транспарт
мяне тройчы ноччу ў сталіцы падвозілі незвычайным чынам, можна нават сказаць абсалютна нетрадыцыйным… ніякіх там машын падкінуць, таксовак і проста матацыклаў.
на цьвярозую галаву, пасярод ночы, я б ніколя ня сеў быў у сьнегазьбіральны трактар, тралейбус без нумару, ці аўтобус, напампаваны ледзь прытомнымі мужчынамі сярэдняга ўзросту. але я быў пьяны і мне было весела, а дакладней, усе тры выпадкі нас было двое - я, і мой унівэрсытэцкі сябра.
зразумела, што рабіць у тры гадзіны ночы, маючы ў кішэні роўна на пляшку гарэлкі на вуліцы далёка ад дома, няма чаго, але, каб хаця б пехатою дакрочыць дахаты, нават і думкі такой ня ўзьнікае. унівэрскі сябра цалкам падзяляе ідэю, нават хутчэй мэту: даехаць на чым заўгодна ў гэтую сьцюдзёную ноч да начной крамы, набыць алькаголю і сагрэцца.
галасуем… спыняюцца толькі таксоўкі, мы адразу пачынаем з нашай улюбёнай тэмы: “падкіньце да скрыжаваньня бедных паэтаў…” такім чынам калі пагаджаюцца падкінуць, то па выніку атрымліваецца на адно скрыжаваньне адлегласьць скарачаецца, а там можна ўжо і пехатою.
у тую ноч нас ніхто за так і не зьбіраюся падкідваць, мы ўжо прайшлі добрых тры кілямэтры па засьнежанай ўзбочыне, зьмерзлі і пасьпелі працьверазець, крыху, вядома, як каля нас спыніўся трактар! САМЫ САПРАЎДНЫ ТРАКТАР! які чысьціў узбочыну.
кіроўца адчыніў перад намі дзьверы, запытаўся куды нам, і, даведаўшыся, прамовіў толькі: “мне стакан нальёце, нават дамоў адвязу!”
і вось мы ўжо ў салёне трактара, кіроўца ў сваім крэсьле едзе, падскоквае, спружыны парыпваюць, мы цісьнемся да дзьвярэй і шкла, паглядаем навокал, пераглядаемся… трактар павольна едзе, па дарозе ачышчаючы ўзбочыну…
так мы праз паўгадзіны даехалі да “начніка”, набылі там “нульсем” гарэлкі і “нульпяць” колы, скокнулі ў трактар і паехалі ў бок дома, па дарозе наліўшы кіроўцу роўна адзін гранёны шкляны кубак, які ён дастаў з-пад сядзеньня… едзем, прыбіраем сьнег у бок, пьем гарэлку, кіроўца за стырном падскоквае, расчырванелы пасьля сваёй “соткі”.
са спыненым тралейбусам а першай гадзіне ўвогуле ўсё здарылася як мага лепей для нас…
ехаў гэты тралейбус па сваім звычайным маршруце з аднаго дэпо ў іншае, па дарозе развозіў іншых кіроўцаў па дамах, але ня проста развозіў, але падбіраў людзей, якія галасавалі на вуліцах, запытваўся ў іх куды ім і, калі ягоны маршрут супадаў, падвозіў за сымбалічны кошт…
так здарылася і з намі, але мы галасавалі не дзеля таго каб кудысьці мэтанакіравана паехаць, у нас быў з сабою алькаголь, і мы ведалі, што заўсёды можам трапіць да Машы, якая звычайна ў любы час была радая нас бачыць, бо лічыла нас сябрамі, дурнымі, але ж якімі-ніякімі, сябрамі.
на наша шчырае зьдзіўленьне перад намі спыняецца тралейбус, кіроўца пытаецца куды нам, а мы яму адказваем, што нам куды заўгодна, нам проста хочацца пакатацца.
ноч, тралейбус развозіць калег, а нам дазволілі ня толькі піць, але і паліць, акуратна, вядома…
праз гадзіну ўсіх кіроўцаў разьвезлі па дамох, і ў салёне засталіся толькі мы абодва і кампанія з трох хлопцаў і дзьвюх дзяўчат, якія былі ўражаныя ня меней за нас такім начным прыгодам. мы аб’ядналі нашыя магчымасьці ў адзін вялікі алькагольны трэш… пілі, таньчылі і кожны раз, калі зьбіраліся кардынальна мяняць маршрут, даплачвалі кіроўцу, каб той выходзіў на скрыжаваньнях і мяняў рогі з адных нацягнутых правадоў на іншыя, і мы гналі ўжо кудысьці ў абсалютна іншае месца.
так мы каталіся да самай раніцы, пакуль ня скончыліся грошы і было бочна як людзі пачалі зьбірацца на прыпынках… тады кіроўца спыніўся на першым, які яму трапіўся прыпынку, высунуўся з кабінкі і крыкнуў: “усё, пайшлі нахуй адсюль! я ў дэпо!”
дзьверы адчыніліся і мы, на вачах у першых ранішніх пасажыраў, паляцелі, пьяныя, тварамі на ходнік.
лета, я працую прадаўцом у “Связной”. разумею, што працую часова, працу ненавіджу, але што паробіш… мы ідзем з маім сябрам па начным Менску, я яму скарджуся на жыцьцё і працу, ён уважліва слухае, пагаджаецца, жыцьцё падаецца лайном, бо як можна адчуваць волю і займацца гэданізмам, калі ўсюды трэба плаціць!?
мінае колькі часу, мы ўжо і не спадзяемся на тое, каб нас хто падкінуў хоць колькі кілямэтраў. ісьці нам яшчэ добрых тры гадзіны, бо я здолеў знайсьці танны пакой ажно ў Бараўлянах.
і тут мне жыцьцё падкідвае адну з тых выпадковасьцяў, пасьля якой пачынаеш верыць у справядлівасьць у сьвеце, і зьяўляецца цьмяны спадзеў на тое, што гэты сьвет магчыма выратаваць і без грошаў, уласнай кватэры і аўто.
перад намі спыняецца зялёны аўтобус, пярэднія дзьверы адчыняюцца разам з дзьвярыма кіроўцы, і той нам кажа: “давайце хлопцы, заходзьце ўнутр, я ў Бараўляны! толькі ціха там!”
мы апынаемся ў салёне, і толькі ўнутры я разумею чаму нас прасілі быць ціхімі! усе месцы занятыя мужчынамі ў шэрым (у цемры немагчыма разглядзець сапраўднага колеру) працоўным строі, штосьці блізкае да будаўнічых робаў. усе мужчыны сьпяць хто як паснуў, каго як вырубіла пасьля начной зьмены… вакол храп, стогны, я вылоўліваю сярод мужчын аднаго, які ня сьпіць і глядзіць проста мне ў вочы, і позірк у яго такі, быццам яны едуць альбо з руднікоў альбо з самага Чарнобыля… і мне сорамна, што я літаральна пяць хвілін таму скардзіўся на жыцьцё.
на цьвярозую галаву, пасярод ночы, я б ніколя ня сеў быў у сьнегазьбіральны трактар, тралейбус без нумару, ці аўтобус, напампаваны ледзь прытомнымі мужчынамі сярэдняга ўзросту. але я быў пьяны і мне было весела, а дакладней, усе тры выпадкі нас было двое - я, і мой унівэрсытэцкі сябра.
зразумела, што рабіць у тры гадзіны ночы, маючы ў кішэні роўна на пляшку гарэлкі на вуліцы далёка ад дома, няма чаго, але, каб хаця б пехатою дакрочыць дахаты, нават і думкі такой ня ўзьнікае. унівэрскі сябра цалкам падзяляе ідэю, нават хутчэй мэту: даехаць на чым заўгодна ў гэтую сьцюдзёную ноч да начной крамы, набыць алькаголю і сагрэцца.
галасуем… спыняюцца толькі таксоўкі, мы адразу пачынаем з нашай улюбёнай тэмы: “падкіньце да скрыжаваньня бедных паэтаў…” такім чынам калі пагаджаюцца падкінуць, то па выніку атрымліваецца на адно скрыжаваньне адлегласьць скарачаецца, а там можна ўжо і пехатою.
у тую ноч нас ніхто за так і не зьбіраюся падкідваць, мы ўжо прайшлі добрых тры кілямэтры па засьнежанай ўзбочыне, зьмерзлі і пасьпелі працьверазець, крыху, вядома, як каля нас спыніўся трактар! САМЫ САПРАЎДНЫ ТРАКТАР! які чысьціў узбочыну.
кіроўца адчыніў перад намі дзьверы, запытаўся куды нам, і, даведаўшыся, прамовіў толькі: “мне стакан нальёце, нават дамоў адвязу!”
і вось мы ўжо ў салёне трактара, кіроўца ў сваім крэсьле едзе, падскоквае, спружыны парыпваюць, мы цісьнемся да дзьвярэй і шкла, паглядаем навокал, пераглядаемся… трактар павольна едзе, па дарозе ачышчаючы ўзбочыну…
так мы праз паўгадзіны даехалі да “начніка”, набылі там “нульсем” гарэлкі і “нульпяць” колы, скокнулі ў трактар і паехалі ў бок дома, па дарозе наліўшы кіроўцу роўна адзін гранёны шкляны кубак, які ён дастаў з-пад сядзеньня… едзем, прыбіраем сьнег у бок, пьем гарэлку, кіроўца за стырном падскоквае, расчырванелы пасьля сваёй “соткі”.
са спыненым тралейбусам а першай гадзіне ўвогуле ўсё здарылася як мага лепей для нас…
ехаў гэты тралейбус па сваім звычайным маршруце з аднаго дэпо ў іншае, па дарозе развозіў іншых кіроўцаў па дамах, але ня проста развозіў, але падбіраў людзей, якія галасавалі на вуліцах, запытваўся ў іх куды ім і, калі ягоны маршрут супадаў, падвозіў за сымбалічны кошт…
так здарылася і з намі, але мы галасавалі не дзеля таго каб кудысьці мэтанакіравана паехаць, у нас быў з сабою алькаголь, і мы ведалі, што заўсёды можам трапіць да Машы, якая звычайна ў любы час была радая нас бачыць, бо лічыла нас сябрамі, дурнымі, але ж якімі-ніякімі, сябрамі.
на наша шчырае зьдзіўленьне перад намі спыняецца тралейбус, кіроўца пытаецца куды нам, а мы яму адказваем, што нам куды заўгодна, нам проста хочацца пакатацца.
ноч, тралейбус развозіць калег, а нам дазволілі ня толькі піць, але і паліць, акуратна, вядома…
праз гадзіну ўсіх кіроўцаў разьвезлі па дамох, і ў салёне засталіся толькі мы абодва і кампанія з трох хлопцаў і дзьвюх дзяўчат, якія былі ўражаныя ня меней за нас такім начным прыгодам. мы аб’ядналі нашыя магчымасьці ў адзін вялікі алькагольны трэш… пілі, таньчылі і кожны раз, калі зьбіраліся кардынальна мяняць маршрут, даплачвалі кіроўцу, каб той выходзіў на скрыжаваньнях і мяняў рогі з адных нацягнутых правадоў на іншыя, і мы гналі ўжо кудысьці ў абсалютна іншае месца.
так мы каталіся да самай раніцы, пакуль ня скончыліся грошы і было бочна як людзі пачалі зьбірацца на прыпынках… тады кіроўца спыніўся на першым, які яму трапіўся прыпынку, высунуўся з кабінкі і крыкнуў: “усё, пайшлі нахуй адсюль! я ў дэпо!”
дзьверы адчыніліся і мы, на вачах у першых ранішніх пасажыраў, паляцелі, пьяныя, тварамі на ходнік.
лета, я працую прадаўцом у “Связной”. разумею, што працую часова, працу ненавіджу, але што паробіш… мы ідзем з маім сябрам па начным Менску, я яму скарджуся на жыцьцё і працу, ён уважліва слухае, пагаджаецца, жыцьцё падаецца лайном, бо як можна адчуваць волю і займацца гэданізмам, калі ўсюды трэба плаціць!?
мінае колькі часу, мы ўжо і не спадзяемся на тое, каб нас хто падкінуў хоць колькі кілямэтраў. ісьці нам яшчэ добрых тры гадзіны, бо я здолеў знайсьці танны пакой ажно ў Бараўлянах.
і тут мне жыцьцё падкідвае адну з тых выпадковасьцяў, пасьля якой пачынаеш верыць у справядлівасьць у сьвеце, і зьяўляецца цьмяны спадзеў на тое, што гэты сьвет магчыма выратаваць і без грошаў, уласнай кватэры і аўто.
перад намі спыняецца зялёны аўтобус, пярэднія дзьверы адчыняюцца разам з дзьвярыма кіроўцы, і той нам кажа: “давайце хлопцы, заходзьце ўнутр, я ў Бараўляны! толькі ціха там!”
мы апынаемся ў салёне, і толькі ўнутры я разумею чаму нас прасілі быць ціхімі! усе месцы занятыя мужчынамі ў шэрым (у цемры немагчыма разглядзець сапраўднага колеру) працоўным строі, штосьці блізкае да будаўнічых робаў. усе мужчыны сьпяць хто як паснуў, каго як вырубіла пасьля начной зьмены… вакол храп, стогны, я вылоўліваю сярод мужчын аднаго, які ня сьпіць і глядзіць проста мне ў вочы, і позірк у яго такі, быццам яны едуць альбо з руднікоў альбо з самага Чарнобыля… і мне сорамна, што я літаральна пяць хвілін таму скардзіўся на жыцьцё.