Butter fly sleep Part2 Snow drop
บรรยากาศคืนนี้ช่างมัวเมายิ่งนัก เสียงดนตรีดังอึกทึก ในค่ำคืนวันศุกร์
ผู้ คนมากมายโห่ร้องและเต้นอย่างเมามันกับวงดนตรีที่กำลังแสดงสด
เสียง กีต้าร์และเอฟเฟคดังสนั่น
แต่ทว่าเค้าเตอร์บาร์ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว
ใน ขณะที่มือแกร่งกำลังจัดเตรียมบารากุที่หอมยวนเย้า
สายตาคมกลับจ้องมองคน ที่นั่งอยู่ตรงข้ามบาร์ไม้ชั้นดี
สายตาที่เรียกร้องรอเวลาให้บาร์ของตน เองปิดบริการ
อาจารย์หนุ่มหน้าหวานที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าน่ามองกว่า ยิ่งนัก
เสื้อเชิตขาวพับแขนอย่างสบายๆ
ปลดกระดุมเล็กน้อยเพื่อโชว์แผง อกขาว
คนทั้งคู่สบตากันมาได้ซักครู่ใหญ่แล้ว
เรดเดวิลได้ผลตามที่ชาย หนุ่มต้องการ
มันไม่ได้เรียกว่าความรัก
มันเป็นการเอาชนะด้วยความ เสี่ยงในการลงทุน
ดูเหมือนว่าค่ำคืนนี้เรียวจะเป็นฝ่ายชนะในเกมส์รักค๊อก เทล
เพราะมันเป็นที่รู้กันดีว่าทันทีที่ไฟทุกดวงในผับดับสนิทลง
บริเวณ ชั้นสองของผับคงได้เปิดปาร์ตี้สองต่อสองกันต่อ
“อารมณ์ดีเลยนะ”
เพื่อน สนิทรูปร่างเล็กแอบมาแซวให้กวนอารมณ์
ทั้งที่หลังร้านวุ่นวายไปด้วยการ เช็กสต๊อกเครื่องดื่ม
“อย่าขว้างคอหนะซูบารุ”
เจ้าของผับหนุ่ม ตะโกนอย่าหงุดหงิด
ทำให้ร่างบางตรงเผยริมฝีปากยิ้มออกมาอย่างเขินๆ
“เพื่อน ผมเองครับ..มันชอบกวนอย่าไปสนใจเลยนะฮิโรกิ
อีกเดี๋ยวก็ไม่มีใครมากวน แล้ว”
เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมยื่นหน้าหล่อคมเข้ามาใกล้
ใบหน้าสวยหวานแดง ก่ำด้วยความร้อน
แปลกเกินไปมั้ยสำหรับฮิโรกิ
อาจารย์หนุ่มที่ใช้ชีวิต อย่างมีระเบียบแบบแผน
การที่คนอย่างฮิโรกิจะมานั่งมองตากับคนที่หวัง เพียงความสนุกชั่วคืน
กับสัมพันธ์จอมปลอมและที่สำคัญเป็นผู้ชายด้วยกัน อีก
“ชั้นอยากปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ”
ดวงตาคู่สวยจ้องมองเรียว อย่างคาดหวัง
ความคิดของฮิโรกิยังระคนความสับสน
วันนี้กฎเกณฑ์ทั้ง หลายจะถูกพังทลายในทุกกฎ
“มีความสุขจังนะอาจารย์ฮิโรกิ”
น้ำเสียง เหยียดหยามทำให้คนทั้งคู่ต้องหันไปมอง
“ยู..ว่าไง..ไอจังสบายดีเหรอ?”
อาจารย์หนุ่มทักอย่างสุภาพทั้งที่เป็นคนที่ไม่ควรพบมากที่สุด
“อะ..แปลก แหะฮิโรกิ...นายไม่โกรธชั้นเหรอเนี้ย..มันคงเป็นเรื่องจริงซินะ..
ที่นาย ไม่ชอบผู้หญิง...ไม่งั้นเรียวมันคงไม่อาสาช่วยชั้นขนาดนี้”
น้ำเสียง ประชดเหมือนเคยแต่ทำให้ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นใบหน้าโกรธจัด
“ยูนายมาทำไม ..ไหนเราตกลงกันแล้วเรื่องนี้”
ดวงตาคมจ้องเขม็งด้วยความโกรธไม่แพ้กัน
“ก็ ยัยไอจังอะดิ..น่าเบื่อหวะพวกคุณหนู..
ดีนะมีเงิน..ไม่งั้นชั้นจะทิ้ง แล้วหวะ”
น้ำเสียงดูถูกผู้อื่นยังลอดจากปากยู โยโกฮาม่า ไม่หยุดหย่อน
“พวก คุณรู้จักกันอย่างนั้นรึ.....งั้นผมคงต้องขอตัวก่อน”
เสียงหวานสั่นด้วย อาการระงับความโกรธ
คนโง่ ไร้ศักดิ์ศรี สังคมเลวทราม
หลอกลวงและหวัง ผลกันอย่างไม่สิ้นสุด
ท่าทีสุภาพของฮิโรกิแฝงไปด้วยความคิดขัดแย้งประดัง
ก่อน จะสะดุดเพราะคำพูดสุดท้าย
“นายก้ร้ายมากนะเรียว..เป็นไงมั่งหวะ?”
คำ ถามสุดท้ายจากคนเลวที่เอ่ยถามเพื่อนเจ้าของผับ
ดังข้างหูฮิโรกิที่กำลัง วิ่งออกไปยังที่จอดรถ
“เฮ้ยยแม่ม..สัญญาไม่เป็นสัญญาหวะ..ไหนตกลงกันแล้ว
..นาย ก้ได้ผู้หญิงไปแล้วหนิ..ชั้นยังไม่ได้ของชั้นเลยนะเว้ย”
ชายหนุ่มโวยวาย ใส่เพื่อนก่อนจะวิ่งตามร่างบางออกไปยังลานจอดรถเช่นกัน
“เดี๋ยวฮิโรกิ ...ฟังก่อน” มือแกร่งขว้าเข้าที่มือเรียวและบีบอย่างสุดแรง
“เจ็บ..ปล่อย ผม..อย่ามายุ่งกับผม..ผมมันไม่มีศักดิ์ศรี”
รางบางสั่นเทิ้มด้วยอารมณ์ โกรธเต็มที่
“เนี้ยแหละสังคมเลวๆของผม...เพราะผมต้องการคุณมากไงหละ...
แล้ว คุณพาตัวเองมาอยู่สถานที่แบบนี้ทำไม..มันน่าทุเรสไม่ใช่เหรอ?
..ผู้ชาย ที่พาผู้หญิงมาเที่ยวแต่ตัวเองนั่งปั้นท่าหรู.
.กว่าจะรู้ตัวเพื่อนผมก้พ าไปคั่วหลังผับเลิกแถมพาหนีกันไปเป็นเดือนแล้ว
...แต่ก็แปลกนะ..เพราะว่า คุณสวยกว่าผู้หญิงพวกนั้นหนะซิ.
..ผมยังจำจูบหวานๆของคุณได้อยู่เลย”
น้ำเสียงทุ้มเย็นชาเหมือนตบหน้าร่างบางเข้าอย่างจัง
“คุณมันเลวมาก..แต่ ผมคงเป็นอย่างที่คุณว่าจริงๆ.
..งั้นผมก็คงหาผู้ชายรึผู้หญิงคนอื่นได้ ไม่ยาก”
น้ำเสียงประชดโต้กลับอย่างไม่วางทำให้ร่างหนาโกรดจัด
พยาม เข้าไปหยาบคายใส่ร่างบาง แต่ด้วยความโมโหที่ไม่ต่างกัน
จึงโดนแรงผลัก จากร่างบางไปชนเข้ากับรถที่กำลังวิ่งสวนมาด้วยความเร็ว
เสียงยางเบียด พื้นคอนกรีตดังสนั่นชายหนุ่มกระเด็นไปจากจุดเกิดเหตุ
รถนิสันสีดำไม่มีที ท่าว่าจะจอด
กลับเหยียบคันเร่งออกไปจากลานจอดรถด้วยความเร็ว
อาจารย์ หนุ่มตกใจกับภาพชายตรงหน้า
สีแดงสดไหลรินออกเต็มพื้นคอนกรีต
ไม่มีใคร ที่เห็นเหตุการณ์ด้วยยังคงมัวเมากันอยู่ในสถานที่เมามัน
ฮิโรกิตัดสินใจ นำร่างที่บาดเจ็บขึ้นรถตนเพื่อไปส่งโรงพยาบาล
“นายจะโทษชั้นไม่ได้นะ ....ฟ้าดินลงโทษนายเองเรียว”
น้ำเสียงหวั่นวิตกของฮิโรกิ
ดังก้องอยู่ ในรถสีบอนด์คันหรูเพื่อมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาล
.........................................................................................
นัก ร้องหนุ่มขับขานเพลงรักที่มีเสน่ห์
แต่เข้ากับจังหวะมันๆของดนตรีเป็น อย่างดี
แสงไฟสีส้มสาดลงทำให้เค้าความหล่อนั้นดูนวลเนียนเลือนราง
ด้วย หมวกสีดำเข้มผมบนเส้นผมสีดำสนิทไม่แพ้กัน
ไม่มีใครสังเกตเห็นสีหน้าและ แววตายามร้องเพลงของนักร้องหนุ่ม
ดวงตาที่กำลังเป็นประกายอย่างล้อเลียน
ลิ้น หนาที่เลียริมฝีปากอย่างยวนยั่ว
เพียงเพื่อยั่วอารมณ์คู่อริตัวเล็กที่มา ยื่นกอดอกตรงหน้าเวที
ใบหน้าหวานจ้องตาแข็งกร้าวรอให้การแสดงยั่วอารมณ์ จบ
อาคานิชิสังเกตว่าชายในชุดสูทสีดำ 3 คน
กำลังจะเดินเข้ามาหาตนได้ ทุกเวลา
คนตัวเล็กตรงหน้าร้ายกว่าที่คิด
ในขณะที่ผู้คนเต้นกันเมามัน
มี เพียงคนทั้งสามที่จ้องมองคนตัวเล็กเท่านั้น
รอคำสั่งจากคนตัวเล็กอย่าง นั้นรึ
คุณชายผู้มีอิทธิพลจริงด้วยซินะ
ความคิดในหัวนักร้องหนุ่มไม่ ฉายแววความกลัวแม้แต่น้อย
เพราะร่างบางยืนอยู่ติดขอบเวทีแต่คนทั้งสาม นั่งอยู่บนโซฟาออกไป
มุมสูงบนเวทีทำให้อาคานิชิสังเกตเห็นทุกอย่าง
ผู้ชาย ที่ใส่เสื้อมีฮู๊ดยาวคลุมศีรษะ
รูปร่างอ้อนแอ้นกำลังเดินเข้ามาที่มุม โซฟาสุดท้ายในบาร์
นิสัยเพลย์บอยชอบมองของสวยงาม
เป็นธรรมดาปลายตามอง เล็กน้อย
เพราะคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยรึป่าวถึงมองเพียงเล็กน้อย
ใบหน้า หวานแบบกวนอารมณ์ก็ดูจะน่าแกล้งกว่ากันเยอะ
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียง ปืนดังสนั่นพร้อมเสียงผู้คนกรีดร้องวิ่งกันชลมุน
ร่าสูงกระโดดลงจากเวที
ดึง แขนคนตัวเล็กออกไปทางหลังร้านด้วยความตกใจ
ทั้งคู่ยังวิ่งไปข้างหน้าด้วย ความเร็วทะลุตรอกอันคับแคบ
ไปนั่งลงที่สวนสาธารณะเล็กๆที่แทบไม่มีคน รู้จัก
ด้วยเสียงหายใจจนกระหืดหอบ
“มะกี้..ชั้นเห็น..เห็นคนยิงด้วย”
นัก ร้องหนุ่มหอบจนตัวโยนพยายามเรียบเรียงคำพูด
“หา..แล้วนายดึงชั้นมาด้วย ทำไมเนี้ย!!!”
เสียงเล็กหอบไม่แพ้กันแต่สีหน้าดูตกใจสุดขีด
“ก็ชั้น เห็น..นายมีพวกตามมา..ก็นึกว่าเป็นนายอะดิ”
คิ้วเข้มขมวดมองคนตรงหน้า เชิงถาม
“โอ๊ยย..ชั้นมาเก็บนายนั้นแหละ..
ใครที่ไหนจะมาเก็บชั้น ..บอดี้การ์ดชั้นเองแหละ”
ปากเรียวเล็กยื่นชี้ด้วยอารมณ์หงุดหงิด
แต่ ในความคิดยังคงสับสนกับการกระทำของร่างสูง
“จริงด้วยซินะ..นายเป็นคุณชาย จริงๆ..5555+”
เสียงหัวเราะร่าเพราะความเข้าใจผิดของนักร้องหนุ่ม
ดัง ก้องสวนที่เงียบสงบแต่ยังไม่วายที่จะพูดเสียดสีคนตัวเล็กข้างๆ
“ไอ้บ้า ...ฝากไว้ก่อนเถอะ..ดันมาทำเป็นช่วยชั้นอีก”
คนตัวเล็กกล่าวอย่างหัวเสีย แต่ในใจเริ่มวิตกที่ต้องอยู่กันสองต่อสอง
“สนุกมั้ยผับที่ชั้นเล่น?”
เสียง ทุ้มเอ่ยถามดวงตาคมยียวนยื่นใบหน้าเข้าใกล้ร่างเล็กกว่า
“สนุกบ้าอะไรหละ ..นักร้องก็ห่วย..แถมยังมียิงกันอีก..สังคมบ้าๆ”
ปากเล็กๆประชดประชัน อย่างประหม่าเพราะใบหน้าหล่อคมอยู่ใกล้เหลือเกิน
“อืม..แล้วนายก็มาล้าง แค้นชั้นซินะ..แต่พระเจ้าเข้าข้างชั้นมากกว่า5555+”
ร่างสูงหัวเราะราว กับเป็นเรื่องขบขันทั้งที่คนตัวเล็กหน้างอหงิก
“นายอาคานิชิ..โชคไม่เข้า ข้างนายเสมอไปหรอกนะ”
ดวงตาเรียวสวยจ้องกลับอย่างตอบโต้
“ไม่ห่วงตัว เองก่อนหละคุณชาย..
เพราะมันถึงคราวที่ชั้นจะเอาคืนเรื่องถูกเตะแล้วนะ”
ดวง ตาคมส่งประกายวาวยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่พยายามจะเบี่ยงหนี
กับ แขนล้าลงไปนอนบนพื้นสนามหญ้านุ่มที่ตนนั่งทับอยู่
“อาคานิชิ..นายถอยออก ไปเดี๋ยวนี้!!”
มือเล็กพยายามดันอกแกร่งที่คร่อมทับจนรู้สึกอึดอัด
ใบ หน้าหล่อคมปรากฏรอยยิ้มมุมปากด้วยความที่ห่างกันเพียงคืบ
“ชั้นบอกนายว่า ยังไงคุณชาย..ฉันเตือนนายแล้ว”
เสียงทุ้มติดหยอกกวนนิดๆทำให้คนใต้ร่าง หน้าแดงก่ำ
“ไอ้นักร้องบ้า..ชั้นไม่ใช่คุณชาย..ชั้นคาซึยะ คาเมนาชิ ..
นาย เคยได้ยินคำว่าคาเมนาชิแบ็งค์มั้ย..ถ้ารู้แล้วก็ลุกไปเดี๋ยวนี้”
น้ำ เสียงกร้าวติดความเอาแต่ใจไม่ได้ทำให้นักร้องหนุ่มหวั่น
ใบหน้าคมยิ่ง เลื่อนเข้าไปใกล้ริมหูร่างบาง
“ชั้นไม่สนใจหรอกนะคาซึจัง..
ชั้นสนแค่ ว่าทำยังๆไงนายถึงจะเป็นอย่างที่ชั้นเคยพูดไว้”
น้ำเสียงแหบทุ้มทำให้ใบ หน้าสวยร้องผ่าว
เมื่อนึกถึงประโยคที่ร่างสูงเคยพูด
“อะเย็นจังหิมะ แรกรึเนี้ย?”
เสียงเล็กสั่นเมื่อเกล็ดหิมะตกลงบนริมฝีปากบางสวย
ลิ้น เล็กๆเลียเกล็ดหิมะเย็นอย่างเผลอลืมตัวใต้ร่างสูง
ภาพตรงหน้าชั่งดูน่า มองลิ้นเล็กๆบนริมฝีปากเจ้าอารมณ์
กลิ่นหอมอ่อนที่ลอยมาแตะจมูกที่เริ่ม เย็นของนักร้องหนุ่ม
ตอนนี้อะไรก็หยุดอารมณ์ที่กระจัดกระจายไม่อยู่แล้ว
ริม ฝีปากอิ่มประทับเบียดแน่นบนกลีบซากุระนั้น
เสียงอื้อในลำคอด้วยความตกใจ จากใต้ร่างที่อกสั่นไหว
มือเล็กปัดป่ายค่อยๆคลายลงตามรสจูบที่หนักหน่วง
เมื่อ ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามามือเล็กนั้นก้กำเสื้อหนังของร่างสูงจนแน่น
ดึงดันและ บดเบียดกอบโกยทุกลมหายใจ
ลิ้นเล็กโดนหยอกล้อให้เกี่ยวพันอย่างลืมตัว
มือ แกร่งลูบคล้ำเข้าไปในเสื้อเชิตสีเข้ม
เพื่อสัมผัสถึงแผ่นอกบางอันเปลือย เปล่า
ร่างบางสะดุ้งด้วยอุณหภูมิจากนิ้วมือเย็นที่สัมผัสตน
มือเล็ก พยายามปัดป่ายอย่างอ่อนกำลัง
หัวสมองที่ขาวโพนถูกรสจูบชักนำให้ไร้สติ
ก่อน จะถูกดึงกลับมาด้วยเสียงฝีเท้าคนกำลังวิ่งพร้อมเสียงพูดคุย
“เฮ้ยยหาคุณ ชายคาเมะให้เจอ..ไปทางนั้น”
เสียงคุ้นเคยของบอดี้การ์ดนากามารุ
สะท้อน ผ่านรั้วสูงของสวนสาธารณะ
โดยไม่รู้ว่าคนที่ตามหาอยู่หลังต้นไม้ใหญ่
เมื่อ เสียงฝีเท้าหายไปร่างสูงจึงหยุดการกระทำ
เพราะคนใต้ร่างที่นิ่งสงบก่อน
ถอน จูบที่โหยหานั้นจนเกิดควันขาวจากอากาศที่เริ่มเย็น
“อาคานิชิ..ผมจะกลับ บ้าน”
เสียงเล็กแผ่วเบาๆเป็นเชิงร้องขอแต่ดวงตาเรียวสวยเบือนหลบ
คง ต้องแกล้งอีกซักหน่อยเพราะคนตัวเล็กดูน่ารักนัก
“ถ้าชั้นไม่อยากให้กลับ หละ..หา..คาซึ”
เสียงทุ้มพร้อมลมหายใจอุ่นกำลังรินรดเรียวคอขาว
“คุณ พ่อต้องโกรธมากถ้าผมไม่กลับบ้าน”
น้ำเสียงเล็กนั้นดูอึดอัดและสั่นระริก
“หืม.. เรายังล้างแค้นกันไม่เสร็จเลยนะ”
เสียงทุ้มข้างริมหูที่กำลังโดนลิ้นร้อน หยอกล้อ
เรียงเสียงครางหวานพร้อมร่างที่สั่นหนักกว่าเดิม
“อาคานิชิ ปล่อยผมกลับบ้านเถอะ”
เสียงเล็กยิ่งเบาและสั่นลงอีกจนเหมือนเสียงกระซิบ
“ชั้น ไม่อยากปล่อย..ถ้าพรุ่งนี้นายไม่มาหละ..
เรียกชื่อชั้นแล้วขอร้องดีๆ..
เอา คำตอบที่ชั้นจะพอใจซิ...นะคาซึ ”
น้ำเสียงทุ้มเริ่มอ้อนคนใต้ร่างจนใจ อ่อนยวบ
ใบหน้าสวยแดงเข้มชัดจนถึงใบหู
ฟันขาวกัดริมฝีปากเบาก่อนจะ เอ่ยหวาน
“จิน..พรุ่งนี้..วันนี้ให้ผมกลับบ้านนะ”
ดวงตาสวยน้ำเสียง หวานอ้อนจนร่างสูงเผลอยิ้มกว้าง
ลุกขึ้นยืนพร้อมดึงแขนคนตัวเล็กให้ยืน ตาม
กระชับเอวบางมากอดแน่นให้มาแนบร่างตน
“คาซึนายนี้ร้ายนะ..นายชนะ ชั้นแล้ว”
ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มอย่างอายๆ
“ชนะอะไรของนาย”
ใบ หน้าสวยยังไม่กล้ามองหน้าคนร่างสูงใกล้ๆ
แต่ก็สะดุ้งตกใจอีกครั้งเมื่อ ถูกขโมยหอมฟอดใหญ่ที่แก้มสวย
“งั้นพรุ่งนี้จะบอกแล้วกัน”
น้ำเสียง อารมณ์ดีพร้อมโบกมือลาหันหลังเดินไป
และหันหลังกลับมองมาอีก
วนซ้ำ อย่างนั้นอยู่หลายรอบ
จนคนตัวเล็กที่ยื่นรอรถอยู่หน้าสวนสาธารณะ
ต้อง ทำปากยื่นชี้แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ให้คนที่มองไกลๆได้ยิ้มกว้าง
ความรู้สึก ประหลาดอาจเพราะฤดูกาลที่เปลี่ยนไป
สองหัวใจเริ่มพูดภาษาเดียวกัน..ภาษา ที่คนได้ยินอดยิ้มไม่ได้
...เผลอชอบซะแล้วซิ..เสียงในหัวของอคาเมะ
....................................................................
“ท่าน โทโมเป็นอย่างไรบ้างครับ?”
เสียงลูกน้องมือปืนซักถามกันด้วยความสงสัย
เหตุ จากลูกชายหัวหน้าพรรคถูกลอบยิงที่ผับ
โชคดีที่กระสุนเฉียดไหลทำให้ไม่ เป็นอะไรมาก
“ไปตามล่าตัวมันมาให้ได้ไอ้มือปืนคนนั้น!!!”
เสียงยามะ พีตวาดลั่นด้วยความโกรธ
ทำให้บรรดาลูกน้องเดินออกจากห้องสไตส์ญี่ปุ่นแทบ ไม่ทัน
ชายหนุ่มรูปงามในชุดยูคาตะสีน้ำเงินเข้ม
จับแขนแกร่งที่เต็มไป ด้วยผ้าพันแผลและความรู้สึกปวดระบม
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา ปรากฏร่างบางสวยชวนมอง
“คุณท่านให้มาดูแลคุณชายฮะ”
ร่างบางสวยในชุด ยูคาตะสีขาวเดินมาวางถาดน้ำชาอย่างบรรจง
ก้มหน้านิ่งด้วยถูกสายตาคม จ้องอย่างพินิจ
“อืมๆเด็กใหม่เหรอ?ไม่เคยเห็นหน้า”
น้ำเสียงทุ้มของ ยามะพีเอ่ยถามทั้งที่แววตายังครุกรุ่นอยู่
“ฮะผมมาทำงานใช้หนี้ให้ที่ บ้าน..คุณท่านเลยให้มาฝึกเป็นโฮสต์”
น้ำเสียงหวานพร้อมนิ้วมือเล็กเรียว ยกน้ำชาขึ้นเสริฟ
“หืม.....นายรู้รึป่าวว่าเป็นโฮสต์หมายถึงอะไร?”
น้ำ เสียงทุ้มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ไม่รู้ซิฮะ..คุณท่านบอกให้มาฝึกกับคุณชาย
..ท่านบอกว่า เป็นโฮสต์ต้องเก่งทุกอย่าง
..ให้มาเรียนภาษากับคุณชาย
เพราะคุณชาย เพิ่งกลับมาจากนิวยอร์ค”
น้ำเสียงเล็กดูสดใสด้วยความอ่อนต่อโลก
“งั้น เหรอ...แล้วนายชื่ออะไร?”
เสียงทุ้มเอ่อยราบเรียบขัดกับแววตาที่จ้องวาว
“เท โกชิฮะ เรียกยูยะก็ได้”
รอยยิ้มหวานปรากฏลงบนใบหน้าสวย
ทำให้ร่างสูง ลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนด้วยความเอ็นดู
“เป็นเด็กดีนะยูยะ..ชั้นคงไปไหนไม่ ได้อีกนาน..ชั้นจะสอนนายให้สนุกเลย”
น้ำเสียงทุ้มพร้อมรอยยิ้มมุมปากดวง ตาฉายแววเล่ห์ร้ายที่ไม่เคยปรากฏ
น้ำเสียงใจดีเคลือบแฝงไปด้วยความคิด เล่ห์เหลี่ยม
อยากกอดพ่อที่ส่งของเล่นชิ้นใหม่มาเป็นรางวัลปลอบใจที่รอด ตาย
น่าสนุกนะเทโกชิ ยูยะ .......................................
.....................................................................................
กลิ่น ไอเย็นประทะริมหน้าต่างห้องพักผู้ป่วยปรากฏฝ้ามัว
มือเรียวลูบให้กระจกใส ขึ้นมองจ้องไปยังความมืดเบื้องนอก
หิมะแรกเริ่มตกโปรยปราย ความรู้สึกด้านมืดเข้าครอบงำ
จะทำยังไงต่อไปเมื่อความหนาวเย็นเข้าเกาะ กุมหัวใจที่คับแค้น
กระจกสะท้อนภาพใบหน้าสวยเบื้องหน้าที่ดวงตาเรียบเฉย
เหมือน ดังหิมะที่ตกแผ่วเบาแต่ไม่เคยหยุด..................
อาจารย์หนุ่มคิด อะไรอยู่ในใจกันแน่..............Snow drop.
………………………………………………………………………………………………………
จากผู้แต่ง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เรียวร้าย มาก อคาเมะก้หวานได้อีก5555+
แอบสงสารเท็ชชี่นิดๆเจอคุณชายมะพี
เอา เถอะนะจี้เราก็ใช่จะหวานที่ไหนร้ายได้อีกแน่คร้า
อิอิติดตามตอนต่อไป 55555+