Янка Юхнавец. Паэзія.
Янка Юхнавец. Паэзія. Прадмова і укладанне Лявона Юрэвіча.
Выдавецтва Лімарыюс, 2012
Ёсьць кнігі якія чакаеш дзесяцігоддзямі. Са складанымі пачуццямі страху і надзеі.
Надзеі, бо гэта твае аўтары, і твая кніга.
Страху, бо калі раптам міма, другога стрэлу не прадугледжана.
Прынамсі ў бліжэйшы час.
Першае выданне Юхнаўца на радзіме здзейсніў Алесь Бяляцкі ў 1988 (?) годзе. Тады яго пускалі ў спецхраны і ён вяртаўся на сустрэчы тутэйшых з падарункамі. Аднойчы перапала й мне: ён прынёс на сустрэчу 5-6 перадрукаваных на друкарцы аркушаў “такога ж як і ты цёмнага” і перадаў мне з радасна-хітраватай ўсьмешкай. Я паўтараў тады гэтыя вершы як сутры (альбо як суры?) і не мог паверыць, што ў беларускай паваеннай паэзіі такое магчыма.
Але калі праз 6 год Мастацкая літаратура выдала кнігу (1994), штосьці не адгукнулася. Хаця Бяляцкі быў укладальнікам і аўтарам прадмовы. Магчыма Мастацкая проста тады была ня тым мейсцам. Альбо Алесь ўжо тады канчаткова пакінуў метафізіку. Не, Юхнавец быў цудоўны. Сам па сабе. У сабе. Але не было кнігі.
Міма.
Цяпер жа ўсё паказвае на тое, што патрапіла.
Ёсьць менавіта кніга.
З цудоўнай прадмовай Юрэвіча, да якога любоў і павага.
І рышпект Фядуце, які рызыкнуў сваімі грашыма для такога выдання.
ЗЫ. 2 маленечкія лыжычкі дзёгця:
На прэзентацыі вядома вечныя прэзентатары ўсяго: Валярына і Бураўкін, самі па сабе мілыя, але ж бясконца далёкія…
130 тысяч (у акадэмкнізе), гэта калі адказваеш “дзякуй, пачытаю ў бібліятэцы…
Выдавецтва Лімарыюс, 2012
Ёсьць кнігі якія чакаеш дзесяцігоддзямі. Са складанымі пачуццямі страху і надзеі.
Надзеі, бо гэта твае аўтары, і твая кніга.
Страху, бо калі раптам міма, другога стрэлу не прадугледжана.
Прынамсі ў бліжэйшы час.
Першае выданне Юхнаўца на радзіме здзейсніў Алесь Бяляцкі ў 1988 (?) годзе. Тады яго пускалі ў спецхраны і ён вяртаўся на сустрэчы тутэйшых з падарункамі. Аднойчы перапала й мне: ён прынёс на сустрэчу 5-6 перадрукаваных на друкарцы аркушаў “такога ж як і ты цёмнага” і перадаў мне з радасна-хітраватай ўсьмешкай. Я паўтараў тады гэтыя вершы як сутры (альбо як суры?) і не мог паверыць, што ў беларускай паваеннай паэзіі такое магчыма.
Але калі праз 6 год Мастацкая літаратура выдала кнігу (1994), штосьці не адгукнулася. Хаця Бяляцкі быў укладальнікам і аўтарам прадмовы. Магчыма Мастацкая проста тады была ня тым мейсцам. Альбо Алесь ўжо тады канчаткова пакінуў метафізіку. Не, Юхнавец быў цудоўны. Сам па сабе. У сабе. Але не было кнігі.
Міма.
Цяпер жа ўсё паказвае на тое, што патрапіла.
Ёсьць менавіта кніга.
З цудоўнай прадмовай Юрэвіча, да якога любоў і павага.
І рышпект Фядуце, які рызыкнуў сваімі грашыма для такога выдання.
ЗЫ. 2 маленечкія лыжычкі дзёгця:
На прэзентацыі вядома вечныя прэзентатары ўсяго: Валярына і Бураўкін, самі па сабе мілыя, але ж бясконца далёкія…
130 тысяч (у акадэмкнізе), гэта калі адказваеш “дзякуй, пачытаю ў бібліятэцы…