Ад лёсу не зьбяжыш, ад сябра не зьбяжыш ( Read more... )

Каб прачнуцца ад ап'яненьня!
Ірына xareira at post
проста У.Г. Крышнамурці ( Read more... )

Мы з Ірынай ня пойдзем на нідэрландскага "Ілюзіяніста" Ёса Сцелінга за 15 тысячаў у "Перамогу". Мы пойдзем у "Цэнтр відэа" -- на дакумэнтальнае кіно, за 5 тысячаў ( Read more... )

Гэта нейкае прыгожае і неспасьцігальнае супадзеньне - прыгожае і неспасьцігальнае, як само Лета альбо Вольная Дарога. Тое, што заўтра мы з Мірай-Ірай, Сяброўкай, выйдзем на адну і тую ж трасу "Брэст-Масква". І паедзем у розных напрмках. Бо чамусьці мой шлях цяпер ляжыць у Маскву, а ейны - у Прагу...

Мне, канешне, хацелася распавесьці пра тое, як учора мы былі ў дзікіх травеньскіх палях, дзе лёталі дзікія лосі. І было шмат зямлі і неба, а ўсе пытаньні і пошукі падаваліся ілюзорнымі гульнямі не-сапраўднага горада. Хацелася - я і распавяла. Бо шчэ не надакучыла быць Кацей, і пантавацца сваімі ахуеннымі мінулымі досьведамі, і сьвята верыць, што ( Read more... )

 - Гэтыя жанчыны, якія кветкі, водарныя і завабныя… Якія - звонкагалосыя, якія - 
вясна бязважкая раўчукамі празрыстымі разліваецца. А мы, Ір, іншыя. У нас галасы, чуеш, нізкія па гучанні.
- Непаўнавартаснай і грубай я побач пачуваюся…
- І я таксама… Але ж мы, адчуваю, хоць і не водарныя гэткія, але - яблыкі ў 
жніўні.  

Радасна

І з намі адбылася радасьць. Простая такая, як сакавік менскі. Радасьць, якой радасна ўсяго таму толькі, што ЁСЬЦЬ яна. І мы кілямэтры, і мы гадзіны па густоўна-вяснова-шэраму гораду пракрочылі. З лёгкай падлеткавай бязмэтнасьцю. А я меркавала, што 21 - гэта занадта шмат, каб знайсьці яшчэ аднаго такога сябра, зь якім ( Read more... )

“Існаваньне ў тваім твары паднесла мне печыва”, - сказаў Антар.

***

“ Заўжды ўважліва слухаю людзей. Але ж гэта - маніпуляцыя. Праз людзей я проста вывучаю жыцьцё”, - сказаў мой слаўны духоўны брат Іра.

***

Раней журналістыка падавалася мне працай над словам, затым - інфармацыяй.  ( Read more... )

Іра - мой слаўны духоўны брат. Нам падабаецца балбатаць пра тут і зараз, пра ілюзіі і пра нейкую там ісьціну, якая - напэўна!- у тумане схавалася. І кожны раз, і кожны раз шызатэрычная балбатня ідэяй прасякнута: а давай, мой мілы духоўны брат, кінем балбатню сумніўную і зробім запаветнае - распачнем нарэшце жыць! Ведаеш, ужо даволі чытання кніжак, ( Read more... )