nog niet oud
Gisteren heb ik gedaan waar ik al sinds december tegenaan hik: de opticien.
Tot mijn grote frustratie merkte ik dat de kleine lettertjes niet meer gingen. En dat ik mijn armen verder uit moest strekken om ze te kunnen lezen. Het zou tijd worden voor De Leesbril.
Na maanden kop in het zand ben ik gisteren toch maar met lood in de schoenen naar de opticien geweest. Als eerste de veraf test. Die ken ik en dat zag er allemaal goed uit. Ik zag iets verschil tussen de sterkte die ik nu heb en die zij voorstelde, maar dat was niet de moeite waard om actie op te ondernemen.
Toen de dichtbij test. Er werd een schermpje voor het apparaat geschroefd met wel heeeeel kleine lettertjes! Of ik de letters kon zien... Ja, ik zie vlekjes wat volgens mij letters moeten zijn, maar vraag mij niet wélke letters het zijn. De moed zakte mij in de schoenen. Zelfs de grootste letters kon ik niet lezen. "Dan is alles goed!", zegt zij ineens. Wait?! Whut?!
Blijkt dat dit inderdaad wel heel erg kleine letters zijn, maar zolang ik nog kan zien dat het letters zouden moeten zijn is er niks aan de hand. Als ik helemaal niks had gezien was het tijd voor een leesbril. Ze kan wel zien dat mijn ogen met name op het leesgedeelte achteruit aan het gaan zijn, maar nog niet zo erg dat er gecorrigeerd moet gaan worden. Als ik wil lezen of breien moet ik gewoon zorgen voor goed licht en mijn ogen uitdagen om het zelf scherp te krijgen. Het schijnt dat als je te vroeg gaat corrigeren, je ogen lui worden en dus steeds verder achteruit gaan. Ik heb altijd gedacht dat dat een fabeltje was, en dat klopt ook voor veraf zien. Maar niet voor dichtbij. Haar advies aan mij is dus om het zo lang mogelijk uit te stellen.
Vooralsnog dus geen leesbril nodig (woehoe!).
Moraal van het verhaal; als je niet meer goed kan lezen, koop niet op de gok een brilletje bij de Kruitvat, want je helpt je eigen ogen om zeep. Ga naar de opticien!
Tot mijn grote frustratie merkte ik dat de kleine lettertjes niet meer gingen. En dat ik mijn armen verder uit moest strekken om ze te kunnen lezen. Het zou tijd worden voor De Leesbril.
Na maanden kop in het zand ben ik gisteren toch maar met lood in de schoenen naar de opticien geweest. Als eerste de veraf test. Die ken ik en dat zag er allemaal goed uit. Ik zag iets verschil tussen de sterkte die ik nu heb en die zij voorstelde, maar dat was niet de moeite waard om actie op te ondernemen.
Toen de dichtbij test. Er werd een schermpje voor het apparaat geschroefd met wel heeeeel kleine lettertjes! Of ik de letters kon zien... Ja, ik zie vlekjes wat volgens mij letters moeten zijn, maar vraag mij niet wélke letters het zijn. De moed zakte mij in de schoenen. Zelfs de grootste letters kon ik niet lezen. "Dan is alles goed!", zegt zij ineens. Wait?! Whut?!
Blijkt dat dit inderdaad wel heel erg kleine letters zijn, maar zolang ik nog kan zien dat het letters zouden moeten zijn is er niks aan de hand. Als ik helemaal niks had gezien was het tijd voor een leesbril. Ze kan wel zien dat mijn ogen met name op het leesgedeelte achteruit aan het gaan zijn, maar nog niet zo erg dat er gecorrigeerd moet gaan worden. Als ik wil lezen of breien moet ik gewoon zorgen voor goed licht en mijn ogen uitdagen om het zelf scherp te krijgen. Het schijnt dat als je te vroeg gaat corrigeren, je ogen lui worden en dus steeds verder achteruit gaan. Ik heb altijd gedacht dat dat een fabeltje was, en dat klopt ook voor veraf zien. Maar niet voor dichtbij. Haar advies aan mij is dus om het zo lang mogelijk uit te stellen.
Vooralsnog dus geen leesbril nodig (woehoe!).
Moraal van het verhaal; als je niet meer goed kan lezen, koop niet op de gok een brilletje bij de Kruitvat, want je helpt je eigen ogen om zeep. Ga naar de opticien!