Էս մի հինգ օր ա մարսում եմ, վերջը մարսեցի:
Պաուզա:
Ինձ թվում ա` հայոց միտքը թողած, ընկել ենք հայոց լեզվի հետևից:
Եղբայրս, օրինակ, իրա դասախոսությունները ռուսերեն ա կարդում, ու անկեղծ` իրա նման մասնագետ էլ չկա: Համալսարանը միշտ թարս ա նայել էդ փաստին, բայց դե հմի: Իմ խորը համոզմամբ վսյո-տըկի կարևորը գիտելիքն ա, ոչ թե էն, թե էդ գիտելիքը քո ուղեղում ա ինչ լեզվով ա նստած:
Էլի օրինակ. Սգոյի գիրքը ռուսերեն ա, բայց նատուռի հորս արև թե լիքը հայերեն գրքերից ավելի հայերեն չի:
Էլի օրինակ. մասնագիտական գրականություն չկա վաաբշե: Բուլգակովի մոտ կա Իվան Անտուն ու Գետաձի... Խփեք` չեմ կարդա:
Ոբշըմ, ինձ թվում ա պահանջելու ու հայրենասիրական հերթական հոլիվոռ սկսելու փոխարեն էդ մարդիկ որ մարդա մի թույն գրքի թույն թարգմանություն անեին, կամ պռոստը թույն գիրք գրեին, շատ ավելի պայծառ կլներ:
P.S.
Սիրում եմ քեզ, հայոց լեզու:
Քունած պահին քեզնով уже: