Nacht van de Vluchteling
En toen viel Rusland Oekraïne binnen. Het houd mij al dagen bezig. Ik voel mij afwisselend machteloos, boos, gefrustreerd en bang. Een collega op een breiforum schreef er een mooi stukje over. Zij had het over je cirkel van invloed binnen de cirkel van betrokkenheid. Het liefst zou ik in de auto willen springen en naar het Kremlin rijden om Poetin door elkaar te rammelen. Dat ligt echter niet in mijn cirkel van invloed (nu hopen dat er iemand is in zijn cirkel van invloed die dat wel kan).
Alle emoties die ik voel zijn er omdat we in de buitenste cirkel zitten met deze oorlog. Het zijn allemaal gevoelens die er mogen zijn, maar je kan er zo weinig mee. Je mag ze voelen, maar je moet ze wel voorbij laten gaan.
Maar makkelijk is het niet, het voelt alsof ik mijn schouders ophaal en verder ga met mijn leven. Ook al weet ik verstandelijk dat ik dat wel moet doen. Ik kan nu niet sip op de bank gaan zitten, want daar heeft helemaal niemand iets aan. Om toch iets te kunnen doen heb ik mij helemaal gestort op de challenge die ik een paar weken geleden aan ben gegaan, en die nu ineens pijnlijk actueel geworden is. Ik heb mij opgegeven voor de Nacht van de Vluchteling. Ik ga in de nacht van 18-19 juni 20 km lopen om zo sponsorgeld op te halen voor Stichting Vluchteling. Zij kunnen van dit geld eerste levensbehoeften kopen voor mensen die huis en haard hebben moeten verlaten en onderdak nodig hebben. Ik heb zo'n vermoeden dat al het opgehaalde geld dit jaar naar Oekraïne gaat.
Ik heb voor mijzelf een wandelschema gemaakt. Elke 14 dagen wil ik een langere tocht gaan maken zodat ik in juni 20 kilometer kan lopen. De eerste tocht van 10 km heb ik al in de benen en ging niet eens zo slecht. Volgende week ga ik een van de trage tochten lopen in de buurt van Nijmegen. Met de huidige gebeurtenissen ben ik gedrevener dan ooit om deze challenge te volbrengen.
(voor degene die mij willen sponsoren is dit de link)
Alle emoties die ik voel zijn er omdat we in de buitenste cirkel zitten met deze oorlog. Het zijn allemaal gevoelens die er mogen zijn, maar je kan er zo weinig mee. Je mag ze voelen, maar je moet ze wel voorbij laten gaan.
Maar makkelijk is het niet, het voelt alsof ik mijn schouders ophaal en verder ga met mijn leven. Ook al weet ik verstandelijk dat ik dat wel moet doen. Ik kan nu niet sip op de bank gaan zitten, want daar heeft helemaal niemand iets aan. Om toch iets te kunnen doen heb ik mij helemaal gestort op de challenge die ik een paar weken geleden aan ben gegaan, en die nu ineens pijnlijk actueel geworden is. Ik heb mij opgegeven voor de Nacht van de Vluchteling. Ik ga in de nacht van 18-19 juni 20 km lopen om zo sponsorgeld op te halen voor Stichting Vluchteling. Zij kunnen van dit geld eerste levensbehoeften kopen voor mensen die huis en haard hebben moeten verlaten en onderdak nodig hebben. Ik heb zo'n vermoeden dat al het opgehaalde geld dit jaar naar Oekraïne gaat.
Ik heb voor mijzelf een wandelschema gemaakt. Elke 14 dagen wil ik een langere tocht gaan maken zodat ik in juni 20 kilometer kan lopen. De eerste tocht van 10 km heb ik al in de benen en ging niet eens zo slecht. Volgende week ga ik een van de trage tochten lopen in de buurt van Nijmegen. Met de huidige gebeurtenissen ben ik gedrevener dan ooit om deze challenge te volbrengen.
(voor degene die mij willen sponsoren is dit de link)