Верш

[atdhetar]

Мой найулюбёнейшы верш вялікае паэткі. Натальля Арсэньнева, "Зачараваны кут".

• Ой вы, казкі, казкі-чары!
• Із надзённаьсцяй зударыць
• вас - і трэскі палятуць!
• Каб ня вы, ці мала ўбогіх,
• нехлямяг, у паўдарогі
• пазрывалі б каліту,
• завярнулі, не дапялі,
• патапіліся б у жалі,
• зьвягай сьцятыя, зьляглі?
• А пад вашаю атрутай
• хоць навомірг скінеш путы,
• ўбачыш казку й на зямлі!
• Дрэмле багна... На балота
• ўжо кладзецца пазалота,
• зырка чыркае ваду -
• месяц гэта ўзьняў павекі,
• на бары зірнуў, на рэкі,
• на дуброваў чараду.
• Там, дзе згрудзіліся ў змроку
• вербалоз, трысьцё, асокі,
• качкі б’юцца на начлег,
• млын ляжыць, як воз паловы,
• і вачмі сьляпымі ловіць
• тую зорку, што сьпялей.
• Млын - ня млын... Страхі - нізваньня,
• ветругі зьмялі, ня сяньня
• учарнеў, прыгнуўся зруб,
• і даўно здубела кола,
• ўжо ня сноўдае наўкола,
• каб надраць на кашу круп.
• Ды ня сьпяць у сенцах сьцені:
• ўночы ў поўню хтосьці пеніць
• пену ў заставе сухім,
• нехта іскры ў цемры крэсіць
• і рагоча ў цёмным лесе,
• насыпаючы мяхі...
• Ды ня годзе, на заходзе
• ўлетку, ў лётным карагодзе
• ймкнуць туды русалкі - піць,
• а напіўшыся удосыць,
• чэшуць хмель зялёны косаў,
• аж, як шоўк той, зарыпіць...
• Ноч насоўваецца з бору,
• жабы рыпу ўтораць хорам,
• гостра тхне багіньне, тхля...
• I тады вось тамка зводы,
• здані, страхі з-пад калодаў
• выпаўзаюць спакваля!
• Кажаны тапыраць вушы:
• ці ня рой шуміць дзе мушы,
• крылаў стрымліваюць гон,
• совы вухкаюць панура
• зь вершалінаў дрэваў бурых
• на загубу, на праклён...
• Там, апоўначы бяззорнай
• вадзянік вылазіць чорны,
• бруха мокрае скрабе
• і рукой сьлізкой, зялёнай
• вее жвір на хлеб надзённы
• вадзянісе і сабе.
• Там... сам сьлівень, у кароне
• залатой на сьлізкай скроні
• з багны, скрут у скрут, паўзе,
• спорнік зьмеем прамяністым
• зносіць грошы ды маністы,
• знае сховы, балазе.
• Там лясун ідзе у скокі
• зь лесавіцай крутабокай,
• векавечны маладзён!
• Маладзік там ведзьмы сочаць,
• зельле йрвуць па роснай ночы,
• чорны, злы, атрутны плен...
• Ды, калі пявун гарласты
• прапяе у вёсцы, - шастаць
• у бары сьціхае ўсё.
• Ціха зноў... I толькі зоры
• гладзь балотную сузораць
• ды калышыцца трысьцё.

1921  Н. Арсеньнева