Сынкавіцкай Сьвята-Міхайлаўскай царкве прысьвячаецца...
"...на камені гэтым Я збудую Царкву Маю, і брамы пякельныя не адолеюць яе..."
(Мф. 16, 18)
Сынкавіцкай Сьвята-Міхайлаўскай царкве прысьвячаецца...
Удзячнасьць
(С.Літвінчык)
Адкрыты ўсім вятрам і сьцюжам,
На плечы ўскінуўшы вякі,
Хоць адзінокі, ды не тужыць.
А разумее - лёс такі!
Хадзілі зграямі чужынцы,
Вятры стагодзьдзямі гулі.
А ён вось тут каля гасьцінца
Глядзеў на родныя палі.
Свае, бывала, зьневажалі
І часам нелюдзі клялі,
Ды ён упарта і трывала
Стаяў на роднай тут зямлі.
Яму й цяпер не многа трэба,
Абы званіў царкоўны звон,
І каб лілася песьня ў неба,
Як наш, з удзячнасьцю, паклон.
+++
...у Сынкавіцкім храме...
ў юбілей...
малітва і паэзія луналі... -
і ў чыстым сэрцы рыфма
і алей
трымценьнем сакавіцкім зайгралі...
...і... - р э х а пакацілася
ў лёс...
у вобразы шчымлівага юнацтва...
і вейкі апаліла слодыч
сьлёз
пялёсткамі вясковага сваяцтва...
Зьніч - інак Мікалай (Алег Бембель)
Адраджэньне
(С.Літвінчык)
Ты многа цярпела: гады ліхалецьця,
Нашэсьце чужынцаў і здраду сяброў,
Чакала, прасіла, маліла аб леце,
І сеяла ў душах і сэрцах любоў.
Вятры і завеі цябе не міналі,
Стагодзьдзі сваім ахіналі крылом.
А сьцены прытулак бяздомным давалі,
Выгнаньнікі часта знаходзілі дом.
А часам апошнім сама як выгнаньнік
На ўсіх пазірала з дакорам у вачах.
І сьлёзы з байніцаў ліліся ўраньні,
І ў позірку быў непрытоены жах.
І хоць адвяргалі цябе і тапталі,
Стаяла, як волат, няскорана ты.
А траўкі і зёлкі, і зоркі шапталі:
"Трымайся, царква, ты - наш хорам сьвяты".
Зямля дачакалася зорнай хвіліны:
Ідзе адраджэньне, наш хорам жывы.
А пройдуць гады - загучаць яшчэ й гімны
У гонар Сынковіцкай вечнай царквы.
