Койданаўскі кальвінскі збор: дэталі абстаноўкі ў XIX - пач. ХХ ст. (2)
У працяг допісу „Койданаўскі кальвінскі збор: дэталі абстаноўкі ў XIX - пач. ХХ ст.“
„План асноўнага аб’ёму меў прастакутную форму. Прэсбітэры заканчваўся кантовай апсідай. Да ягонае паўночнай і паўднёвай сьценаў прылягалі дзьве сакрысьціі. У цэнтры галоўнага фасада стаяла шмат’ярусная вежа. Помнік быў накрыты высокім двусьхільным дахам, на якім узвышалася драўляная вежачка з ветранікам. Выяўленыя намі архіўныя здымкі 30-х гг. дазваляюць упершыню досыць дэталёва апісаць арганізацыю ўнутранай прасторы помніка. Так, над уваходам у храм меліся драўляныя хоры. Да іх, а таксама ў вежу і на паддашак храма вялі сходы, разьмешчаныя ў заходняй сьцяне. Інтэр’ер помніка падзялялі чатыры васьмікантовыя слупы, якія ў аснове мелі амаль квадратную форму (1,9-1,75 м), на тры нефы. Бакавыя былі вузейшыя за цэнтральны неф, які адпавядаў шырыні апсіды. Нефы і аўтарную частку перакрывалі зорчатыя скляпеньні, уласьцівыя гатычнай архітэктуры. Бакавыя адрэзкі нервюраў і падпружных арак абапіраліся на кранштэйны, зробленыя ў сьценах. Асноўны аб’ём храма злучаўся з прэсбітэрыем аркай спічастай формы. Яна трымала ўсходні франтон, а таксама часткова скляпеньні асноўнай і аўтарнай частак. Збор асьвятляўся праз вокны, якія завяршаліся перамычкай паўцыркульнай формы. Бакавыя сьцены былі ўмацаваныя контрфорсамі.“ Кушнярэвіч А. Кальвінскі збор у Койданаве // Спадчына. - 1994. - № 2. С. 50-52.
„У другім ярусе вежы былі хоры, якія выходзілі ў галоўны неф храма балконам з размаляванай балюстрадай, арган перавезены ў 1866 г. з Мінскага касцёла бернардзінак“. Вікіпэдыя са спасылкай на Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. - Мн.: БелЭн, 1993.
Здымак з Вікіпэдыі
Здымак у: Кушнярэвіч А. Кальвінскі збор у Койданаве // Спадчына. - 1994. - № 2. С. 50-52.
Нататка Ул. Сыракомлі аб інтэр'еры койданаўскага збору ў палове XIX ст.
Syrokomla, W. "Wędrówki po moich niegdyś okolicach". Wilno 1853, s. 209
„План асноўнага аб’ёму меў прастакутную форму. Прэсбітэры заканчваўся кантовай апсідай. Да ягонае паўночнай і паўднёвай сьценаў прылягалі дзьве сакрысьціі. У цэнтры галоўнага фасада стаяла шмат’ярусная вежа. Помнік быў накрыты высокім двусьхільным дахам, на якім узвышалася драўляная вежачка з ветранікам. Выяўленыя намі архіўныя здымкі 30-х гг. дазваляюць упершыню досыць дэталёва апісаць арганізацыю ўнутранай прасторы помніка. Так, над уваходам у храм меліся драўляныя хоры. Да іх, а таксама ў вежу і на паддашак храма вялі сходы, разьмешчаныя ў заходняй сьцяне. Інтэр’ер помніка падзялялі чатыры васьмікантовыя слупы, якія ў аснове мелі амаль квадратную форму (1,9-1,75 м), на тры нефы. Бакавыя былі вузейшыя за цэнтральны неф, які адпавядаў шырыні апсіды. Нефы і аўтарную частку перакрывалі зорчатыя скляпеньні, уласьцівыя гатычнай архітэктуры. Бакавыя адрэзкі нервюраў і падпружных арак абапіраліся на кранштэйны, зробленыя ў сьценах. Асноўны аб’ём храма злучаўся з прэсбітэрыем аркай спічастай формы. Яна трымала ўсходні франтон, а таксама часткова скляпеньні асноўнай і аўтарнай частак. Збор асьвятляўся праз вокны, якія завяршаліся перамычкай паўцыркульнай формы. Бакавыя сьцены былі ўмацаваныя контрфорсамі.“ Кушнярэвіч А. Кальвінскі збор у Койданаве // Спадчына. - 1994. - № 2. С. 50-52.
„У другім ярусе вежы былі хоры, якія выходзілі ў галоўны неф храма балконам з размаляванай балюстрадай, арган перавезены ў 1866 г. з Мінскага касцёла бернардзінак“. Вікіпэдыя са спасылкай на Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. - Мн.: БелЭн, 1993.
Здымак з Вікіпэдыі
Здымак у: Кушнярэвіч А. Кальвінскі збор у Койданаве // Спадчына. - 1994. - № 2. С. 50-52.
Нататка Ул. Сыракомлі аб інтэр'еры койданаўскага збору ў палове XIX ст.
Syrokomla, W. "Wędrówki po moich niegdyś okolicach". Wilno 1853, s. 209