Մեր մասին:

May 16, 2010 03:17

Մենք էրեգ չէ առաջի օրը ադրբեջանցիների հետ արցունքներով ու պաչվելով իրար ցտեսություն ենք ասել, խոստանալով որ մարտի դաշտում մեկ ա իրար պիսկելու ենք:
Նիուժելի էս անտեր մի էրկու դպրոցի հարցը նենց մի հատ պիզդեց կարևոր հարց էր, որ էս մի շաբաթ ա իրար միս ենք ուտում: Եթե չեք ջոգում, անկեղծ ասեմ' դպրոցները չեն Հայոց Մեծն Պրծը լինելու: Մենք ենք լինելու: Որտև անտերը իրար չենք կարում հասկանանք, էս էլ որերորդ անգամ: Տխուր ա:
Զատո հիմա շատերը կհասկանան, ընչի ռոքը մեր երգրում բողոքով չի զբաղվում: Որտև դեռ մի հատ պետք ա իրար սովորացնել, որ նախևառաջ պետք ա իրար սիրել, նոր հետո ինչքան ուզում ենք իրարից բողոքենք: Հակառակ դեպքում բողոքը շատ արագ վերածվում ա ատելության, որի մեջ ստեղծագործականի գործակիցը մինուս ծիծիլյոն է:
Սիրեք իրար: Շուտ եմ ասել` ով իրար չսիրի` գյոթ ա:
P.S. Խածյա իմ տեսած գյոթերը նատուռի իրար մի տեսակ ավելի շատ են սիրում ու պաշտպանում, փհաաաաաաաաաայ: :-D
P.P.S. Խնդրում եմ, էլի. էս մեր պետությունում պետք չի ոչինչ արգելել (բացի քրեական օրենգրքից... չնայած էդի որ խախտվում ա` ոչ մեկի խեռին չի նատուռի, որտև վախենալու ա): Բայց մյուս կողմից թույլատրել էլ պետք չի: Թող միշտ ամեն ինչ մնա նենց, ոնց որ արդեն սովորել ենք: Թե չե էս համաձայնները անհամաձայներին կուտեն` կմնանք կես մըլյոն: Կամ` հակառակը... էական չի: Ամենակարևորը` МЫ НЕ ХОТИМ ПЕРЕМЕН! (c) համարյա Վիկտըր Ցոյ

Հայաստանի Հանրապետություն

Previous post Next post
Up