Ընդհանրապես պատմավեպեր, ոչ միայն «Պապ թագավոր», «Հայոց բերդը», «Դավիթ Բեկ», «Մխիթար սպարապետ» և այլն...
«Մուսա լեռան 40 օրը» մեր պատմության դրվագների ներկայացում օտար հեղինակի կողմից...
«Վերջին արևագալը» Գրիգոր Զոհրապի կյանքի վերջին օրերի մասին է. գիտեր, որ ինքն էլ է արժանանալու նույն բախտին, ինչ մյուս պոլսահայերը, միևնույն ժամանակ ուներ փախչելու հնարավորություն, բայց չօգտագործեց: Նվիրվածության օրինակ կարող է դառնալ...
Չարենցի «Երկիր Նաիրի» վեպը Կարս քաղաքի մասին է, իսկ Բակունցի «Կյորես»-ը՝ Գորիսի: Էս 2-ը երգիծական են, գուցե հարմար չեն, բայց շատ թեթև են կարդացվում. քաղաքների բնակիչներին են նկարագրում, նրանց կյանքն ու բնավորությունը:
«Վերջին արևագալը» վեպում մինչև վերջին պահը Զոհրապը չի օգտագործել փախչելու և ոչ մի հնարավորություն, գուցե այնտեղ նրա կերպարը փոքր-ինչ գեղարվեստականացված է, բայց ես կենսագրական տվյալներից էլ գիտեմ, որ չի փախել, մնացել է ժողովրդի հետ: Որտե՞ղ եք կարդացել նրա փախուստի մասին:
Այո, ճիշտ եք, դրա համար էլ փախչելու մի քանի հնարավորություն է ունեցել, բայց չի օգտագործել դրանք: Սպանվել է Սիրիայում, աքսորի ճանապարհին: Համենայն դեպս, Զեյթունցյանը նրան որպես դրական ու ժողովրդին նվիրված մարդ է ներկայացրել, ու չեմ կարծում, որ դա անհիմն է:
Ձեր ասածը փախուստի առաջին հնարավորությունն է եղել, մայիսին նրան բանտարկել են (ճիշտ է, ավելի ուշ, քան մյուս մտավորականներին. նա պատգամավորական անձեռնմխելիություն ուներ), նույնիսկ բանտապահն է նրան առաջարկել փախչել աքսորից մի քանի ժամ առաջ:
Պերճ Զեյթունցյան «Վերջին արևագալը»
Եղիշե Չարենց «Երկիր Նաիրի» վեպ
Ակսել Բակունց «Կյորես»
Ֆրանց Վերֆելը «Մուսա լեռան 40 օրը»
Սերո Խանզադյան «Մխիթար սպարապետ»
Րաֆֆի «Դավիթ Բեկ»
Կ. Պողոսյան, Ս. Պողոսյան «Ինձ բա՛հ տվեք» (ֆիդայիների մասին)
Հ.Գ. Հիշեմ, կգրեմ էլի :)
Reply
Այսինքն՝ ինչու հենց այս կամ այն գիրքը, այլ ոչ թե մեկ ուրիշը... Ինչու հենց «Պապ» թագավորը, այլ ոչ «Հայոց ամրոցը»։
Reply
Ընդհանրապես պատմավեպեր, ոչ միայն «Պապ թագավոր», «Հայոց բերդը», «Դավիթ Բեկ», «Մխիթար սպարապետ» և այլն...
«Մուսա լեռան 40 օրը» մեր պատմության դրվագների ներկայացում օտար հեղինակի կողմից...
«Վերջին արևագալը» Գրիգոր Զոհրապի կյանքի վերջին օրերի մասին է. գիտեր, որ ինքն էլ է արժանանալու նույն բախտին, ինչ մյուս պոլսահայերը, միևնույն ժամանակ ուներ փախչելու հնարավորություն, բայց չօգտագործեց: Նվիրվածության օրինակ կարող է դառնալ...
Չարենցի «Երկիր Նաիրի» վեպը Կարս քաղաքի մասին է, իսկ Բակունցի «Կյորես»-ը՝ Գորիսի: Էս 2-ը երգիծական են, գուցե հարմար չեն, բայց շատ թեթև են կարդացվում. քաղաքների բնակիչներին են նկարագրում, նրանց կյանքն ու բնավորությունը:
Վերջինն էլ գրել եմ՝ ֆիդայիների մասին է:
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
ոչ ինչպես մյուս մտավորականության աքսորը
ինչևէ
Reply
Reply
Reply
վկան ո՞վ է եղել, կամ հետո ո՞վ է պատմել
չգիտեմ
Reply
Reply
Իսկ այ Սերո Խանզադյան կածում եմ, որ չարժի (թեև ես սիրում եմ այդ գրողին)։ Չարժի, որովհետև իր մոտ ամեն դեպքում «օրհնված սհաթը» մի քիչ շատ տեղ ունի :)
Reply
Reply
Leave a comment