сёньня ў мяне дзень сну...да чатырох с паловай ночы рабіў рэферат па сацыялёгіі працы, у выніку чаго праспаў першую пару, драмаў на лекцыі па той жы сацыялёгіі, а пасля, прыйшоўшы дамоў, спаў з невялікі перапынкамі да 22.20...вырашыў забіць на трэніроўку, бо ўсё роўна ў такім стане карысьці ад мяне мала ( Read more... )

Усё гэта мне абрыдла да апошняй клетцы ў целе...Менск, універ, вучоба, людзі....хочацца хутчэй дамоў, проста застацца аднаму і падумаць пра тое-сёе...а яшчэ хочацца ў Фінляндыю, там хоць буду сцішаць сябе надзеяй, што мне ніхто не талефануе і не ўспамінае проста з-за таго, што гэта немагчыма...

Кожны раз, як наступае сьвяточны дзень, спадзяюся на тое, што  ўвечары, калі выйду на вуліцу прайсціся па спусцелых вулках, не буду застраваць нагамі ў сьмецьці, не буду пінаць пустыя бутэлькі, не буду сустракаць кожнага другога ўдрызг п'янага і г.д. Дарма, спадарства. Таму і пачынаю ідэнтыфікаваць сьвята са выразам чарговы повад пабухаць...Вось і ( Read more... )