Тепер я йду із пар.. Гілля чіпляє мій одяг, друзі перепиняють дорогу, камінці, ніби сотні голок, мають на меті впитися у п'яти якомога глибше, а землі не треба й зусиль прикладати, щоб крізь мої діряві кеди відморозити кінцівки.. Та усе це мене вже не зупинить.. Перестаю існувати, стаючи одним цілим із навушниками, одяг стає мою другою шкірою. Так
(
Read more... )