Jun 10, 2005 11:45
Ik vraag mezelf wel eens af waar mijn interesse voor oude culturen en bijbehorende talen vandaan komt. Vannacht, toen ik voor de zoveelste keer realiseerde dat er niets in het leven zeker is, schoot mij te binnen dat de geschiedenis wel zeker is. Alles en iedereen kan aan mij verloren gaan, iedereen kan weglopen of verlopen, maar de geschiedenis kan mij niet wegslippen. Het is de enige zekerheid die een mens kan hebben.
Alhoewel een zekerheid, is de oude geschiedenis een groot mysterie. Je kunt de overleveringen onderzoeken, maar nooit zal je de hele puzzel begrijpen, de achterliggende gedachtes en gevoelens. Bovendien is het niet je eigen geschiedenis, in je eigen zijn is het als een fabel, hoe erg je je er ook in probeert te wanen. Het enige wat je kunt doen is het proberen te begrijpen vanuit je eigen interpretatie. Het is als een vehaal waaraan je zelf de details, misschien wel de belangrijlkste details, kunt geven, maar die wending zal alleen in je eigen hoofd bestaan.
We hebben niet de geschiedenis, noch de toekomst. Alleen het heden is aan ons. Op een manier is het onderzoeken van de geschiedenis misschien wel hetzelfde als de toekomst, met het verschil dat je aan de toekomst een actieve wending kunt geven. Door jou toedoen kunnen dingen veranderen, kun je je eigen leven sturen. Misschien is de geschiedenis wel iets voor mensen die liever analyseren, dan de moed hebben hun eigen leven te sturen.