MoMo 2009 I
Motel Mozaique, één van de leukste evenementen die Rotterdam kent, is weer begonnen. Leuke combinatie van kunst, theater, cultuur in het algemeen & natuurlijk waar ik het voornamelijk voor doe; een berg indie bandjes waar (zelfs) ik de meeste nog niet van ken. Altijd weer een afwisseling van bands die ik al langer wil zien (Whitest Boy Alive, Mi Ami, Grampall Jookabox, Johann Johannson) & onbekende pareltjes die ik ga ontdekken.
Dit jaar ben ik voor de tweede keer als vrijwilliger van de partij, naast een tof shirt, passe-partout en kijkje achter de schermen leer je ook nog eens hele leuke mensen kennen.
Zo heb ik gistermiddag backstage bij de Watt alles op orde gebracht voor de artiesten die gaan komen. Heb ik de riders* van de bands met soms enige verbazing gelezen, vervolgens bij elkaar gezocht en in de kamers gezet.
Tevens een toffe gast (werkt op bijna alle festivals, vol mooie verhalen) en hele aardige vrouw (stagemanager van de Watt, boekenwinkel eigenaresse & platen verkoopster, praat tevens de acts aan elkaar op Lowlands in de Grolsch) ontmoet met wie we alles op orde hebben gebracht.
Bovendien is het wel vet om te bedenken dat Erlend Øye nu op de bank zit waar ik gisteren zat, een avocado te eten die ik heb uitgezocht.
Waarschijnlijk zet ik de hoogtepunten van het festival hier wel neer.
* De grote namen hebben tevens de langste riders. Whitest Boy Alive wilde schandalig veel gezonde en exotische dingen (chocolade, maar niet van Nestle, lokaal gemaakte chocolade), weinig rock & roll, waar Grampall Jookabox in z'n eentje een fles echt goede Jameson & een krat bier wil. Een vrij onbekende deejay durfde nog niet meer te vragen dan wat water, cola & Jack Daniels.
Dit jaar ben ik voor de tweede keer als vrijwilliger van de partij, naast een tof shirt, passe-partout en kijkje achter de schermen leer je ook nog eens hele leuke mensen kennen.
Zo heb ik gistermiddag backstage bij de Watt alles op orde gebracht voor de artiesten die gaan komen. Heb ik de riders* van de bands met soms enige verbazing gelezen, vervolgens bij elkaar gezocht en in de kamers gezet.
Tevens een toffe gast (werkt op bijna alle festivals, vol mooie verhalen) en hele aardige vrouw (stagemanager van de Watt, boekenwinkel eigenaresse & platen verkoopster, praat tevens de acts aan elkaar op Lowlands in de Grolsch) ontmoet met wie we alles op orde hebben gebracht.
Bovendien is het wel vet om te bedenken dat Erlend Øye nu op de bank zit waar ik gisteren zat, een avocado te eten die ik heb uitgezocht.
Waarschijnlijk zet ik de hoogtepunten van het festival hier wel neer.
* De grote namen hebben tevens de langste riders. Whitest Boy Alive wilde schandalig veel gezonde en exotische dingen (chocolade, maar niet van Nestle, lokaal gemaakte chocolade), weinig rock & roll, waar Grampall Jookabox in z'n eentje een fles echt goede Jameson & een krat bier wil. Een vrij onbekende deejay durfde nog niet meer te vragen dan wat water, cola & Jack Daniels.