Էլի սիրո մասին
14.02.2009
Սերը տարբեր բնույթի չի լինում, միշտ էլ նույնն է։ Այն իր նախնական՝ մաքուր վիճակում աստվածային է ու զերծ ամեն տեսակ մարդկային «հավելված-զգացումներից», ինչպիսիք են խանդը, կիրքը, էգոիզմը, սեփականատիրության զգացումը և այլն, որոնցով գրեթե միշտ այս կամ այն չափով ուղեկցվում է սերը, և որոնք սխալմամբ վերագրվում են սիրուն։ Դրանք իրականում բնավ սիրո ատրիբուտներ չեն. դրանք ընդամենը մարդու ատրիբուտներ են։ Մարդն է լինում խանդոտ, կրքոտ, էգոիստ, սեփականատեր, ու երբ սիրում է, սիրո անարատ զգացմունքն ինքնաբերաբար անց է կացնում իր այդ հատկանիշների միջով՝ դուրս բերելով ինչ-որ խառնուրդ, որի մեջ, ի դեպ, զուտ սերը կարող է շատ փոքր տոկոս կազմել։ Երբեմն նույնիսկ այնպես է ստացվում, որ նշված «սիրո հավելված» հատկանիշները սկսում են «փոխարինել» գոյություն չունեցող սիրոն, այսինքն՝ մշտապես ուղեկցելով սիրոն՝ դրանք «սիրողի» կողմից արդեն սկսում են նույնացվել սիրո հետ՝ ստեղծելով սիրո պատրանք, մինչդեռ ինքը սերն արդեն վաղուց այդտեղ չի բնակվում։
Մանկան սեր, մայրական սեր, հակառակ սեռի հանդեպ սեր, եղբայրական, ընկերական սեր... Էս բոլոր սերերի առանցքը նույն անարատ, աստվածային սերն է՝ տարբեր հանգամանքային հագուստներ հագած։ Ու զարմանալի չէ, որ էս բոլորի միջից ամենամաքուրը, ամենաանշահախնդիրն ու ամենաիսկականը մայրական սերն է, որովհետև հիմնականում քիչ թե շատ զերծ է այն բոլոր զուտ «մարդկային», իսկ իրականում պարզապես եսասիրական հատկանիշներից։
Սերը տարբեր բնույթի չի լինում, միշտ էլ նույնն է։ Այն իր նախնական՝ մաքուր վիճակում աստվածային է ու զերծ ամեն տեսակ մարդկային «հավելված-զգացումներից», ինչպիսիք են խանդը, կիրքը, էգոիզմը, սեփականատիրության զգացումը և այլն, որոնցով գրեթե միշտ այս կամ այն չափով ուղեկցվում է սերը, և որոնք սխալմամբ վերագրվում են սիրուն։ Դրանք իրականում բնավ սիրո ատրիբուտներ չեն. դրանք ընդամենը մարդու ատրիբուտներ են։ Մարդն է լինում խանդոտ, կրքոտ, էգոիստ, սեփականատեր, ու երբ սիրում է, սիրո անարատ զգացմունքն ինքնաբերաբար անց է կացնում իր այդ հատկանիշների միջով՝ դուրս բերելով ինչ-որ խառնուրդ, որի մեջ, ի դեպ, զուտ սերը կարող է շատ փոքր տոկոս կազմել։ Երբեմն նույնիսկ այնպես է ստացվում, որ նշված «սիրո հավելված» հատկանիշները սկսում են «փոխարինել» գոյություն չունեցող սիրոն, այսինքն՝ մշտապես ուղեկցելով սիրոն՝ դրանք «սիրողի» կողմից արդեն սկսում են նույնացվել սիրո հետ՝ ստեղծելով սիրո պատրանք, մինչդեռ ինքը սերն արդեն վաղուց այդտեղ չի բնակվում։
Մանկան սեր, մայրական սեր, հակառակ սեռի հանդեպ սեր, եղբայրական, ընկերական սեր... Էս բոլոր սերերի առանցքը նույն անարատ, աստվածային սերն է՝ տարբեր հանգամանքային հագուստներ հագած։ Ու զարմանալի չէ, որ էս բոլորի միջից ամենամաքուրը, ամենաանշահախնդիրն ու ամենաիսկականը մայրական սերն է, որովհետև հիմնականում քիչ թե շատ զերծ է այն բոլոր զուտ «մարդկային», իսկ իրականում պարզապես եսասիրական հատկանիշներից։