MoMo 2009 II
Even geen tijd voor een lang verslag, dit is slechts een filler, want ik moet zo weer daar zijn.
Maar; Whitest Boy Alive was gruwelijk. Werkelijk waar één van de, zo niet het allerbeste, optreden van de afgelopen twee jaar. Als je meer wilt weten, kijk hier dan later nogmaals & vind tevens uit of ik met het vuigste meisje uit het hele publiek heb staan schuren.
----
Ja! Ik heb met het vuigste meisje uit het publiek staan schuren.
Blond origineel opgestoken haar, blauwe dandy tuinbroek, wit shirt, prachtige ogen en ik werd werkelijk verliefd op haar verleidelijk rood gestifte lippen. Dat alles zoetgevooisd begeleid door de eng goed passende teksten van Erlend Øye en het toch al hitsige tegen elkaar oprijdende publiek zorgden ervoor dat ik niet anders kon...
Deze Motel Mozaique was ondanks allemaal nieuwe namen toch een feest der herkenning en traditie.
Het begon voor mij zoals altijd in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. De uit dezelfde stad afkomstige Goslink, over wie ik al eerder berichtte, was de opening & ik had zin. Wist nog meer aandoenlijke verhalen te vertellen en leuke nummers te spelen, was innemend maar meer door zijn koddigheid dan de nummers die gemaakt werden. Wel mocht iedereen blijven zitten op de grond en dit deed me terugdenken aan MoMo twee jaar geleden waar ik op dezelfde manier aan Priestbird werd voorgesteld.
Vervolgens ging ik naar Grampall Jookabox. Schijnbaar moet ik ieder jaar op MoMo een artiest zien die nummers bouwt door live opgenomen sampletjes te stapelen, soms is dit een succes (Midair Condo) maar over het algemeen faalt dit jammerlijk en zo ook bij Grampall. Het opbouwen van de nummers duurde te lang, zeker als je weinig ziet en aangezien het in de Basement van de Watt was kon niemand achter de eerste twee rijen veel meer zien dat de drumstokken van de drummer als ze in de lucht gestoken werden. Technische problemen zijn naar, zeker als het met je samplebox is en je daar afhankelijk van bent. Het tweede nummer leefde nog wel even op toen de drummer zijn best deed, de CD werd opgezet en Grampall gewoon wat ging staan zingen. Maar dat voelde niet echt live. Na een half uur haakte ik af, op naar Johann Johannson.
Dit was mooi! Drie violen en een cello en geen fluit zorgden voor het subtiele langzaam opbouwende klassieke aspect, een van mijn lieveling deejays (Apparat) zorgde voor het rustige elektronische aspect wat te weinig ontaarde in bombast, en een toetsenist zorgde voor de volglijntjes. Samen waren het heuse soundscapes. Blijft jammer dat ze in de Watt stonden geprogrammeerd in plaats van in de Schouwburg, want het verschrikkelijk praatzieke publiek wist de subtiele luchtverplaatsingen van de band ruw te verstoren. En het is dan helemaal spijtig als bij het laatste nummer blijkt dat ze toch ook bombastisch en hard kunnen, en daar de zaal wel stil mee krijgen tot het einde waarop eindelijk een echt applaus losbarst. Dat hadden ze bij het tweede nummer moeten doen.
Dan is het bijzonder dicht op elkaar staan geblazen om een plaatjes vooraan te bemachtigen bij The Whitest Boy Alive. In elkaars persoonlijke ruimte staan heeft nadelen, mensen die bijna ruzie krijgen, en voordelen, mensen die vervolgens vrienden worden. Ook was er een grote fan die zijn plaats vooraan zo graag wilde behouden dat hij liever in een bekertje zeek dan de toiletten op te zoeken. En gelijk had hij. Dit optreden zou me doen terugdenken aan Mogwai in de Schouwburg op mijn eerste MoMo, midden in de nacht & zo weergaloos goed. Ook wel denigrerend de opening van de Olympische Spelen genoemd door Marc & consorten.
Het optreden was dus waanzinnig goed. De band heeft nog maar 3 akkoorden gespeeld en de hele volle Watt staat van voor tot achter al op zijn kop. Ik kan er werkelijk weinig zinnigs over zeggen hier, het voelt alsof ik ze te kort doe. Dus vraag er eens naar als ik je in het echt zie & dan zal ik er vol vuur en passie met een licht stamelende stem over vertellen. Om waarschijnlijk af te sluiten met iets in de trant van "het was het beste optreden sinds de Klaxons op Werchter, en dat is inmiddels, uhm, twee jaar geleden".
Verder was een dag in, op en rond het 3voor12 podium rondhangen met een leuk meisje, ook erg retro & geslaagd. Is het snot nog voor m'n ogen gespeeld door Health, zoals het hoort, & heb ik nieuwe muziekwondertjes gezien, al met al weer een geslaagd festival.
En, oh, wat heb ik nu een zin in Werchter & Lowlands.
Maar; Whitest Boy Alive was gruwelijk. Werkelijk waar één van de, zo niet het allerbeste, optreden van de afgelopen twee jaar. Als je meer wilt weten, kijk hier dan later nogmaals & vind tevens uit of ik met het vuigste meisje uit het hele publiek heb staan schuren.
----
Ja! Ik heb met het vuigste meisje uit het publiek staan schuren.
Blond origineel opgestoken haar, blauwe dandy tuinbroek, wit shirt, prachtige ogen en ik werd werkelijk verliefd op haar verleidelijk rood gestifte lippen. Dat alles zoetgevooisd begeleid door de eng goed passende teksten van Erlend Øye en het toch al hitsige tegen elkaar oprijdende publiek zorgden ervoor dat ik niet anders kon...
Deze Motel Mozaique was ondanks allemaal nieuwe namen toch een feest der herkenning en traditie.
Het begon voor mij zoals altijd in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. De uit dezelfde stad afkomstige Goslink, over wie ik al eerder berichtte, was de opening & ik had zin. Wist nog meer aandoenlijke verhalen te vertellen en leuke nummers te spelen, was innemend maar meer door zijn koddigheid dan de nummers die gemaakt werden. Wel mocht iedereen blijven zitten op de grond en dit deed me terugdenken aan MoMo twee jaar geleden waar ik op dezelfde manier aan Priestbird werd voorgesteld.
Vervolgens ging ik naar Grampall Jookabox. Schijnbaar moet ik ieder jaar op MoMo een artiest zien die nummers bouwt door live opgenomen sampletjes te stapelen, soms is dit een succes (Midair Condo) maar over het algemeen faalt dit jammerlijk en zo ook bij Grampall. Het opbouwen van de nummers duurde te lang, zeker als je weinig ziet en aangezien het in de Basement van de Watt was kon niemand achter de eerste twee rijen veel meer zien dat de drumstokken van de drummer als ze in de lucht gestoken werden. Technische problemen zijn naar, zeker als het met je samplebox is en je daar afhankelijk van bent. Het tweede nummer leefde nog wel even op toen de drummer zijn best deed, de CD werd opgezet en Grampall gewoon wat ging staan zingen. Maar dat voelde niet echt live. Na een half uur haakte ik af, op naar Johann Johannson.
Dit was mooi! Drie violen en een cello en geen fluit zorgden voor het subtiele langzaam opbouwende klassieke aspect, een van mijn lieveling deejays (Apparat) zorgde voor het rustige elektronische aspect wat te weinig ontaarde in bombast, en een toetsenist zorgde voor de volglijntjes. Samen waren het heuse soundscapes. Blijft jammer dat ze in de Watt stonden geprogrammeerd in plaats van in de Schouwburg, want het verschrikkelijk praatzieke publiek wist de subtiele luchtverplaatsingen van de band ruw te verstoren. En het is dan helemaal spijtig als bij het laatste nummer blijkt dat ze toch ook bombastisch en hard kunnen, en daar de zaal wel stil mee krijgen tot het einde waarop eindelijk een echt applaus losbarst. Dat hadden ze bij het tweede nummer moeten doen.
Dan is het bijzonder dicht op elkaar staan geblazen om een plaatjes vooraan te bemachtigen bij The Whitest Boy Alive. In elkaars persoonlijke ruimte staan heeft nadelen, mensen die bijna ruzie krijgen, en voordelen, mensen die vervolgens vrienden worden. Ook was er een grote fan die zijn plaats vooraan zo graag wilde behouden dat hij liever in een bekertje zeek dan de toiletten op te zoeken. En gelijk had hij. Dit optreden zou me doen terugdenken aan Mogwai in de Schouwburg op mijn eerste MoMo, midden in de nacht & zo weergaloos goed. Ook wel denigrerend de opening van de Olympische Spelen genoemd door Marc & consorten.
Het optreden was dus waanzinnig goed. De band heeft nog maar 3 akkoorden gespeeld en de hele volle Watt staat van voor tot achter al op zijn kop. Ik kan er werkelijk weinig zinnigs over zeggen hier, het voelt alsof ik ze te kort doe. Dus vraag er eens naar als ik je in het echt zie & dan zal ik er vol vuur en passie met een licht stamelende stem over vertellen. Om waarschijnlijk af te sluiten met iets in de trant van "het was het beste optreden sinds de Klaxons op Werchter, en dat is inmiddels, uhm, twee jaar geleden".
Verder was een dag in, op en rond het 3voor12 podium rondhangen met een leuk meisje, ook erg retro & geslaagd. Is het snot nog voor m'n ogen gespeeld door Health, zoals het hoort, & heb ik nieuwe muziekwondertjes gezien, al met al weer een geslaagd festival.
En, oh, wat heb ik nu een zin in Werchter & Lowlands.