(no subject)

[zonsondergang]

ik weet dat ik het over me heen moet laten komen. mensen zeggen zelfs dat er nog meer jongens zijn, maar het lukt me niet om met iemand anders iets te kunnen beginnen. ik zie niemand meer staan, niets. ik wil bij hem zijn, hoezeer dat ook onmogelijk is. maak het onmogelijke mogelijk, dat was wat ik vandaag ergens las. of het een teken was, ik weet niet. maar wat ik wel weet is dat het onmogelijk is om bij hem te zijn, de enige manier hoe ik hem zie of spreek is op school, die 3 minuten dat hij toevallig 2 mensen verder naast me staat. misschien trekt iedereen zich teveel van de buitenwereld aan. hij weet hoe hij zich voelt en hij weet hoe het moet zijn. hij weet wie de echte jasmijn is, hij weet dat de job die hij door en door kent zichzelf misschien een beetje in mij is verloren, ik hoop dat hij zich niet teveel verstrikt in meningen van anderen, en in de relatie waar hij in zit. ik wil niet stoken, ik wil niet pushen, ik wil niet zeuren, maar ik kan me er niet overheen zetten, dat gaat me niet lukken, helemaal niet. mam zei zelfs dat ik misschien een nieuwe vriend zocht, nee. nee dat kan ik niet, dat zie ik niet eens staan als optie, want ik weet dat ik dat niet eens wil. ik moet er maar overheen groeien vind ze, maar ik KAN het gewoon niet, hoezeer ik het ook geprobeerd heb, hij blijft zo sterk hier zitten, hier in mijn hartje. was het maar zoals eerst, ik hou zo veel van die jongen, waarom gebeurd dit, ik kan me echt niet concentreren, ik val huilend in slaap, wordt nieteens meer met een klein lachje wakker. het lijkt alsof alles zich vastwerkt hier, ik kan alleen nog maar denken aan de momenten dat we gelukkig waren. ik was gelukkig, de eerste keer in mn leven dat ik dingen zo zeker wist, zo zeker als wat. ik weet zeker dat ik van hem hou zoals niemand dat doet, ik weet zeker dat ik met hem de wereld in wil gaan, ik weet zeker dat hij eigelijk wel weet wat hij wil, ik weet zeker dat hij zich wel van anderen dingen aantrekt, en ik weet zeker dat ik die fouten van vorig jaar begraven heb. ik ben een nieuwe jasmijn, het kan cliche klinken maar ik ben WEL veranderd, ik heb respect voor de relatie, ik heb respect voor job, ik hou van job, en ik wil verder met job. en ik zou nu zo graag naar hem toe willen gaan, maar zn ouders houden hem in de gaten dat ik hem niet meer de fout in laat duiken denk ik. ik kan daar niet meer komen, kon hij vanavond nog maar even komen, ookal is het maar voor even, stapte hij maar op de fiets voor me, kwam hij maar hierheen, kon ik maar bij hem zijn. zag hij maar in wat echt is, wat echt zal zijn en wat echt is geweest, ik ben echt, ik meen het echt, en het is echt. ik zweer het, ik beloof het met heel mijn hart.
en als hij zo gelukkiger is, dan verdient hij dat, dan moet hij dat tegen mij zeggen, hoewel ik niet weet of ik er zonder gaten en krassen aan voorbij kom. kan ik ooit weer normaal gaan denken, misschien kan ik ooit wel weer bij hem zijn, dat is gewoon wat ik wil. met heel mijn hart.
honey,you deserve to be happy