Йонас Матусявичюс
Если рассматривать тексты Карла, можно заметить, как он каждую новую книгу начинает с описания своей первой встречи с Иваном Матусевичем; только каждый раз всё более и более под иным углом - сначала он ждёт автобуса на Грейхаунд (артефакт перевода, казалось бы, но нет), а потом видит и собственно Матусевича, западніка ў саламяным капелюшы, абарыгена-які, які гаворыць чысцюткай гішпанскай мовай. Потым гэты заходні жыхар тлумачыць Карлу, што трэба паліць грыбы, каб дасягнуць дасканаласці. Потым зноў тая ж самая аўтобусная станцыя, той жа Матусевіч, але зараз трэба шукаць пункт гледжання. Потым зноў, і зноўку Карл апыняецца ў тым жа гатэлі, дзе ён прачнуўся колькі год таму. Лёс і жыццё - мы ўсе жылі калісьці, але ў якім гатэлі спыняемся - гэта залежыць толькі ад нас.
Пелевин тоже рассказывает эту одну и ту же историю от книги к книге, только меняет не грибы на травы и не самогон на виски, а Петьку с Василием Ивановичем на Штирлица с Мюллером и Затворника с Шестипалым на Максима и Федора.