Խեղճ երևանցիներ :(
Քուրիկս էսօր սարսափներ էր պատմում երևանյան շոգերից...
«Մարդիկ լպկված, ով ինչ թաշկինակ ունի վրան թրջած, դրած: Պուլպուլակների մոտ՝ 90-ականների հերթեր: Շալվար հագնես, էլ հանողը չես, կպնում մնում ա ջանիցդ:
Բալկիոնի լինոլյումը հալել ա, ոտդ դնես վրեն, կիջնես ներքևի հարկ: Խոլոդից կարագը հանում եմ, շրջվում եմ դանակ վերցնեմ, մինչև հետ եմ շրջվում, սեղանի վրա ջրիկացած լոշված ա լինում:
Ջեսիկը (մեր շունը) էլ լեզուն սկի բերանի մեջ չի տանում, հա բերանից կախած ա, ու ինքն էլ ինչքան մազ ուներ, վեց անգամ արդեն թափել ա վրից:
Աջ տապչկաս դարձել ա ուբիցա, ինչ անապատային միջատ ասես կա ստեղ, սատկացնելով ման եմ գալիս: Որ սենյակի լույսը վառում եմ, սաղ պատերը շարժվում են. էլ ինչ չտեսնված գազան ասես վրեները վխտում են: Մորեխները դարձել են ծտի չափ:
Էրեկ գիշերը անջատված վեր եմ կացել, տենցևեթ մտել սառը դուշի տակ, ջուրը ինձ կպնում, գոլորշիանում էր, էփ էր գալիս: Առավոտները զարթնում եմ, ջանս քրտնած, ոտերս փափկած, անտանելի մի բան...
Խոլոդը բացում եմ, թևերս բարձրացրած կանգնում եմ դեմը, կամ զուգարանի ջուրն եմ քաշում, էրեսս դեմ տալիս, որ հով գա: Վինտիլյատորը դարձել ա ֆեն, դրա արած քամին խաշացնում ա:
Մեքենայիս ռուլը ոտս վառել ա էն օրը, նենց էր տաքացել, կաշիս պլոկվեց, կպավ վրեն:
Էն Օպերայի ջերմաչափն էլ՝ իրան կորցրած, չգիտի ինչ անի... Վրեն էրկու թվի տեղ ա, չի իմանում էն երրորդը ոնց ցույց տա...»
Վայ, վայ վայ...
«Մարդիկ լպկված, ով ինչ թաշկինակ ունի վրան թրջած, դրած: Պուլպուլակների մոտ՝ 90-ականների հերթեր: Շալվար հագնես, էլ հանողը չես, կպնում մնում ա ջանիցդ:
Բալկիոնի լինոլյումը հալել ա, ոտդ դնես վրեն, կիջնես ներքևի հարկ: Խոլոդից կարագը հանում եմ, շրջվում եմ դանակ վերցնեմ, մինչև հետ եմ շրջվում, սեղանի վրա ջրիկացած լոշված ա լինում:
Ջեսիկը (մեր շունը) էլ լեզուն սկի բերանի մեջ չի տանում, հա բերանից կախած ա, ու ինքն էլ ինչքան մազ ուներ, վեց անգամ արդեն թափել ա վրից:
Աջ տապչկաս դարձել ա ուբիցա, ինչ անապատային միջատ ասես կա ստեղ, սատկացնելով ման եմ գալիս: Որ սենյակի լույսը վառում եմ, սաղ պատերը շարժվում են. էլ ինչ չտեսնված գազան ասես վրեները վխտում են: Մորեխները դարձել են ծտի չափ:
Էրեկ գիշերը անջատված վեր եմ կացել, տենցևեթ մտել սառը դուշի տակ, ջուրը ինձ կպնում, գոլորշիանում էր, էփ էր գալիս: Առավոտները զարթնում եմ, ջանս քրտնած, ոտերս փափկած, անտանելի մի բան...
Խոլոդը բացում եմ, թևերս բարձրացրած կանգնում եմ դեմը, կամ զուգարանի ջուրն եմ քաշում, էրեսս դեմ տալիս, որ հով գա: Վինտիլյատորը դարձել ա ֆեն, դրա արած քամին խաշացնում ա:
Մեքենայիս ռուլը ոտս վառել ա էն օրը, նենց էր տաքացել, կաշիս պլոկվեց, կպավ վրեն:
Էն Օպերայի ջերմաչափն էլ՝ իրան կորցրած, չգիտի ինչ անի... Վրեն էրկու թվի տեղ ա, չի իմանում էն երրորդը ոնց ցույց տա...»
Վայ, վայ վայ...