอก่อนจะเดินออกมาจากห้องมุ่งหน้าตรงไปยังลิฟท์ เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือทำให้รู้ว่าเขาไปทำงานสายแล้ว คาเมะกดลิฟท์เพื่อจะลง แต่ยังไม่ทันที่เข้าไปข้างใน พยาบาลคนที่มากับหมอก็วิ่งมาทางเขา
"คุณคะ...คุณคะ...." คาเมะเบี่ยงตัวหันมามอง "คุณหมอเชิญให้ไปพบที่ห้องอาคานิชิซังค่ะ..."
คาเมะสงสัยแต่ไม่ได้ว่าไร เขาเดินกึ่งวิ่งตามพยาบาลไปจนถึงห้องจิน
"มาแล้วค่ะ...." พยาบาลพูด คุณหมอหันมาหาคาเมะ
"อาคานิชิคุงน่ะ...เริ่มตอบสนองแล้วล่ะครับ...เมื่อกี้...เขาขยับมือตอนที่ผมตรวจเขา" คุณหมอบอก
"อะไรนะ!!!"
คาเมะเบิกตากว้าง จิน...กำลังจะฟื้น.....
To be continue.......