Антропология

[donnamalina]

Было время, когда моя бабушка - женщина светская во всех отношениях - еженедельно ходила на ... панихиды.
Подтянутая, всегда с иголочки одетая, на каблуках.
По мере взросления мне казалось, прости господи, она получала удовольствие от процесса.

Comments

[nrbakert_tashuk]

Психологический трюк... Ողջերի մասին հարցուփորձը կյանքի վերահաստատման ենթագիտակցական պահանջն է ու ուղեղի պաշտպանական աշխատանքը։ Քելեխի իրական նշանակությունը ես հասկացա հորեղբորս մահից հետո, արարողությունների ժամանակ։ Բոլոր կազմակերպական, կենցաղային հարցերը, ցավակցողների հոսքը, գնացող-եկողների, մարդկանց կերակրելու հոգսերը, արարողակարգը, այդ ողջ իրարանցումն իրականում հետաձգում է կորստի ցավի գիտակցումը բոլոր մերձավորների համար։ Ու այդ յոթի, քառասունքի օրերի ընթացքում ուղեղն աստիճանաբար սկսում է գիտակցել ու համակերպվել ու սկսել հարմարվել պակասի հետ․․․Այլ բան է, որ հետո երկար ժամանակ սպասում են, որ դուռը կբացվի, ներս կգա․․․Անսպասելի կորուստների դեպքում ուղեղի ընդվզում կա ուժեղ՝ նա չկա, իսկ մոլորակը պտտվում է, ու դեռ ինչ-որ մեկն ուտո՞ւմ է․․․ Ու արդեն այդ վրդովմունքն էլ համակերպում է․․․ Հոգեբանական առումով լրիվ աջակցող գործիքներ են՝ քելեխը, ինքնահողերը, քառասունքը, տարին․․ Սկսեցի լրիվ այլ աչքով նայել այդ ամենին, քան որպես պահպանողական, անիմաստ պայմանականության․․․

[donnamalina]

հա, հասկանում եմ
բայց էդ հացը երբեք չեմ կարողացել ուտել

մի բարեկամուհի ունենք, իր սկեսուրի հոգեհացին ինձ ասեց. "Դու դեռ չես մեծացել, որ հացը չես ուտում" ...
եսի՞մ

[noni_no]

հոգեհացը հա... բայց այո, կողքիններն անպայման ստիպում են գոնե մի կտոր բերան դնել:

[donnamalina]

ախր ստիպելը որն ա՞
ինձ երեխա ժամանակ ծնողներս անգամ չէին ստիպում հաց ուտել՝ չնայած շատ վատ ուտող էի

[nrbakert_tashuk]

Դե,կուլ գնալու էլ չի․․․ Իհարկե ու անվերապահորեն։ Ու այդ առումով միշտ էլ որոշակի սահման, ներքին կուլտուրա կա՝ երբ, որտեղ, ինչ, ոնց։ Նկատած կլինեք։ Պահեր ու ավանդույթներ կան, որ պետք է պահել, հանուն մեր երեխաների, որ նրանց հեշտ լինի անցնել նման պահերի միջով։ Չգիտեմ․․․ Դժվար է։

Ձեզ՝ ցավակցություններս․․․ Ուժ ու համբերություն․․․ Հեռախոսից համարը ջնջելը ծանր փորձություն է․․․ Ու անընդհատ հեռախոսագիրքը թերթելիս համարը տեսնելը՝ ավելի ծանր․․․

[donnamalina]

շնորհակալ եմ ...
երևի մազոխիստ եմ, բայց համար ջնջել չի ստացվում
ու տենց մնում ա էդ համարը ....

ադաթների մեծ մասը հիմարություն են, ըստ ինձ
մանավանդ ճոռոմացած ու աբսուրդի հասածները

էն որ մարդը կենդանության օրոք նույնիսկ դեղի փող չի ունեցել կամ զավակներից մոռացված ա եղել, բայց թաղում են պաճուճապատ «ճոխ» դագաղով կամ հոգեհացին խավիար ու մարակույա դնում

...

[nrbakert_tashuk]

Այն, ինչ նկարագրում եք, իրականում բավականին սթափ ավանդույթների սահմանային ու անճոռնի դրսևորումներն են: Բայց դրանց կողքին կան նաև անսահման կոնկրետ, բարի, աջակցող տարբերակները: Ոչինչ չես կարող անել, ցանկացած մեդալ երկու երես ունի: Ուրախացնում է, որ կամաց-կամաց նման սահմանային դրսևորումները դուրս են գալիս մտածելակերպից:

P.S. Ես էլ եմ մազոխիստ....

[donnamalina]

արդյո՞ք դուրս են գալիս
իմ կարծիքով, դրանք գրեթե օրենքի ուժ են ստացել գաղափարը կրողների թեթև ձեռքով

իսկ գաղափարը կրողները հիմա «օրենք գրողներն» են ու ապրելակերպ թելադրողները

Արթուր Մեսչյանը մի անգամ լավ ասեց. «Եթե նախկինում ռաբիզներն ու տգետները լավ գիտեին իրենց տեղն ու սահմանը, իրենց բակում փռում էին թաշկինակն ու վրան նստում, հիմա դուրս են եկել բոլոր սահմաններից, նստել բարձր աթոռներին ու ճաշակ են թելադրում»

[nrbakert_tashuk]

Չէ, չեմ կարծում: Նրանք, ովքեր հիմա վերևներում են, ընդհանրապես անգաղափար են: Վերջին հաշվով ապրելակերպը խիստ անհատական երևույթ է, և յուրաքանչյուրն ինքն է ընտրում իր ապրելակերպը: Ավանդույթների համակարգը, ազգային, ռեալ, համընկնում է ազգային արժեքների համակարգի հետ: Ու ենթարկվում է իհարկե տարբեր ազդեցությունների՝ պատմական հանգամանքների ներքո: Անցումային շրջանում միշտ համակարգը լավ ցնցվում է ու նման երկրաշարժերից դուրս է գալիս էլի հավերժական արժեքները պահած՝ ինչը ժամանակավոր է, վերցնովի է, պարտադրաբար է, պոկվում է, մնում է կորիզը, հիմքը, միսն ու արյունը գենետիկ: Գիտեք, իմ դասախոսներից մեկն 90ականներին մի միտք ասաց, ամեն անգամ կրկնում եմ՝ «հայ մշակույթն իրենց վրա բոլոր դարերում կրել են մի քանի ջահակիրները»: Ու որ խորանում ես, այդպես էլ կա: Եվ հետո, երբ չի այդպես եղել որ: Արաբների տիրապետության տա՞կ, թուրքերի թե մոնղոլ թաթարների՞: ԽՍՀՄ ո՞ւմ, երբ հայերեն երգն ու խոսքը համարվում էր տգիտություն ու հետամնացություն, իսկ ռուսերենը՝ կրթվածության ու էլիտարության նշան: Դա էլ տգիտության մի ուրիշ, քաղքենի տեսակն է: Մեսչյանը դա մոռացե՞լ է։ <<

[nrbakert_tashuk]

Չէ, չեմ կարծում: Նրանք, ովքեր հիմա վերևներում են, ընդհանրապես անգաղափար են: Վերջին հաշվով ապրելակերպը խիստ անհատական երևույթ է, և յուրաքանչյուրն ինքն է ընտրում իր ապրելակերպը: Ավանդույթների համակարգը, ազգային, ռեալ, համընկնում է ազգային արժեքների համակարգի հետ: Ու ենթարկվում է իհարկե տարբեր ազդեցությունների՝ պատմական հանգամանքների ներքո: Անցումային շրջանում միշտ համակարգը լավ ցնցվում է ու նման երկրաշարժերից դուրս է գալիս էլի հավերժական արժեքները պահած՝ ինչը ժամանակավոր է, վերցնովի է, պարտադրաբար է, պոկվում է, մնում է կորիզը, հիմքը, միսն ու արյունը գենետիկ: Գիտեք, իմ դասախոսներից մեկն 90ականներին մի միտք ասաց, ամեն անգամ կրկնում եմ՝ «հայ մշակույթն իրենց վրա բոլոր դարերում կրել են մի քանի ջահակիրները»: Ու որ խորանում ես, այդպես էլ կա: Եվ հետո, երբ չի այդպես եղել որ: Արաբների տիրապետության տակ, թուրքերի թե՞ մոնղոլ թաթարների: ԽՍՀՄ ո՞ւմ, երբ հայերեն երգն ու խոսքը համարվում էր տգիտություն ու հետամնացություն, իսկ ռուսերենը՝ կրթվածության նշան: Դա էլ տգիտության մի ուրիշ, քաղքենի տեսակն է: Մեսչյանը դա մոռացե՞լ է; Ոնց էին Առաքյալները

[donnamalina]

շատ իմաստուն բաներ ես ասում
իրոք

բայց երևում ա, որ Հայաստանում չես ապրում ...
կներես թե նեղացրի
nothing personal

[nrbakert_tashuk]

Բացարձակ չնեղացրիք։)) Տասնմեկ տարի է։ Վերջերս ինձ բռնացրի այն մտքի վրա, որ ես երևի սկսել եմ արդեն իդեալականացնել Հայաստանյան ամեն ինչը, նաև մարդկային հարաբերությունները։ Ուղղակի իմ հարազատային ու ընկերական միջավայրում սթափ ու հստակ հարաբերություններ են, խելամիտ ու հասկացող, դրա համար շատ բան այդ պրիզմայով եմ գնահատում։ Մյուս կողմից, երբ դու ապրում ես այլ ազգերի մեջ, քոնին լրիվ այլ ակնոցներով ես նայում, ոչ վարդագույն, այլ առավել քննադատական, խիստ ու կողքինի հայացքով, այլ ազգերի ու նրանց կենցաղների ու վարքագծերի արարքների հետ համեմատական հայացքով։ Մենք լավն ենք, իսկապես, անգամ մեր ամենաայլանդակ դրսևորումներով ։) Շատ բան ժամանակի խնդիր է, շատ բան ոնց եղել է, կմնա, որոշ բաներ ժամանակի հետ ես հասկանում, որ լավ է որ մնում է այնպիսին, ինչպիսին եղել է․․․ Բարդ է։)) Բայց բոլորս պիտի անենք, ինչ պիտի անենք, ու թող լինի, ինչ լինելու է։ ՈՒրախացնում է այն, որ այս նոր սերունդը այն է, ինչ պետք է ՓՈԽԵԼՈՒ ու ՓՈԽՎԵԼՈՒ համար․․․

[donnamalina]

11 տարի
շատ է ...
ես Ամերիկայում էի, նախատեսածից ավել մնացի
ու ինձ բռնում էի այն բանի վրա, որ կարոտում էի հայկական ամեն ինչը՝ անկախ բնույթից
կարիք էի զգում հայկական տաշիտուշիի )))
բա որ սիրտս մածուն էր ուզում, իսկ էդ նահանգում, որ Հայաստանից մեծ էր տարածքով, երկու հայ էր ապրում՝ ներառյալ ինձ )))
մի արաբի խանութ գտա, լաբնե ու գաթա էի գնում ու չտեսի պես ուտում
զարմանալի բան ա կյանքը

[nrbakert_tashuk]

:))) Ես էլ եմ մածունի խելագար ու պակասն ահավոր էի զգում։ Հիմա մերում եմ ինքս ու ամեն անգամ ուտելիս ինքս ինձնով հիանում` տանտիկին էլ դարձա, մածուն եմ մերում։)))) Ջրի, լավաշի, ու պանրի մասին էլ չեմ խոսում։ Կանաչու ռուսաստանյան միկրոսկոպիկ կապերից հետո Երևանում դողում եմ կանաչու ամեն մի տերևիկի վրա։))) Խոխմա զգացողություն է շատ։))) Հիմա բայց ամեն ինչ էլ կարելի է Մոսկվայում գտնել․․․ Բայց մեկ է, հիմնականը չկա․․․։)))

Վիլյամ Սարոյանն է մեխել՝ <<Ուզենք, չուզենք՝ հայ ենք>> ու դրա հետ ոչինչ չենք կարող անել։)) Չգիտեմ ով էլ ասել է <<Հայ լինելը պաթոլոգիա է>>:)))

[donnamalina]

:)

[artashes98]

"ադաթների մեծ մասը հիմարություն են"

Անվերապահորեն համաձայն եմ: Նույն թաղման ու քելեխի արարողությունների դրական իմաստը հասկանալով (որ միայնակ չթողնեն մոտիկ մարդ կորցրածին, ստիպեն զբաղվել առօրեական գործերով, որ չափից շատ չծանրանա վիշտը և այլն), պիտի ֆիքսել այն ճշմարտությունը, որ ձևականությունը դեպքերի ՄԵԾ ՄԱՍՈՒՄ փոխարինել է սկզբնական, երբեմն իրոք դրական իմաստը: Դատարկ, սուտ, կեղծավոր "ծնողների կենացները" ուղղակի զզվելի են:

ՈՒ մանավանդ այսօր: Արթուր Մեսչյանի այդ խոսքը չէի լսել, բայց ինչ դիպուկ է: ՈՒ ցավոտ...