Hoxe canta Nat King Cole
O cambio de hora. As primeiras noites de pés fríos antes de se meter na cama. Xa hai días que a néboa fixo niño no barrio da Ponte, na Aceña de Olga, na Estación e nos Paxariños e acompaña os paseos de boa mañá camiño do traballo, se é que vostede forma parte desa minguante poboación que aínda conserva o emprego.
No ecuador do outono ben que se percibe que o día racanea horas de luz; o sol, se é que chega a verse, non brilla alto no ceo, senón que loce en oblicuo, obrigando entornar os ollos a mediodía nas xornadas espelladas.
Algún día, pasado o San Froilán, daste de conta de que un dos tileiros da avenida Rodríguez Mourelo estreou as vestiduras de tempada e gasta follas case que douradas. En cuestión de semana e media, o Unter den Linden lugués mudou o verde polo máis cálido dos marelos, en texturas leprosas e de alto poder reflectante, que axudan a ver todo doutro modo cando unha raiola despistada pousa enriba das pólas das árbores.
Velaí o poder do outono.
Pode que arrefríe e que os ceos sexan máis escuros, que se instale en corpos e mentes un certo estado de letargo de preinvernía, pero aí está a natureza a contrarrestar o máis espectacular dos ‘pantones’: vermellos flamíxeros e escarlatas, ocres, terras queimadas e naturais, cadmios que semella que teñen unha luz acesa...
Carballos, pradairos, castiñeiros, ameneiros, salgueiros e bídalos, entre as árbores do país, e tamén visitantes foráneos coma os arces canadianos escollen cores de temperatura alta, para abrigarse e para abrigar, en ouro e vermello coma as armas dos Lannister.
Seica as árbores americanas outonean en vermello e as indoeuropeas viran marelas e cuperosas por unha batalla evolutiva que tivo lugar hai 35 millóns de anos. Sexa como for, plantas tan humildes como a parra virxe fan volver as miradas en canto zoan os primeiros ventos do outono.
O muro do Pavillón Municipal dos Deportes, entre a rúa Santiago e a ronda da República Arxentina, está cuberta por unha destas enredadeiras, absolutamente rubescente desde hai días, invisible durante os nove meses sen outono.
Como todo fenómeno ‘mainstream’, o verán tende a ser sobrevalorado; é unha estación efectista e fácil, por iso do cacarexado bo tempo. A primavera é un tempo cantado polos poetas ata o coma diabético e o inverno é underground de máis ata para os iniciados na gramática dos fríos.
O outono ten vocación hipster e é un tempo que lle acae ben ás cidades, mesmo ás que teñen a dimensión accesible de Lugo e defenden o seu carácter da zozobra dese mal tan antiestético e tan antiético do cosmopailanismo.
Non ten amosado o cine milleiros de veces eses outonos neoyorquinos, tan ideais? Pois iso.
En Lugo, o arrecendo da terra mollada mésturase co afumado lixeiro das cociñas económicas que aínda funcionan no centro urbano e, ao tempo, chega a melodía crocante da follaxe que cede baixo os pés.
Presta achegarse a ese micro Central Park -perdón pola paconada- que é o parque Rosalía lugués e, se unha madruga, camiñar antes de que os operarios de xardíns teñan retirado as follas caídas. Para gozar de sendeiros coa aparencia de réptiles cubertos de escamas de ouro, coma o camiño de baldosas marelas que Dorothy seguía na procura do reino máxico de Oz.
Uns zapatos -ou ‘trainers’, se é vostede dos da febre do ‘running’- vermellos serán benvidos.
Hoxe soa ‘Autumn leaves’ e canta Nat King Cole.
(Publicado en El Progreso, o 1 de novembro de 2013)
Colleita vermella, instantánea do meu compañeiro Sebas Senande
El otoño tiene vocación hipster y es un tiempo que le queda bien a las ciudades, incluso a las que tienen la dimensión accesible de Lugo y defienden su carácter de la zozobra de ese mal tan antiestético y tan antiético del cosmopaletismo.
¿No ha mostrado el cine millares de veces esos otoños neoyorquinos, tan ideales? Pues eso.
En Lugo, el aroma de la tierra mojada se mezcla con el ahumado ligero de las cocinas económicas que aún funcionan en el casco urbano y, al tiempo, llega la melodía crujiente de la hojarasca que cede bajo los pies.
Presta acercarse la ese micro Central Park --perdón por la gañanada-- que es el parque Rosalía lugués y, si una madruga, caminar antes de que los operarios de jardines hayan retirado las hojas caídas. Para disfrutar de senderos con la apariencia de reptiles cubiertos de escamas de oro, como el camino de baldosas amarillas que Dorothy seguía en la búsqueda del reino mágico de Oz.
Unos zapatos --o trainers, si es usted de los de la fiebre del running-- rojos serán bienvenidos.
Hoy suena 'Autumn leaves' y canta Nat King Cole.