Charm 22: Epiloog
Twee mannen, een dambord en twee wijnglazen. De ene man, lang blond haar in een paardenstaart en een charmante uitstraling kijkt nerveus naar het dambord. “Het is onvermijdelijk” zegt de andere man, zijn gezicht diep gelijnd, de haren grijs. “Laat mij nog even in die waan”, zegt de charmante man. “Je hebt trouwens je glas nog niet aangeraakt” vervolgt hij. De andere man zijn frons wordt dieper dan hij al was en zegt: “Ik moet nadenken”. “Het is onbeleefd tegen Andrea” zegt de charmante man en verwijst naar een dame in de hoek van de kamer. Om haar arm zit verband en de rode vlek op het linnen doet een verse wond vermoeden.
De andere man knikt vriendelijk naar Andrea en richt zicht tot de charmante man. “Je weet dat het spel nog niet gespeeld is. Het is essentieel dat mijn geest helder blijft. Er zijn nog veel elementen die hun weerslag kunnen hebben op de uitkomst”. De charmante man richt zich op, verzet een damsteen en vraagt: “Maar het is toch een gedane zaak? Ik bedoel, ze hadden het lef. De avonturiers hebben het waar gemaakt. De zwarte orde is op de vlucht, dus het is een kwestie van hen Meya Catunta in laten gaan. Her en der wat vermommen, misschien niet eens nodig, om de laatste kopstukken te pakken en de legers van de vrije volkeren het laatste verzet laten opvegen.” De charmante man laat zich terug in zijn stoel vallen. “Mijn vriend, je bent klaar. Vier het! Drink voordat je verhongert."
De andere man verplaatst zijn damsteen met drie sprongen over de witte stenen van de charmante man. “Die uitkomst is tegen verwachting, troebel. Ik zie verandering aan het firmament. Ik zie een steppe vol bloed. ik zie zeilen aan de horizon. Ik zie een wedloop naar de eindstreep. De winnaar nog onduidelijk. De stad zal zich uiteindelijk wel scharen achter een vrede met de vrije volkeren, maar ik wil niet simpelweg de dreiging hebben verplaatst."
De charmante man ziet een tweesprong over de zwarte stenen. “Het resultaat is niet aan jou. Dit is wat je wilde. Vrede en vrije wil. De Oudergoden zullen trots op je zijn", zegt hij terwijl hij resoluut zijn slagen maakt tegen zijn opponent.
“Zij hebben hun eigen regels gebroken”, zegt de andere man terwijl hij zijn linie versterkt.
“Ach, dat hebben zij wel vaker gedaan”, zegt de charmante man terwijl hij zich opmaakt voor nog een slag.
“Dat gaat gevolgen hebben daarboven,” schuift de andere man in met een damsteen.
“Met hooguit progressie als gevolg, een nieuwe era van verlichting, ontwikkeling en wetenschap”, zegt de charmante man laconiek, alsof hij het zelf niet gelooft. “Waar wil je naartoe?”
De andere man kijkt even naar een geblindeerd raam, keert zich naar het bord en slaat maar liefst zeven witte stenen op het dambord. “Dat ik het niet meer kan voorspellen. Er is meer losgemaakt dan ik ooit had in mijn wildste predicties had kunnen berekenen." Hij neemt een slok van zijn wijnglas.
De andere man knikt vriendelijk naar Andrea en richt zicht tot de charmante man. “Je weet dat het spel nog niet gespeeld is. Het is essentieel dat mijn geest helder blijft. Er zijn nog veel elementen die hun weerslag kunnen hebben op de uitkomst”. De charmante man richt zich op, verzet een damsteen en vraagt: “Maar het is toch een gedane zaak? Ik bedoel, ze hadden het lef. De avonturiers hebben het waar gemaakt. De zwarte orde is op de vlucht, dus het is een kwestie van hen Meya Catunta in laten gaan. Her en der wat vermommen, misschien niet eens nodig, om de laatste kopstukken te pakken en de legers van de vrije volkeren het laatste verzet laten opvegen.” De charmante man laat zich terug in zijn stoel vallen. “Mijn vriend, je bent klaar. Vier het! Drink voordat je verhongert."
De andere man verplaatst zijn damsteen met drie sprongen over de witte stenen van de charmante man. “Die uitkomst is tegen verwachting, troebel. Ik zie verandering aan het firmament. Ik zie een steppe vol bloed. ik zie zeilen aan de horizon. Ik zie een wedloop naar de eindstreep. De winnaar nog onduidelijk. De stad zal zich uiteindelijk wel scharen achter een vrede met de vrije volkeren, maar ik wil niet simpelweg de dreiging hebben verplaatst."
De charmante man ziet een tweesprong over de zwarte stenen. “Het resultaat is niet aan jou. Dit is wat je wilde. Vrede en vrije wil. De Oudergoden zullen trots op je zijn", zegt hij terwijl hij resoluut zijn slagen maakt tegen zijn opponent.
“Zij hebben hun eigen regels gebroken”, zegt de andere man terwijl hij zijn linie versterkt.
“Ach, dat hebben zij wel vaker gedaan”, zegt de charmante man terwijl hij zich opmaakt voor nog een slag.
“Dat gaat gevolgen hebben daarboven,” schuift de andere man in met een damsteen.
“Met hooguit progressie als gevolg, een nieuwe era van verlichting, ontwikkeling en wetenschap”, zegt de charmante man laconiek, alsof hij het zelf niet gelooft. “Waar wil je naartoe?”
De andere man kijkt even naar een geblindeerd raam, keert zich naar het bord en slaat maar liefst zeven witte stenen op het dambord. “Dat ik het niet meer kan voorspellen. Er is meer losgemaakt dan ik ooit had in mijn wildste predicties had kunnen berekenen." Hij neemt een slok van zijn wijnglas.