Dramatisch tuinjaar
Het was wel duidelijk dat ik niet zo'n fijn tuinjaar had. De laatste dingen die moesten gebeuren (volgens de regelementen dan) zijn het afbouwen van de tijdelijke structuren zoals bamboestokken waar onkruid bonenstaken langs zouden kunnen klimmen als de bonen daarwerkelijk waren opgekomen.
Dat was gelukkig snel genoeg gedaan.
Ik haalde nog wat laatste dingetjes van de tuin. Een paar boontjes, wat kleine worteltjes, het was precies genoeg voor een maaltijd voor 1 persoon als Eisirt een avonddienst had. Die middag, in de laatste stralen van de zon, schoot ik deze prachtige foto. Helaas niet representatief voor het succes van de tuin of de dahlias. Van de acht verschillende kleuren die ik had geplant heb ik er maar 3 zien bloeien, de rest heeft het door de kou en de natte zomer laten afweten.
Mijn hoofd begon al plannen te maken voor volgend jaar. Ten eerste moest ik maar stoppen met de mooie videos van Epic Gardening kijken en daar mijn hoop op vestigen. Hij woont in een sub-tropisch klimaat en is nu nog nieuwe dingen aan het zaaien. San Diego kun je gewoon niet vergelijken met Zuid-Eindhoven, dat is wel duidelijk. Ik doe er beter aan om Huw Richards of Charles Dowding te kijken. Huw is misschien wat teveel gericht op permacultuur en self-sufficiency, en Charles wat bloemrijk en langzaam in zijn uitleg, maar ze wonen in ieder geval in een soortgelijke hardiness-zone.
Het begon ook te kriebelen om vast voorbereidingen voor volgend jaar te maken. Je kunt al best wat met compost op de tuin doen, zodat je dat in het voorjaar niet hoeft te doen, en het plan was al om karton neer te leggen zodat onkruid geen begin kan maken als het weer straks warmer wordt. Je bent er immers nooit vroeg genoeg bij, en zonder licht komt onkruid niet eens boven de grond. Ook had ik een stom plan om in het bos bij Best een ruiterpad te bekijken, de paardendrollen op te scheppen en mee te nemen naar de tuin. Een stuk makkelijker om op de tuin te krijgen, behalve dan dat je er wel heel zeker van moet zijn dat de mest niet los in de kofferbak rond kan rollen natuurlijk. Met een aanhanger bij de tuin komen mag eigenlijk niet, de omwonenden hebben geklaagd dat we met de auto over de fietsbrug gaan en krijgen gelijk van de gemeente en politie. Toch is nieuwe grond, verse aarde en mest onmisbaar.
Tot ik ineens een ander slim plan had. Voor de flat staan twee hoge bomen en de bladeren daarvan lagen gewoon op de tegels niks te doen. Ik pakte twee opbergkratten en een boodschappenkrat en begon de blaadjes op te vegen. Met de fiets lukte het om twee kratten met bladeren naar de tuin te brengen, maar ik moest dat wel lopend doen met twee kratten op de bagagedrager gestapeld. Op vrijdag zette ik nog twee kratten in de auto en reed na de lunch op en neer naar de tuin. Met een karretje liep ik van de parkeerplaats naar de tuin toe. Ik kon zo vijf van de oude bedden bedelven onder een dikke laag natte, half-rottende bladeren.
Het rook het heerlijk naar herfst. De laag is dik genoeg dat het onderliggende onkruid compleet geen kans meer maakt. En tijdens de winter zou het huis bieden aan torren, kevertjes, wormen en andere beestjes die beschutting nodig hebben. De blaadjes vergaan natuurlijk wel, maar voegen daarmee hun organische stoffen toe aan de tuin. Dit was aan alle kanten een geweldig plan.
Ik heb nu denk ik zo'n beetje de helft van de bladeren voor de deur op weten te vegen, dus ik kan vandaag nog een ritje doen, of misschien morgen. Er ligt ook in huis genoeg kleine klusjes die even moeten gebeuren. De tuin lekker warm instoppen in een bed van blaadjes gaat me volgend jaar veel profijt opleveren. En hopelijk voegt het een hoop extra voedingstoffen toe aan de bodem. Dat zou perfect zijn.
Dat was gelukkig snel genoeg gedaan.
Ik haalde nog wat laatste dingetjes van de tuin. Een paar boontjes, wat kleine worteltjes, het was precies genoeg voor een maaltijd voor 1 persoon als Eisirt een avonddienst had. Die middag, in de laatste stralen van de zon, schoot ik deze prachtige foto. Helaas niet representatief voor het succes van de tuin of de dahlias. Van de acht verschillende kleuren die ik had geplant heb ik er maar 3 zien bloeien, de rest heeft het door de kou en de natte zomer laten afweten.
Mijn hoofd begon al plannen te maken voor volgend jaar. Ten eerste moest ik maar stoppen met de mooie videos van Epic Gardening kijken en daar mijn hoop op vestigen. Hij woont in een sub-tropisch klimaat en is nu nog nieuwe dingen aan het zaaien. San Diego kun je gewoon niet vergelijken met Zuid-Eindhoven, dat is wel duidelijk. Ik doe er beter aan om Huw Richards of Charles Dowding te kijken. Huw is misschien wat teveel gericht op permacultuur en self-sufficiency, en Charles wat bloemrijk en langzaam in zijn uitleg, maar ze wonen in ieder geval in een soortgelijke hardiness-zone.
Het begon ook te kriebelen om vast voorbereidingen voor volgend jaar te maken. Je kunt al best wat met compost op de tuin doen, zodat je dat in het voorjaar niet hoeft te doen, en het plan was al om karton neer te leggen zodat onkruid geen begin kan maken als het weer straks warmer wordt. Je bent er immers nooit vroeg genoeg bij, en zonder licht komt onkruid niet eens boven de grond. Ook had ik een stom plan om in het bos bij Best een ruiterpad te bekijken, de paardendrollen op te scheppen en mee te nemen naar de tuin. Een stuk makkelijker om op de tuin te krijgen, behalve dan dat je er wel heel zeker van moet zijn dat de mest niet los in de kofferbak rond kan rollen natuurlijk. Met een aanhanger bij de tuin komen mag eigenlijk niet, de omwonenden hebben geklaagd dat we met de auto over de fietsbrug gaan en krijgen gelijk van de gemeente en politie. Toch is nieuwe grond, verse aarde en mest onmisbaar.
Tot ik ineens een ander slim plan had. Voor de flat staan twee hoge bomen en de bladeren daarvan lagen gewoon op de tegels niks te doen. Ik pakte twee opbergkratten en een boodschappenkrat en begon de blaadjes op te vegen. Met de fiets lukte het om twee kratten met bladeren naar de tuin te brengen, maar ik moest dat wel lopend doen met twee kratten op de bagagedrager gestapeld. Op vrijdag zette ik nog twee kratten in de auto en reed na de lunch op en neer naar de tuin. Met een karretje liep ik van de parkeerplaats naar de tuin toe. Ik kon zo vijf van de oude bedden bedelven onder een dikke laag natte, half-rottende bladeren.
Het rook het heerlijk naar herfst. De laag is dik genoeg dat het onderliggende onkruid compleet geen kans meer maakt. En tijdens de winter zou het huis bieden aan torren, kevertjes, wormen en andere beestjes die beschutting nodig hebben. De blaadjes vergaan natuurlijk wel, maar voegen daarmee hun organische stoffen toe aan de tuin. Dit was aan alle kanten een geweldig plan.
Ik heb nu denk ik zo'n beetje de helft van de bladeren voor de deur op weten te vegen, dus ik kan vandaag nog een ritje doen, of misschien morgen. Er ligt ook in huis genoeg kleine klusjes die even moeten gebeuren. De tuin lekker warm instoppen in een bed van blaadjes gaat me volgend jaar veel profijt opleveren. En hopelijk voegt het een hoop extra voedingstoffen toe aan de bodem. Dat zou perfect zijn.