(no subject)
Прачытала ўспаміны Яніса Майніекса пра жыццё ў пасляваеннай Латвіі. Спадабалася вось гэта:
“ У тыя часы не ставала шмат чаго, у тым ліку немагчыма было дастаць і мыла, якое варылі самі. Для гэтага працэсу патрэбны былі розныя рэчывы, напэўна, ёдкі натр і розныя жывёлныя субпрадукты, у тым ліку і кішкі, якія ў нашых мясцінах называлі таксама і каўбасамі. Усё гэта клалі ў вялікі кацёл і варылі. Пасля гэтага масу асцюджалі, рэзалі на кавалкі і мыла было гатовае да ўжытку. У той дзен бабуля толькі скончыла варыць мыла і кацёл з усім гэтым смярдзючым варывам стаў у гумне. У гэты час нашу хату ў чарговы раз абкружылі рускія жаўнеры. Але ўнутр зайшло толькі двое, напэўна,камандуючыя. Знайшоўшы кацёл, яны пачалі дапытваць бабулю, якая нічога не магла патлумачыць, бо не ведала рускай.Тады паклікалі дзеда, бо ён у Першую сусветную служыў у царскай арміі і крыху разумеў па-руску. Наколькі разумею, увагу гэтых начальнікаў прыцягнуў кацёл з невядомым змесцівам, і яны відавочна думалі, што гэта абед для бандытаў. Іх пытанне дзед зразумеў па-свойму і кажа сваёй жонцы: “Яны пытаюць, з чаго вараць гэтую путру”. Бабуля тады кажа: “Ну скажы, што з каўбасы”.Тады усё было і перакладзена адным словам-каўбаса. Аднаго начальніка нэта не вельмі пераканала і ён пальцам узяў з катла мыльную масу ў рот, каб пакаштаваць, ці смачная тая каўбаса. Пасля гэтага ён надта сярдзіта лаяўся, мабыць думаў, што прыйдзе канец. Пазней дзед распавёў,што калі ён сышоў, і сказаў сваім жаўнерам, што ў гэтых хатах такія каўбасы робяць, якія варта было б даць тым бандытам,і не патрэбна было з імі ваяваць, бо самі б сканчаліся”.
Яшчэ ён узгадвае пра свайго суседа Карліса Богдановса, які быў высланы ў Сібір, але так і не навучыўся рускай, бо наўкола былі адны латышы.
“ У тыя часы не ставала шмат чаго, у тым ліку немагчыма было дастаць і мыла, якое варылі самі. Для гэтага працэсу патрэбны былі розныя рэчывы, напэўна, ёдкі натр і розныя жывёлныя субпрадукты, у тым ліку і кішкі, якія ў нашых мясцінах называлі таксама і каўбасамі. Усё гэта клалі ў вялікі кацёл і варылі. Пасля гэтага масу асцюджалі, рэзалі на кавалкі і мыла было гатовае да ўжытку. У той дзен бабуля толькі скончыла варыць мыла і кацёл з усім гэтым смярдзючым варывам стаў у гумне. У гэты час нашу хату ў чарговы раз абкружылі рускія жаўнеры. Але ўнутр зайшло толькі двое, напэўна,камандуючыя. Знайшоўшы кацёл, яны пачалі дапытваць бабулю, якая нічога не магла патлумачыць, бо не ведала рускай.Тады паклікалі дзеда, бо ён у Першую сусветную служыў у царскай арміі і крыху разумеў па-руску. Наколькі разумею, увагу гэтых начальнікаў прыцягнуў кацёл з невядомым змесцівам, і яны відавочна думалі, што гэта абед для бандытаў. Іх пытанне дзед зразумеў па-свойму і кажа сваёй жонцы: “Яны пытаюць, з чаго вараць гэтую путру”. Бабуля тады кажа: “Ну скажы, што з каўбасы”.Тады усё было і перакладзена адным словам-каўбаса. Аднаго начальніка нэта не вельмі пераканала і ён пальцам узяў з катла мыльную масу ў рот, каб пакаштаваць, ці смачная тая каўбаса. Пасля гэтага ён надта сярдзіта лаяўся, мабыць думаў, што прыйдзе канец. Пазней дзед распавёў,што калі ён сышоў, і сказаў сваім жаўнерам, што ў гэтых хатах такія каўбасы робяць, якія варта было б даць тым бандытам,і не патрэбна было з імі ваяваць, бо самі б сканчаліся”.
Яшчэ ён узгадвае пра свайго суседа Карліса Богдановса, які быў высланы ў Сібір, але так і не навучыўся рускай, бо наўкола былі адны латышы.