Гэтыя бясконцыя акцыдэнцыі да дабра не прывядуць. Бывае нешта афіцыруе, афіцыруе, а потым мінае і ўсё. Магчыма, некаму соладка думаць пра саюз пісьменнікаў, ці пра Някляева і яго абавязкі, камусьці хочыцца думаць пра магчымасці творцаў і каньяк. адкажу прама, я не супраць, мне і каньяк і творцы да спадобы. Але, з гэтага але ўсё і пачынаецца, а менавіта...
Кніга прысвечаная айцу Аляксандру - цудоўны фаліянт мудрасці і я цешуся, што ў маёй калекцыі ён ёсць. Я цешуся якаснымі артыкуламі, сушы і халоднымі закускамі... Але...
Практычна ўсё пачынаецца з гэтага дурацкага але. Колькі пустых слоў я чуў. колькі таемных фраз, перасцярогаў і дэпрэсіўных наканаванняў я чуў за апошнія гады, адзіным наступствам якіх было нішто. Праз гэта я маю сказаць адно: лепш чытаць выкшталцоўны том у імя Надсана, чым бясконца крыўдзіцца ці цытаваць навіны, перапошчваць, ці весці актыўнае віртуальнае жыццё якое заключаецца ў copy/paste.
мая парада-завяжыце рукі партнёру і паспрабуйце, і каб без ананізму і штампаў. а яшчэ крыху фантазіі і алкаголя, але без злоўжывання і жэлчы. Вам спадабаецца, але...
Гэтае заўчаснае але. Мяне вельмі бянтэжаць людзі ў якіх агромністая прага да навінаў, не тое калі б я быў супраць украінскага эўраньюс, але я супраць дурняў, якія нясуць бздуры. эй, хопіць, у вас ёсць уласнае меркаванне, варта выпіць, але без фанатызму і ўжо заняцца сапраўдным сэксам, але...
Гэта спрадвечнае але.
Опубликовано с
m.livejournal.com.