"Памерці й ня ўстаць", - думаю я, сузіраючы заваконны пэйзаж, а менавіта плошчу Калініна (sic), а дакладней - шэрую пратаплазму вільготных аблокаў, якія, здаецца, апускаюцца проста на асвальт і зараз праглынуць брыдкі горад і мяне à la fois; памерці й ня ўстаць! - цяжка ўздыхаю я ды пераводжу позірк з пэйзажа на нацюрморт; і тая частка сьвядомасьці
(
Read more... )
Comments 2
Reply
Reply
Leave a comment