Torchwood. Captain Jack Harkness. #019. Doodop.
Titel: Misschien
Fandom: Torchwood
Personage(s): Captain Jack Harkness
Prompt: #019, Doodop
Aantal Woorden: 335
Classificatie: Aagh. Moeilijk. Er gebeurt niet veel, maar misschien is het net iets te verontrustend en morbide voor 12.
Waarschuwing(en)/Spoilers: Torchwood, aflevering 1: Everything Changes. Filosofisch, mogelijk enigszins morbide.
Samenvatting: Jack is moe. Doodmoe.
Disclaimer: I do not own Torchwood or any of its characters. I'm just writing this for fun, I'm not making money for it.
Aantekening: Mijn eerste fic hier! Yay! Twee losse opmerkingen vooraf:
1) Ik ben ontzettend blij dat haast niemand Nederlandstalige fic leest. :P Jack is vast ontzettend OOC...
2) Dit schrijven en posten rond half één 's nachts is waarschijnlijk niet een van mijn slimmere ideeën, maar morgen durf ik vast niet meer. Hoewel ik nu me morgen waarschijnlijk doodschaam wanneer ik het nog een keer lees. Whatever.
XxX
De mensen die verzuchtten dat ze zo graag onsterfelijk willen zijn, zijn idioten. Dat had Jack inmiddels wel vastgesteld. Mocht hij zelf die wens ooit, diep van binnen, gekoesterd hebben, dan was daar nu geen spoor meer van te bekennen.
Ze zeggen dat je iets pas kan waarderen, als je het niet meer hebt. Dat ging in dit geval zeker op.
Hoe kan je je levend voelen, als je niet dood kunt gaan? Wat betekent het om te leven, als er nooit een einde aan komt? De enige zekerheid die er is in het leven, is dat het eindigt met de dood. Die enige zekerheid was hem nu ook afgenomen.
Jack keek neer op Cardiff, de stad die hij na al die jaren als zijn thuis was gaan beschouwen, vanaf zijn hoge positie. Hij was moe. Doodmoe. Niet alleen vanwege het slaapgebrek -- hij kon zich niet eens meer herinneren wanneer hij voor het laatst geslapen had -- maar vanwege... alles. Het menselijk lichaam -- de menselijke geest -- was gewoon niet gemaakt voor onsterfelijkheid.
Hij keek naar de straatstenen beneden hem, en overwoog om te springen, er een eind aan te maken. Misschien dat het deze keer wél zou werken. Maar hij wist dat hij zichzelf voor de gek hield. Hij was al eerder van dit gebouw gesprongen -- of, zoals hij zichzelf wijsmaakte, een plotselinge windvlaag had hem zijn evenwicht doen verliezen en hem doen vallen.
Hij was neergekomen met een ziekmakende dreun. Tegen de tijd dat hij weer bijkwam, waren de meeste van zijn botten weer geheeld, maar de pijn was afschuwelijk geweest. En wat het belangrijkste was: hij leefde nog. Hij had gefaald.
Gelukkig was het 's nachts gebeurd; hij moest er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als iemand hem te pletter had zien vallen en weer opstaan, alsof er niets gebeurd was.
Jack zuchtte en draaide zich om. Het was tijd om terug te gaan. Misschien zou hij vannacht weer een poging doen om te slapen. Misschien...
Eind
XxX
Um. *grijnst schaapachtig* Draaaama..