Майму лепшаму сябру...
Апошнім часам мы ня шмат зносіліся, праца, вучоба, бачыліся яшчэ радзей, усё ж Ўроцлаў трохі далёка ад Масквы. Але заставаліся добрымі сябрамі як і раней. Яго ніколі ня трэба было прасіць, ён ніколі не рабіў нешта, што можна было зразумець дваяка. Ён ні разу мяне ні кінуў у складанае сытуацыі, заўсёды разумеў усе мае дзеяньні й заўсёды мяне падтрымліваў.
Памятаю, як толькі зь ім пазнаёміліся так зносіліся десяткамі гадзін. Спрачаліся. Вось ня ведаю ці гэты было выпадкова, ці шматгадзінные размовы зрабілі на нас уплыў, але па большасьці амаль усе зацікаўленасьці ў нас былі аднолькавыя: музыка, вайсковыя справы, палітыка, архітэктура, і шмат іншага. А вось погляды заўсёды былі розныя. І мы заўсёды спрачаліся, да страты прытомнасьці. Але ніколі не сварыліся, толькі аднойчы, але праз дзень папрачілі адзін у другога прабачэньне й дамовіліся на гэтую тэму больш не спрачацца.
Амаль адразу як я зь ім пазнаёміўся, сталі трапляць у розныя глупыя, але вяселыя гісторыі. Другі раз калі я паехаў да яго ў Маскву было так, што ўцёк са шпіталю. Пасьля тых гісторыяў была тысяча. Ў лютым быў у Маскве на канфэрэнцыі, ня мог не завітаць да яго ў госьці, сустрэліся с нашае агульнае сяброўкаю, увесь вечар толькі і прыгадвалі былое. І дамовіліся неяк сабрацца разам як у былыя часы й трапіць у якія гісторыі. На наступны дзень я паехаў, трэба было вяртацца ва Ўроцлаў. На развітаньне ён мяне папракнуў: «Што ты ня можаш застацца хоць на тыдзень?!» «Наступным разам абавяскова выбяру час калі буду вольны й прыеду нават на два», - адказаў я. Але ніхто ня ведаў, што наступнага разу ўжо ня будзе. 15 кастрычніка, вельмі нечакана сябра ня стала...
Памятаю, як толькі зь ім пазнаёміліся так зносіліся десяткамі гадзін. Спрачаліся. Вось ня ведаю ці гэты было выпадкова, ці шматгадзінные размовы зрабілі на нас уплыў, але па большасьці амаль усе зацікаўленасьці ў нас былі аднолькавыя: музыка, вайсковыя справы, палітыка, архітэктура, і шмат іншага. А вось погляды заўсёды былі розныя. І мы заўсёды спрачаліся, да страты прытомнасьці. Але ніколі не сварыліся, толькі аднойчы, але праз дзень папрачілі адзін у другога прабачэньне й дамовіліся на гэтую тэму больш не спрачацца.
Амаль адразу як я зь ім пазнаёміўся, сталі трапляць у розныя глупыя, але вяселыя гісторыі. Другі раз калі я паехаў да яго ў Маскву было так, што ўцёк са шпіталю. Пасьля тых гісторыяў была тысяча. Ў лютым быў у Маскве на канфэрэнцыі, ня мог не завітаць да яго ў госьці, сустрэліся с нашае агульнае сяброўкаю, увесь вечар толькі і прыгадвалі былое. І дамовіліся неяк сабрацца разам як у былыя часы й трапіць у якія гісторыі. На наступны дзень я паехаў, трэба было вяртацца ва Ўроцлаў. На развітаньне ён мяне папракнуў: «Што ты ня можаш застацца хоць на тыдзень?!» «Наступным разам абавяскова выбяру час калі буду вольны й прыеду нават на два», - адказаў я. Але ніхто ня ведаў, што наступнага разу ўжо ня будзе. 15 кастрычніка, вельмі нечакана сябра ня стала...