V
Калі шчасьце ўвесь час эфемерна,
А пачуцьці найбольш прыдуманы,
Калі плавіцца сталь у нервах,
Што жыцьцё уяўляе у сутнасьці?
Мабыць, гэта як чыйсьці сон
Ці яшчэ горш - гульня без правіл,
Пасярод нейснуючых імён
Нават сонца наіграна паліць.
Можа й неба па праўдзе зялёнае,
А вясёлка аднога колеру,
Можа ўсё, што блішчаць - гэта золата,
І акторства нам сталася доляю.
Час бяжыць ў адваротны бок,
На Плутоне жывуць людзі,
Толькі там сьвятло - гэта змрок,
Ну а вочы, напэўна, грудзі.
Ну а можа, сьвядомасьць хворая
Правакуе амбіцый брызгат,
Мы заўсёды цягнулісь за зорамі,
Абапальвалісь й падалі ўніз.
Нам увесь час хочацца большага,
Не дае нікчэмнасьць спакою,
Непад’емнай кладучыся ношаю
Між нагамі ды галавою…