(no subject)
ՀՈԳԵԿԱՆ ՃԳՆԱԺԱՄ
Հենվել էր մի հաստաբուն ծառին ու վայելում էր բնության հանգստությունը: Աչքեռհ կարմրել էին արցունքներից ու ցավը դաջվել էր նրա սառը դեմքին:
Տախիծը պատմում էր նրա աչքերի մասին:
Բնության զարդերը փորձում էին ժպիտ պարգևել նրան, սակայն նա ժպտալ չէր ուզում; նա հանգիստ էր ուզում բնության գոգին ընկղմվել էր ուզում բնության մեջ ու անջատվել աշխարհից:
Արթնացավ մթության մեջ: Աչքերը մրմռում էին, գլուխը չափազանց ծանր էր թվում, կոկորդը խեղդում էր, սիրտը կծկված էր ու ցավում էր:
Չէր ուզում շարժվել տեղից, ուզում էր մնալ նույն տեղում, չտեսնել ոչինչ, չլսել ոչինչ ու միայն լաց լինել անսպառ:
Հիշողությունն իր միակ մտերիմ ընկերն էր: Խոսում, ծիծաղում, լռում, խորհում, տխրում և ուրախանում էին միմյանց հետ: Ա՜աաախ... ինչ լավ կլիներ անցայլում լինեի հիմա, ա՜աախ... եթե լիներ իրական ճամփա դեպի անցյալ...անվերադա՜րձ...կգնար դեպի մանկություն ու կմնար ենտեղ հավերժ...
Մանկություն...անհոգ, ծիծաղկոտ, խաղաղ, միամիտ ու ուրախ...
Փորձեց վեր կենալ տեղից...չստավցեց...մարմինը ցավում էր, հոգնած էր ու...չէր էլ ուզում շարժվեր:
Շուրջը նայեց...ոչինչ էլ չէր տեսնում: Դատարկություն, սարնություն, միայնակություն...
Փորձեց շոշափել մթությունը: Պատ նկատեց կողքին: Այն շատ սառն էր...տարածեց մյուս թևը, որ շոշափի հակառակ կողմի մթությունը: Այդ կողմում էլ պատ էր ու նորից` սառը: Շուտով նկատեց, որ տեղավորված է մի փոքր, երկաթե, սառը տուփի մեջ: Սարսուռ զգաց, վախեցավ...բայց հետո նորից հանդարտվեց: Օտար չէր նրան նման զգացումն այլևս...կոփվել էր արդեն... միևնույնն է, ոչ ոք էլ չէր հանելու նրան այդ սառը տուփից:
Սոված էր սարսափելի...ոգու սով... խոսել էր ուզում, ծիծաղել, թռչկոտել, վայելել կյանքը:
- Ա՜աաաաաաաաաաաա.... - ամբողջ մարմնի ուժով բղավեց ու դողղացող ձերքերով ծածկեց արցունքոտ դեմքը:
Հանկարծ նկատեց, որ սառը պատերը կամաց-կամաց մոտենում են իրեն: Սկսեց ցատկոտել, ոտքերով հարվածել գետնին, բռունցքներով հարվածել երկաթե պատերին, ինքն իրեն աջ ու ձախ նետել, օգնություն կանչել, ուշադրություն աղերսել...
Չէ՜, չկար ոչ ոք, ոչ ոք չէր լսում նրան, ոչ ոք նրա համար ժամանակ չուներ, բոլորը զբաղված էին իրենց գործերով ու չէին ուզում նկատել նրան...նա ոչ ոքի չէր հետաքրքրում...
Սառ պատերն արդեն դիպչում էին մարմնին, նեղվածք էր, նա զգում էր իր իսկ շնչի տաք օդը...վախը պարուրել էր իրեն...սպասում էր ամենա սարսափելիին...
Հանկարծ զգաց, որ ճոճվում է, շարջվում...այն երկաթե տուփը, որի մեջ նա էր` սկսեց ճոճվել...
Մի՞թե այդ տուփը կախվաց էր ինչ որ մի բարձր տեղից: Վեր նայեց:
Հանգստությունը մի անգամից գրավեց նրան, թուլացավ ամբողջությամբ. խաղաղությունն ու հանգստությունը թմրեցրին նրան...ա՜աա... ինչքան էր կարոտ մնացել այս զգացումին...ինչքան հանգիստ եր նա հիմա...
Աչքեր հառել էր վերև ու ժպտում էր... գլխավերևում փայլում էին աստղերը: Կաթնագույն լուսինը տարածել էր մութ երկնքում իր աստղալի քողն ու չանապարհորդում էր...
Սառը պատերը կանգ էին առել ու չէին շարջվում այլևս:
Հանկարց մի հսկայական ուժ` չափազանց մեծ արագությամբ նրան դուրս հանեց այդ սառը տուփից ու նետեց դեպի երկինք ու... ու... սկսեց սավառնել նա...այնքա՜ն թեթև էր նա, այնքա՜ն ուրախ, այնքան հանգի՜ստ ու խաղաղ...
***
- սա՜, այ սա՜ եմ ուզում ես, - շշնջացին նրա արցունքով ողողվաց շուրտերը:
***
Արագությամբ սավառնում էր տիեզերքում, ինչ խենթություններ ասես որ չէր անում, սլանում էր առաջ ու հանգստությունից, խաղաղությունից թուլացել էր ու ճախրում էր ինքնամոռաց, վայելում ամեն մի վայրկյանն ագահաբար:
Հանկարծ անկախ իր կամքից և ուժերից` կանգ առավ ու նույն անհոգությամբ, թեթևությամբ սկսեց օրօրվելով, շատ դանդա՜ղ իջնել դեպի երկիր:
***
Փափուկ, ճերմակ ու փոքրիկ բմբուլն օրօրվելով իջավ նրա դեմքին: Աչքերը շատ դանդաղորեն ու ծանրորեն բաց արեց, մի խո՜ր շունչ քաշեց ու շշնջաց
- Տար ինձ նորից տիեզերք, խնդրու՜մ եմ, տար ինձ էնտեղ ու մի բեր ետ, աղերսում եմ: