Як мы нарулілі карабель на мыс Горн. Частка 1.
Ланцужок, які прывёў нас на запаветную самую паўднёвую кропку амерыканскага кантынента, пачаўся з амбасады Чылі ў Ушуае. Консул параіў нам дзьве канторы, якія займаюцца перавозкамі на той бок канала Beagle.
У адной сядзела сур'ёзная цётка, мая гісторыя яе не ўразіла, а кошт у 125 USD не здавальніў мяне.
У другой канторы (Ushuaia boating) народ быў больш разсудны. Мне распавялі, што на тым баку ёсць цэлы Чылійскі горад пад назвай Puerto Willams з насельніцтвам больш за 2000 чалавек, у якім ёсць порт з яхтамі. Менеджэр Ushuaia boating нават сказаў, што ведае ўсіх тамашних ўладальнікаў яхт і пазнае, не пагодзіцца ці хто нас падвезці на мыс Горн. Пераправіць на той бок канала таксама менеджэр пагадзіўся са зніжкай...
Тады ў Ushuaia boating падцягнуўся Лёня распавёў коратка, што нам давялося перажыць за апошні год, што на днях у яго нарадзілася дачка ў таксі, якую ён назваў Патагонія, што засталася зусім апошняя частка фільма, што нават зараз мы ўсе ў кіно... і ўключыў відэакамеру.
У работнікаў канторы адвісла сківіца і яны не толькі арганізавалі нам бясплатную пераправу, але і падказалі надзейных людзей на тым беразе.
Атрымаўшы з амбасады Украіны ліст з просьбай аб дапамозе на імя губернатара Пуерто Вільямса, неўзабаве мы ўжо абгрызалі куст агрэсту на іншым беразе канала Бігль. Пры чым Ленька быў у пальчатках, а я без, а агрэст тут страшна калючы. Затое на зваротным шляху мы былі ў процілеглым стане і плакаў Ленька.
Капітан Ushuaia Boating Маўрысіё.
Сардэчна запрашаем у камуну мыса Горн. 2262 жыхара.
Спачатку мы зайшлі ў самы цэнтравы рэстаран, у якім засталіся назаўжды. Уладальнік рэстарана з сімвалічнай назвай «Мыс Горн» Густава Шродэр пасля напіўшыся прызнаўся, што мы працуем як Балівійцы і што гэта трыумф для іх паселішчы, дзе заўсёды праблемы з рабочай сілай.
Густава і ягоны "Мыс Горн"
За працу мы ўзяліся не пытаючыся дазволу. Проста павязалі фартухі і пайшлі на кухню мыць посуд і дапамагаць кухару. На наступны дзень мы ўжо гатавалі ў якасці шэф-повараў боршч для маракоў-палякаў.
Палякі нас запрасілі да сябе на паруснік пахмяляцца і прапанавалі ехаць з німі да дому. Нічога ня трэба, кажуць, ні грошаў ні ежы. Заедзем у Бразілію і праз месяцы тры ужо будзеце дома.
Яшчэ адзін важны персанаж - чыліец Бебо.
Гатуе сушы, чытае рэп, адчыняе свой бар, зараз зарабляе на жыцце рыхтаваннем эмпанад. Узяў і нас на працу. Толькі так як ён не аргентынец як Густава, а чыліец, то для яго мы былі ўжо перуанцамі.
Эмпанады бываюць розных тыпаў - з мясам, з яблыкамі, вегетарыянскія і г.д.
Пасля Ленька калі яго пыталі прафесію, казаў "Размалёўшчык эмпанад".
Ў тый жа час жыхары празналі, што мы лоўка сячом дровы і сталі ў чаргу.
дровы лупіліся як семечкі - грузавік у дзень мінімум
Мы ўсе паспявалі. Нават адначасна дапамагалі Бебо ў рамонце рэстарана.
Грамадзяне былі задаволеныя, частавалі абедамі і шчодра дзякавалі. На дэсерт у кожным доме неўзабаве сталі падаваць гарачы узвар і пры гэтым прысвістывать "Кацюшу". Дарэчы, гэтую песню тут усе ведаюць з дзяцінства: яна была ўбудаваная ў Тэтрыс.
У адной сядзела сур'ёзная цётка, мая гісторыя яе не ўразіла, а кошт у 125 USD не здавальніў мяне.
У другой канторы (Ushuaia boating) народ быў больш разсудны. Мне распавялі, што на тым баку ёсць цэлы Чылійскі горад пад назвай Puerto Willams з насельніцтвам больш за 2000 чалавек, у якім ёсць порт з яхтамі. Менеджэр Ushuaia boating нават сказаў, што ведае ўсіх тамашних ўладальнікаў яхт і пазнае, не пагодзіцца ці хто нас падвезці на мыс Горн. Пераправіць на той бок канала таксама менеджэр пагадзіўся са зніжкай...
Тады ў Ushuaia boating падцягнуўся Лёня распавёў коратка, што нам давялося перажыць за апошні год, што на днях у яго нарадзілася дачка ў таксі, якую ён назваў Патагонія, што засталася зусім апошняя частка фільма, што нават зараз мы ўсе ў кіно... і ўключыў відэакамеру.
У работнікаў канторы адвісла сківіца і яны не толькі арганізавалі нам бясплатную пераправу, але і падказалі надзейных людзей на тым беразе.
Атрымаўшы з амбасады Украіны ліст з просьбай аб дапамозе на імя губернатара Пуерто Вільямса, неўзабаве мы ўжо абгрызалі куст агрэсту на іншым беразе канала Бігль. Пры чым Ленька быў у пальчатках, а я без, а агрэст тут страшна калючы. Затое на зваротным шляху мы былі ў процілеглым стане і плакаў Ленька.
Капітан Ushuaia Boating Маўрысіё.
Сардэчна запрашаем у камуну мыса Горн. 2262 жыхара.
Спачатку мы зайшлі ў самы цэнтравы рэстаран, у якім засталіся назаўжды. Уладальнік рэстарана з сімвалічнай назвай «Мыс Горн» Густава Шродэр пасля напіўшыся прызнаўся, што мы працуем як Балівійцы і што гэта трыумф для іх паселішчы, дзе заўсёды праблемы з рабочай сілай.
Густава і ягоны "Мыс Горн"
За працу мы ўзяліся не пытаючыся дазволу. Проста павязалі фартухі і пайшлі на кухню мыць посуд і дапамагаць кухару. На наступны дзень мы ўжо гатавалі ў якасці шэф-повараў боршч для маракоў-палякаў.
Палякі нас запрасілі да сябе на паруснік пахмяляцца і прапанавалі ехаць з німі да дому. Нічога ня трэба, кажуць, ні грошаў ні ежы. Заедзем у Бразілію і праз месяцы тры ужо будзеце дома.
Яшчэ адзін важны персанаж - чыліец Бебо.
Гатуе сушы, чытае рэп, адчыняе свой бар, зараз зарабляе на жыцце рыхтаваннем эмпанад. Узяў і нас на працу. Толькі так як ён не аргентынец як Густава, а чыліец, то для яго мы былі ўжо перуанцамі.
Эмпанады бываюць розных тыпаў - з мясам, з яблыкамі, вегетарыянскія і г.д.
Пасля Ленька калі яго пыталі прафесію, казаў "Размалёўшчык эмпанад".
Ў тый жа час жыхары празналі, што мы лоўка сячом дровы і сталі ў чаргу.
дровы лупіліся як семечкі - грузавік у дзень мінімум
Мы ўсе паспявалі. Нават адначасна дапамагалі Бебо ў рамонце рэстарана.
Грамадзяне былі задаволеныя, частавалі абедамі і шчодра дзякавалі. На дэсерт у кожным доме неўзабаве сталі падаваць гарачы узвар і пры гэтым прысвістывать "Кацюшу". Дарэчы, гэтую песню тут усе ведаюць з дзяцінства: яна была ўбудаваная ў Тэтрыс.