Schrijfseltje...
Hai, hier ben ik weer ;)
Sinds vorige week heb ik eindelijk nog eens inspiratie gekregen om te schrijven. Eindelijk, inderdaad, want ik zat al zo'n twee jaar zonder - simsverhalen niet meegeteld. Grote euforie natuurlijk, want kan je geloven hoe lastig het is om te willen schrijven maar het gewoon niet te kunnen?!
Nja, in mijn grote euforie kreeg ik zin om een stukje op LJ te gooien. Waarschijnlijk is het wat onduidelijk, maar dat is het voor mij ook nog (de rest van de inspiratie moet nog komen, al heb ik de basis voor het verhaal al in mijn hoofd). Ik kan jullie alvast vertellen dat het over elfen in de mensenwereld gaat. Jep, elfen, dat wordt dus een fantasy-verhaal... ik zit mezelf hier echt uit te lachen, ik moet bekennen dat ik nog nooit fantasy gelezen heb :$
Well euhm... lezen dan maar?? Jullie mogen altijd laten weten wat jullie ervan vonden... maar oordeel niet te hard, mijn schrijfstijl staat na twee jaar zonder inspiratie nog niet helemaal op punt...
Veel leesplezier!!
G
eritsel van de struiken, het tsjirpen van krekels, gezoem van bijen. Voetje voor voetje lopen we achter elkaar langs de rustig stromende beek. Zacht neuriet het volk een melodie. Geroffel op grote trommels. De kleintjes stampen ritmisch mee met hun voeten op de aarde. Tweemaal links, driemaal rechts, driemaal links, tweemaal rechts, dat herinner ik me nog van vroeger. Ik herken mijn zusje Elvira rechts vooraan, en zie haar ogen twinkelen. Ze heeft er zolang naar uitgekeken om op dit moment te mogen dansen, voor haar grote zus. Mijn nieuwe jurk fladdert om mijn benen. Vanmiddag heb ik hem voor het eerst mogen aantrekken, na een jaar lang hem iedere dag vol bewondering te bekijken. Hij is gemaakt van lichtgroene zijde, de schouderbandjes bestaan uit orchideeën. Mijn droomjurk, speciaal voor vandaag zelf uitgekozen, van de bloemen tot de stiksels op de zoom. Ik voel de wind door mijn lange haren blazen, en wanneer ik opzij kijk, vang ik een blik op van mijn nicht Daphné. Ondanks haar emotieloze gezicht, kan ik toch enige spanning in haar ogen onderscheiden. Ze glimlacht, voorzichtig. Op dit moment hebben we lang gewacht. Kleurrijke dampen stijgen op uit oma Morgana’s goudkleurige ketel. De oude vrouw draait zich om en kijkt ons allen één voor één aan.
“Lilian…” Het eerste meisje in de rij doet een grote stap naar voor. Ze knielt voor ons allen neer en steekt haar handen naar boven, waarna er een prachtige ekster op haar komt afgevlogen. Helemaal niet angstig gaat het dier op haar hand zitten. Lilian draait zich naar oma Morgana en toont haar de vogel, waarop ze goedkeurend knikt en zich weer tot haar ketel wendt. Iedereen kan de spanning op het gezicht van het meisje zien, wanneer de oude vrouw enkele geheimzinnige woorden uitspreekt. Ik knipoog in de richting van Daphné, ze is er niet gerust op. Eigenlijk is Daphné nergens meer zeker van, zelfs niet als gaat het over het toekennen van haar beschermsteen. Vannacht is het moment waarop we officieel elfen worden. Wij, alle jongens en meisjes van zestien jaar, mogen vanaf nu gaan en staan waar we willen, doen en laten wat we kunnen. Ieder jaar, op 16 augustus, bepaalt oma Morgana voor alle zestienjarige elfen een beschermsteen. Zonder kunnen we geen volwaardig elf zijn…
Iedereen houdt zijn adem in wanneer oma Morgana zich weer omdraait, in haar handen een schitterende, bruinblauwige steen: “Serpentijn. Lilian…” Opnieuw buigt het meisje voor haar neer, “Deze steen zal je voor de rest van je leven helpen om je lichaam en geest in balans te houden.” Even zie ik Lilians gezicht vertrekken, wanneer oma Morgana de punt van haar eikenhouten stok in diens nek prikt, net boven de hoogste nekwervel. Met een lindeblad dept ze enkele druppels grasgroen bloed weg, en legt de steen in de achterblijvende holte: “Moge Bellatrix ervoor zorgen dat deze steen je beschermt, meisje.” Lilian strekt haar handen opnieuw uit, en laat de ekster opnieuw wegvliegen. Nadat het meisje met sierlijke passen is teruggekeerd naar haar plaats, noemt oma Morgana de volgende naam: “Jayanta…”
Ik knipoog naar Daphné. Ook zij ziet er prachtig uit in haar lange, donkerrode rode jurk die bezet is met kleine edelsteentjes. Aan haar voeten draagt ze, net zoals ik, schoenen met een hak van esdoorn. De stevigste houtsoort, en dat is ook wel nodig. Stilletjes denk ik terug aan de afgelopen maanden, waarin we elke dag geoefend hebben om op onze hakschoenen te lopen. Om het meeste stappen zetten zonder de vallen - Daphné won altijd. En schaterde het uit wanneer ik voor de zoveelste keer plat op mijn gezicht ging. De kostbare momenten waarop ik haar nog eens voluit zag lachen…
“Daphné…” De stem van oma Morgana haalt me uit mijn gedachten. Ik glimlach nog één keer naar mijn nicht, en zie hoe ze, wankelend van de zenuwen, naar voor loopt. Ook zij buigt voor oma Morgana, en strekt haar handen uit naar de grond. Amper enkele tellen later komt een zilverwitte rat aanlopen, die zich gezellig op Daphné’ schouder nestelt. Haar beschermdier lijkt wel het enige waaraan ze zich nog echt durft te hechten. Al wie te dichtbij komt, probeert ze af te stoten, maar de rat mag altijd en overal op haar schouder komen zitten. Oma Morgana houdt haar hand even boven Daphné’s hoofd en de kop van de rat, voordat ze zich opnieuw naar de ketel draait. Wanneer ze zich weer tot mijn nicht wendt, heeft ze een gladde, groene steen in haar handen: “Aventurijn. Daphné, deze steen zal je helpen om gelukkiger in het leven te staan. Je zal je meer ontspannen voelen als je luistert naar wat hij je te vertellen heeft… Vertrouw op het leven, en maak je dromen waar.” Daphné rolt met haar ogen, en ik herken de ‘ja, dat zal wel’-blik waarmee ze me zo vaak aankijkt. Toch buigt ze opnieuw gehoorzaam, en geeft zelfs geen krimp wanneer ze oma Morgana’s stok in haar hals voelt prikken. Nadat ze haar beschermsteen heeft gekregen, wandelt ze met de rat op haar schouder opnieuw naar haar plaats, haar gezicht nog steeds in dezelfde uitdrukkingloze plooi. Bezorgd kijk ik haar na. Ze was amper vijf toen haar vader opeens verdween, maar ze heeft het er nog steeds even moeilijk mee…
“Callista!” Ik kijk op, blijkbaar heeft oma Morgana mijn naam al vaker geroepen, want ze kijkt zoekend door de groep. Ik doe een paar grote stappen in haar richting, wat niet zo goed lukt door de enorme hakken onder mijn schoenen. Na enig gestuntel kan ik dan toch voor oma Morgana buigen, en mijn beschermdier - een dagpauwoog - tonen. Oma Morgana knikt een beetje meewarig, maar aan haar fonkelende ogen kan ik merken dat ze best wel kan lachen om mijn onhandigheid. Nerveus kijk ik toe hoe ze mijn beschermsteen bij elkaar roert. Dit ritueel heb ik jarenlang gezien bij oudere elfen, en nu… nu is het eindelijk mijn beurt.
Uit het niets doorklieft een bliksemschicht opeens de heldere hemel, het lijkt wel alsof oma Morgana’s ketel net ontploft is. Alle elfen schrikken op, en beginnen druk door elkaar te praten. Onweer, tijdens een ceremonie? Dat kan alleen maar ongeluk betekenen. Maar wanneer we weer naar de lucht kijken, is die weer even helder als twee minuten geleden. Oma Morgana staat er als versteend bij, haar ogen worden groot wanneer ze het resultaat van de bliksem in haar ketel bekijkt. Met trillende handen houdt ze de steen voor mijn neus: “Actinoliet… de steen die je helpt je eigen richting te zoeken, een nieuw pad in te slaan. Callista…”, ze lijkt expres langer te zwijgen om de spanning wat op te drijven, “Jij, Callista, bent de uitverkorene voor een heel speciale opdracht…”
x<3x
Sinds vorige week heb ik eindelijk nog eens inspiratie gekregen om te schrijven. Eindelijk, inderdaad, want ik zat al zo'n twee jaar zonder - simsverhalen niet meegeteld. Grote euforie natuurlijk, want kan je geloven hoe lastig het is om te willen schrijven maar het gewoon niet te kunnen?!
Nja, in mijn grote euforie kreeg ik zin om een stukje op LJ te gooien. Waarschijnlijk is het wat onduidelijk, maar dat is het voor mij ook nog (de rest van de inspiratie moet nog komen, al heb ik de basis voor het verhaal al in mijn hoofd). Ik kan jullie alvast vertellen dat het over elfen in de mensenwereld gaat. Jep, elfen, dat wordt dus een fantasy-verhaal... ik zit mezelf hier echt uit te lachen, ik moet bekennen dat ik nog nooit fantasy gelezen heb :$
Well euhm... lezen dan maar?? Jullie mogen altijd laten weten wat jullie ervan vonden... maar oordeel niet te hard, mijn schrijfstijl staat na twee jaar zonder inspiratie nog niet helemaal op punt...
Veel leesplezier!!
G
eritsel van de struiken, het tsjirpen van krekels, gezoem van bijen. Voetje voor voetje lopen we achter elkaar langs de rustig stromende beek. Zacht neuriet het volk een melodie. Geroffel op grote trommels. De kleintjes stampen ritmisch mee met hun voeten op de aarde. Tweemaal links, driemaal rechts, driemaal links, tweemaal rechts, dat herinner ik me nog van vroeger. Ik herken mijn zusje Elvira rechts vooraan, en zie haar ogen twinkelen. Ze heeft er zolang naar uitgekeken om op dit moment te mogen dansen, voor haar grote zus. Mijn nieuwe jurk fladdert om mijn benen. Vanmiddag heb ik hem voor het eerst mogen aantrekken, na een jaar lang hem iedere dag vol bewondering te bekijken. Hij is gemaakt van lichtgroene zijde, de schouderbandjes bestaan uit orchideeën. Mijn droomjurk, speciaal voor vandaag zelf uitgekozen, van de bloemen tot de stiksels op de zoom. Ik voel de wind door mijn lange haren blazen, en wanneer ik opzij kijk, vang ik een blik op van mijn nicht Daphné. Ondanks haar emotieloze gezicht, kan ik toch enige spanning in haar ogen onderscheiden. Ze glimlacht, voorzichtig. Op dit moment hebben we lang gewacht. Kleurrijke dampen stijgen op uit oma Morgana’s goudkleurige ketel. De oude vrouw draait zich om en kijkt ons allen één voor één aan.
“Lilian…” Het eerste meisje in de rij doet een grote stap naar voor. Ze knielt voor ons allen neer en steekt haar handen naar boven, waarna er een prachtige ekster op haar komt afgevlogen. Helemaal niet angstig gaat het dier op haar hand zitten. Lilian draait zich naar oma Morgana en toont haar de vogel, waarop ze goedkeurend knikt en zich weer tot haar ketel wendt. Iedereen kan de spanning op het gezicht van het meisje zien, wanneer de oude vrouw enkele geheimzinnige woorden uitspreekt. Ik knipoog in de richting van Daphné, ze is er niet gerust op. Eigenlijk is Daphné nergens meer zeker van, zelfs niet als gaat het over het toekennen van haar beschermsteen. Vannacht is het moment waarop we officieel elfen worden. Wij, alle jongens en meisjes van zestien jaar, mogen vanaf nu gaan en staan waar we willen, doen en laten wat we kunnen. Ieder jaar, op 16 augustus, bepaalt oma Morgana voor alle zestienjarige elfen een beschermsteen. Zonder kunnen we geen volwaardig elf zijn…
Iedereen houdt zijn adem in wanneer oma Morgana zich weer omdraait, in haar handen een schitterende, bruinblauwige steen: “Serpentijn. Lilian…” Opnieuw buigt het meisje voor haar neer, “Deze steen zal je voor de rest van je leven helpen om je lichaam en geest in balans te houden.” Even zie ik Lilians gezicht vertrekken, wanneer oma Morgana de punt van haar eikenhouten stok in diens nek prikt, net boven de hoogste nekwervel. Met een lindeblad dept ze enkele druppels grasgroen bloed weg, en legt de steen in de achterblijvende holte: “Moge Bellatrix ervoor zorgen dat deze steen je beschermt, meisje.” Lilian strekt haar handen opnieuw uit, en laat de ekster opnieuw wegvliegen. Nadat het meisje met sierlijke passen is teruggekeerd naar haar plaats, noemt oma Morgana de volgende naam: “Jayanta…”
Ik knipoog naar Daphné. Ook zij ziet er prachtig uit in haar lange, donkerrode rode jurk die bezet is met kleine edelsteentjes. Aan haar voeten draagt ze, net zoals ik, schoenen met een hak van esdoorn. De stevigste houtsoort, en dat is ook wel nodig. Stilletjes denk ik terug aan de afgelopen maanden, waarin we elke dag geoefend hebben om op onze hakschoenen te lopen. Om het meeste stappen zetten zonder de vallen - Daphné won altijd. En schaterde het uit wanneer ik voor de zoveelste keer plat op mijn gezicht ging. De kostbare momenten waarop ik haar nog eens voluit zag lachen…
“Daphné…” De stem van oma Morgana haalt me uit mijn gedachten. Ik glimlach nog één keer naar mijn nicht, en zie hoe ze, wankelend van de zenuwen, naar voor loopt. Ook zij buigt voor oma Morgana, en strekt haar handen uit naar de grond. Amper enkele tellen later komt een zilverwitte rat aanlopen, die zich gezellig op Daphné’ schouder nestelt. Haar beschermdier lijkt wel het enige waaraan ze zich nog echt durft te hechten. Al wie te dichtbij komt, probeert ze af te stoten, maar de rat mag altijd en overal op haar schouder komen zitten. Oma Morgana houdt haar hand even boven Daphné’s hoofd en de kop van de rat, voordat ze zich opnieuw naar de ketel draait. Wanneer ze zich weer tot mijn nicht wendt, heeft ze een gladde, groene steen in haar handen: “Aventurijn. Daphné, deze steen zal je helpen om gelukkiger in het leven te staan. Je zal je meer ontspannen voelen als je luistert naar wat hij je te vertellen heeft… Vertrouw op het leven, en maak je dromen waar.” Daphné rolt met haar ogen, en ik herken de ‘ja, dat zal wel’-blik waarmee ze me zo vaak aankijkt. Toch buigt ze opnieuw gehoorzaam, en geeft zelfs geen krimp wanneer ze oma Morgana’s stok in haar hals voelt prikken. Nadat ze haar beschermsteen heeft gekregen, wandelt ze met de rat op haar schouder opnieuw naar haar plaats, haar gezicht nog steeds in dezelfde uitdrukkingloze plooi. Bezorgd kijk ik haar na. Ze was amper vijf toen haar vader opeens verdween, maar ze heeft het er nog steeds even moeilijk mee…
“Callista!” Ik kijk op, blijkbaar heeft oma Morgana mijn naam al vaker geroepen, want ze kijkt zoekend door de groep. Ik doe een paar grote stappen in haar richting, wat niet zo goed lukt door de enorme hakken onder mijn schoenen. Na enig gestuntel kan ik dan toch voor oma Morgana buigen, en mijn beschermdier - een dagpauwoog - tonen. Oma Morgana knikt een beetje meewarig, maar aan haar fonkelende ogen kan ik merken dat ze best wel kan lachen om mijn onhandigheid. Nerveus kijk ik toe hoe ze mijn beschermsteen bij elkaar roert. Dit ritueel heb ik jarenlang gezien bij oudere elfen, en nu… nu is het eindelijk mijn beurt.
Uit het niets doorklieft een bliksemschicht opeens de heldere hemel, het lijkt wel alsof oma Morgana’s ketel net ontploft is. Alle elfen schrikken op, en beginnen druk door elkaar te praten. Onweer, tijdens een ceremonie? Dat kan alleen maar ongeluk betekenen. Maar wanneer we weer naar de lucht kijken, is die weer even helder als twee minuten geleden. Oma Morgana staat er als versteend bij, haar ogen worden groot wanneer ze het resultaat van de bliksem in haar ketel bekijkt. Met trillende handen houdt ze de steen voor mijn neus: “Actinoliet… de steen die je helpt je eigen richting te zoeken, een nieuw pad in te slaan. Callista…”, ze lijkt expres langer te zwijgen om de spanning wat op te drijven, “Jij, Callista, bent de uitverkorene voor een heel speciale opdracht…”
x<3x