Febre. Os tipos feos tocan cancións de amor
Click to view"I just want to tell you nothing you don't want to hear". Érache boa, pero o bonito que o canta Shane MacGowan en 'Love you till the end'?
As listaxes gústannos (ou gústanme a min) porque poñen orde no medio do caos. Numerar asuntos pendentes ten un efecto liberador. Mesmo cando antes de comezar sabes que a listaxe vai ser un papelote máis amoreado nese barullo que cómpre organizar e facer desaparecer, segundo escribirás no cuarto ou no quinto ponto. Porque as listaxes escríbense en analóxico e en formato físico.
No ecuador de febreiro semella que a todos nos nace un interese por saber das parellas máis carismáticas da historia, por cualificar os beixos mellor baballados e actuados en películas que, cantas veces, son un pestiño que, veña e dálle, inciden no fatas que son as rapazas, como extensión dunha protagonista á que lle leva hora e media de metraxe darse de conta de que o tipo que a vai facer feliz for ever and ever é o nice guy que estaba diante das súas pestanas postizas.
Pop. E todos os seus prexuízos. Pero confésome culpable.
Fago listaxes de cancións de amor. Desde a adolescencia.
Antes da era pop, a cultura tradicional ten escrito auténticas marabillas. Eu non podo evitar o nó na gorxa e os ollos húmidos con relatos campurrianos de tensión sexual non resolta, con desamores pasiegos, con xenreiras purriegas e romances clandestinos vallucos. Alba Gutiérrez pasa dun drama a outro e fainos todos preciosos.
Se es de nación norteña é posible que, sen sabelo, teñas inscritos a lume os metros da xota no teu ADN. Se hai persoa que poida escoitar a Xabier Díaz entoar o "salgueiro prende de póla; amieiro, polo pé" e non se inmuta, habería que pensar moi seriamente xa non se pertence o mundo da xente, senón ao reino do mamíferos.
Xabier Díaz é o señor que canta máis bonito de toda Galicia.
Cando tes trece, catorce, quince anos e te sintes inadecuada por dentro e por fóra adoitas mortificarte con cancións terribles das de recrearse na miseria e querer pegarse un tiro. Alomenos, iso fixen eu. De Pablo Milanés a Kurt Cobain. Sen rede e sen profilaxe. Un pouco antes, ás rapazas da miña xeración chiflábannos Los Romeos. Tiveron un one hit wonder e medio: 'Mi vida rosa' e 'Muérdeme'. Era 1990; só tres anos despois a canción do verán sería esa de "tu piel morena, sobre la arena; nadas igual que una sirena". Que poetas os Viceversa: "Desde mi ventana veo la playa y estás tumbada en tu toalla". Toma.
Ollo ao playback. A miña canción favorita de sétimo de EXB.
Logo do tempo do miserere, aprendes a escoitar cancións co baixo ventre. A min pasábame co "quiero ser el único que te muerda la boca" en 'Sin documentos' de Los Rodríguez. Con moitas de Barricada: 'Animal caliente', 'No sé muy bien por qué', 'No sé qué hacer contigo' (vaia, as que cantaba El Drogas)... Con algunhas de Platero y Tú, 'El roce de tu cuerpo', 'Me dan miedo las noches' (si, xa sei que non sei moi orixinal). Con 'Rojitas las orejas' de Extrechinato. Con 'Te echo de menos', de Kiko Veneno. Con 'Veneno en la piel', de Radio Futura. Non sabería dicir cantas de Extremoduro: 'Necesito droga y amor', 'No me calientes que me hundo', 'Deltoya', 'Tu corazón', 'Amor castúo', 'Prometeo'...
El Drogas, 'Animal caliente'. (Dixen algunha vez o discazo que é o dobre directo de Barricada?)
Houbo un tempo na miña vida de Love eta Borroka no que poucas declaracións me parecían ao nivel do "Te quiero, y nos vemos en la barricada a las tres", de 'La línea del frente' de Kortatu. Ou o "te quiero porque tu boca sabe gritar rebeldía", de la Gran Orquesta Republicana no 'Te quiero', de Benedetti. Un "si vuole ribellare", collido con pinzas no 'Comunicato nº 38' de Banda Bassotti. 'This is a rebel song', de Sinnead O'Connor, versionada logo polos punks de No Use for a Name, comeza así: "I love you, my hard Englishman". E non é para despistar. Amor, ou un sucedáneo, agroman tamén nos 'Tres cantos a Lenin' de Ataque Escampe.
Teño berrado ben forte 'Me cago en el amor' de Tonino Carotone e 'Que te den' ou 'Me lo hago sola' de Amparanoia. 'Rata de dos patas' e 'Tres veces te engañé' por Paquita la del Barrio. 'I'm just a girl', que dicían No Doubt (anda que non molaba nin nada Gwen Stefani). E 'Love and hate', de Mano Negra, invisibilidade e platonismo looser adolescente. Friend zone? Quen me dera. "La nuestra es agua de río mezclada con mar", ska en tono menor por cortesía de Fabulosos Cadillacs.
Anda que non molaba nin nada Gwen Stefani.
Porque as mellores cancións de amor teñen moitos bemoles. "Que yo no soy así, que cómo voy a ser lo que tú inventes". E din cousas como as que escribiu Josele Santiago en 'Ná de ná' para Los Enemigos, grupo maiúsculo con pouquísimas cancións de amor. 'Entonces duerme', a magnífica versión que fan do tema de Rosendo, non é exactamente unha canción de amor, pero como non deixar caer as barreiras (e as bragas, con perdón) se Josele pon esa voz: "Quiero que sueñes conmigo".
The Clash fixeron pedagoxía da importancia do 'Lover's rock'. E ninguén canta o agoiro do amor, o sobreamor, a súa resaca e a síndrome de abstinencia coma os señores feos do rock. Só as rapazas nerdies e algún tipo raro. Quizais, un cantor de tangos ou Amélia Rodrigues. Iso sábeno ben en Rock FM e por iso abusan de still-lovin'-yous, I-will-always-love-yous, sweet-child-of-mines e november-rains, crazy-for-you-babies e ese soberbio temazo que é 'Nothing else matters', no orixinal de Metallica ou na muda que lle puxeron as rapazas do Scala Choir e os Kolnacy Brothers.
En Rock FM no lles deu, polo de agora, cun dos señores máis feos e con máis rocanrol actitude baixo as estrelas, Shane MacGowan. Sorprendentemente, a 14 de febreiro de 2014 o líder dos Pogues non só está vivo, senón que loce un sorriso que faría palidecer a Luis Miguel. 'Love you till the end' é un deses títulos que posto en calquera outra canción de calquera outra banda e cantado con menos furia sería unha pastelada de coma diabético.
Hai centos, milleiros, millóns, de cancións de amor. Cando pretendiamos ser grunges en os noventa, as rapazas canadianas de Plumtree lembrábanlle a un tipo chamado Scott Pilgrim: "I've liked you for a thousand years". Que non te enteras, castrón! En voz ben alta e con canon. Uns cantos lustros antes, La Lupe fixera unha aproximación de 'Fever' moi á altura da da mítica Peggy Lee. Unha febre da que queima xusto baixo o embigo, que dicíamos hai uns parágrafos. "Groovy, beibi, groovy".
La Lupe: "Tener fiebre no es de ahora, hace mucho tiempo que empezó".