Egypte
Van alle oude culturen is er eentje die voor mij echt boven alles uitsteekt, Egypte. Het fascinerende aan Egypte is voor mijn in de eerste plaats het lange bestaan ervan. Het Egyptische rijk heeft zeker ruim 2500 jaar bestaan. Er zijn weinig, of misschien wel geen, rijken die ook zolang hebben bestaan. Er is echter in relatief weinig ontwikkeling geweest in de grootste tijden van het rijk. Natuurlijk was er wel ontwikkeling, maar niet de ontwikkeling die je in zo'n grote periode zou verwachten. Hierdoor zou je Egypte misschien als conservatief kunnen omschrijven, maar ik omschrijf het liever op een andere, romantischer, manier.
De belangrijkste aspecten in het leven van de Egyptenaren bestonden bijna allemaal in twee tegenovergestelde punten. Ten eerste was er het topografische aspect. Egypte had te maken met twee soorten land. Aan de ene kant was er de vruchtbare strook land rondom de Nijl, waar de flora en fauna in grote getalen aanwezig was. Daartegenover stond de droge, zanderige woenstijn. Bovendien was Egypte verdeeld in twee rijken, Opper Egypte en Neder Egypte. Alhoewel deze twee al bij het ontstaan van de Egyptische beschaving werden verenigd, werden heerser nog altijd aangeduid als heerser van Opper en van Neder Egypte.
Een punt wat zowel met de topografie als met de godsdienst te maken heeft, is het Egypte in de hemel. De oude Egyptenaren zagen in de nacht hun rijk afgespiegeld in de hemel. De Melkweg was de Nijl. Zij waren ook overtuigd dat hun goden hun bevooroordeelde door hun een Nijl in de hemel te geven. Na de dood konden zij zo namelijk voortleven in de hemel, in het hemelse Egypte. Zij hielpen de natuur ook een handje, door de piramides van Gizeh precies in de lijn van de sterren van Orion te zetten.
Iedereen kent de Egyptishe mummies wel. Het mummificeren zou er voor moeten zorgen dat dezen na hun dood verder konden leven in het hemelse Egypte, of de Duat. Zo kenden zij dus, net als overigens bijna alle volken, een leven na de dood. Zij hadden dus twee levens. Alhoewel het hart van de overledene wel werd gewogen tegen de veer van Maät door Toth, was er, naar wat ik weet, geen uitgesproken grote angst voor dat oordeel. De overgang van de ene wereld naar de andere wereld zorgde er dus voor dat de mensen niet zozeer bevreesd waren voor de dood.
De twee grootste levenskatalysatoren voor de Egyptenaren waren de Nijl en de zon, water en vuur. Deze twee elementen hadden beiden weer hun eigen dualistische tekens. Beiden waren zij essentieel voor het leven, maar tegenlijk konden zij ook levensbedreigend zijn.
Andere tegenstelling die belangrijk waren voor de Egyptenaren waren dag en nacht, goed en kwaad, droogte en overstromingen enz.
Ik geloof dat de Egyptenaren in deze dualistische elementen, een balans vonden. In het dualistische karakter van hun beschaving, vonden zij een eenheid waar zij tevreden over waren. Zij hadden hierdoor weinig te maken met grote bedreigingen die veranderingen noodzaakten. Ze hadden het idee dat Egypte voor eeuwig was, het stond in de hemel, en er was weinig behoefte aan progressie. Helaas bleek het Egyptische rijk niet voor eeuwig te besaan, maar als we de oude Egyptenaren geloven, hoeven we 's nachts slecht uit het raam te kijken om het hemelse Egypte te aanschouwen. Misschien zal Egypte op een manier toch wel nog miljoenen jaren bestaan, zelfs als alle piramiden en ruines zijn vergaan.
(dit is echter natuurlijk wel enkel mijn visie, en misschien heb ik door mijn beperkte egypte-kennis wel verkeerde conclusies getrokken, maar ik zou er wel graag in willen geloven)