ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
นั่นคงเป็นความผิดของฉันเอง
ทุกอย่างเกิดที่ฉัน
ความผิดที่ฉันไม่รู้
ไม่รู้อะไรเลย
ไม่รู้เรื่องราว
ไม่รู้เพราะทำไม
แต่นั่นคงเป็นความผิดของฉันเอง

ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น
ได้แต่หวังไว้อย่างงั้น
ได้แต่หวังและเฝ้ารอ
เพราะนั่นเป็นความผิดเกิดที่ฉันเอง

หาย...

ใช่...ฉันห่างหายไป

หายหน้าหายตาไปอย่างสิ้นเชิง

บทบาทหน้าที่ใหม่ๆ

สถานที่ใหม่

เพื่อนใหม่

แต่

ก็ยังเป็นฉันคนนี้คนเดิม

จู่ ๆ  ก็เกิดคิดถึงเจ้านั่นขึ้นมาซะงั้น
ไม่รู้ว่าเพราะทำไม.....

จะว่ามานั่งทำอารมณ์เปลี่ยวเพราะทำดรออิ้งไม่ได้มันก็อีกเรื่องนึง
แต่ไม่รู้สิ

คิดถึงเจ้านั่น

ก็คงแค่คิดถึง

คนเค้าได้ดีเป็นถึงหมอ  จะมาอะไรก็ผู้หญิงกลม ๆ ในโรงงานเนอะ = =''

คิดถึงแก

เบื่ออ่ะ

เบื่อได้อีก

ไม่รู้ดิ

ไม่อยากอยู่ห้องแล้ว

เซง  นอย

อยากไปนั่งคนเดียว  หรือ กะใครก็ได้ที่ไม่รู้จักกัน

อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ต้องรู้สึกแบบนี้

อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 ควอนจียง

มาทำแบบนี้กะฉันทำไมเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ฉันเพ้อ  ฉันเคลิ้ม

มองอะไรก็เห็นแต่หน้าเห็ด ๆ  ที่เปล่งออร่าเอเลี่ยนลอยไปมา (เวอร์ไป)

ทำฉันไหวหวั่นนะแก

รับผิดชอบกันไหมเนี่ยยยยยยยยยยยยย

เปิดเทอมเต็มรูปแบบแล้วล่ะ  หลังจากไปเรียนเล่น ๆ แบบจริงจังล่วงหน้าตอนซัมเมอร์ 19 วัน บวกกะไอ้ก่อนเปิด 9 วัน  (เลขสวยเนาะ?)  
ถึงจะดูว่าเรียนไม่กี่วันเอง  แต่ก็นะ  เราต้องไปเรียนพิเศษอีกตั้ง 2 ที่แน่ะ  
แถมไอ้ล่วงซัมเมอร์นรกนั่นยังจะมีโครงงาน  รายงาน ต่อยอดอีกตั้งไม่รู้ต่อเท่าไหร่อีก  กว่าจะได้กลับบ้านก็ปาไป 4 ทุ่มแล้ว TTwTT  
ไหนจะการบ้านอีก  ( Read more... )

เหนื่อยนะ  เหนื่อยที่สุด  เราเองก็คนธรรมดาทั่วไปนะเออ

ความอดทนก็ใช่จะสูงกว่าชาวบ้านคนอื่นทั่วไป

ดีไม่ดี  ออกจะขีดความอดทนต่ำกว่าอีกเป็นไหน ๆ

ฉันไม่พูด  ใช่ไม่รู้สึก  แต่เป็นเพราะฉันคิดว่า  คนเราน่าจะคิด  น่าจะรู้สึกเองได้

ว่าไอ้สิ่งที่ทำลงไปน่ะ  มันสมควร มันเหมาะสมแล้วหรือเปล่า??

สมองน่ะมันไม่ได้มีไว้กั้นแค่รูหูนะคุณ