Фотасессія, як вандроўка па пачуццях.
Для новай працы патрэбен партрэт. Патэліла сябру, якому давяраю і які, як адчувала, зможа зрабіць тое, што я ўяўляю. Ок, дамовіліся. Ён кажа - толькі без касметыкі. Во бля! Для мяне-то не пытанне выйсці без касметыкі на вуліцу, але портфоліо жа ж! Пытаю - чаму? Адказ - каб без маскі.
І гэта ж для працы, якая будзе матывацыяй для людзей тыя самыя маскі здымаць!
Афігенна. Спала на бігудзях нах. Гурком раніцай твар працёрла (ну каб хоць нешта зрабіць, скажам так - рытуал).
Тры гадзіны, а пачуццяў на паў месяца.
Дзіцячая пазіцыя, незручнасць, сцёб, гульня, асэнсаванасць, разуменне для чаго, цікавасць, давер, супраца. Нарэшце - супраца. Пазіцыя дарослы - дарослы.
І гэта ўсё - твар, толькі твар! Тры гадзіны прыстальнага разглядання майго твару!
Дагэтуль момантамі рэфлексую, што ж там бэндзе. Але насамрэч вельмі ўдзячна за эксперымент. За супрацу, на якую настроіў. За вопыт і за яшчэ адну магчымасць паназіраць за сабой.
У мяне цудоўныя сябры. Дзякуй.
P.S. Калі атрымаю рэзультат, канешне ж пакажу. жу-жу.