(no subject)
Van sommige dingen kan ik de positive kant echt niet zien. Ik denk de laatste tijd veel aan mijn grote fouten van december. Of ik Job had moeten laten gaan. Of dit het goede was, hadden we nou maar gewoon een pauze gehouden..
Ik hou van hem, maar ik kan dit niet uitleggen. Op het moment dat ik het uitmaakte had ik het gewoon gehad, ik had lucht nodig, ik was in het drijfzand gezakt, helemaal omlaag. Ik had hem dan wel heel dicht om me heen, heel dicht bij me, maar ik kon geen kant op. En nu, nu sta ik op een open vlakte met granaten in de grond. Omdat hij een nieuwe vriendin heeft durf ik hem mijn gevoelens niet te vertellen, bang dat hij het meisje achterlaat. Bang dat hij niet meer hetzelfde voelt. Elke granaat is een stukje angst. Een gebeurtenis die kan plaatsvinden. Ik zie mezelf al staan. De fout makend, in een granaat stappend. Ik wil geen domme dingen meer doen, het enige wat ik wil is Job. En de liefde die hij me gaf. De liefde die ik nooit meer op dezelfde manier zal voelen. Er is iets aan hem wat ik nu pas merk. Ik sta stil van de blik in mijn ogen. We hadden een echte liefde opgebouwt, maar het viel kapot. Dat stukje hemel viel naar onder. Het zag zwart. Ik hoop dat hij op tijd door heeft, dat ik misschien toch nog in zijn hart zit. Misschien wel heel vast. Hij zit zo vastgebrand aan mijn hartje, wat eigelijk opeens heel klein blijkt te zijn. Heel kwetsbaar. Als een stukje glas, elke keer als je het bewust over de grond schraapt schaaft hij. Op een gegeven moment is het stukje zo klein dat hij heel kostbaar wordt. En de liefde voor Job is in zo'n korte tijd zo gegroeit, gedaald, geschaaft en groter geworden. In minder dan een half jaar nog wel. Mijn hart is me kostbaarder geworden dan ik ooit had gedacht. Want hoe kleiner je stukje glas wordt, hoe kostbaarder elke mm is. En de inhoudt ervan ook. Mijn inhoud bestaat uit Job, ik dagdroom over hoe het was. Ik praat over hoe het was. 'S avonds lees ik zijn brieven, kijk ik de foto's van de vakanties, luister ik de muziek die we samen luisterden. Staind, Creed, Kse, oh wat luisterden we daar toen veel naar. Vooral Staind. Het had gewoon een bepaalde waarde. En elke keer als ik de muziek ervan hoor denk ik aan toen we elkaar net kenden. We net de eerste keer afgesproken hadden, onze eerste zoen, alles met hem. Hoe kan ik nou zo erover praten? Ik freak mezelf af gewoon. Hoe kon ik ooit zo'n fout begaan. Het voor altijd uitmaken, zo gemeen zijn. Hoe kón ik..
Ik praat mezelf geen schuld aan, maar woede. Ik voel me zo alleen, zo alleenstaand, in een veld zonder mensen. Een slagveld waarin je niet opgemerkt wordt, niet gehoord word. Ik wou dat ik een schild had, om me tegen alle gevaren en angsten te beschermen, vleugels waarop ik over het landschap zou kunnen vliegen. De vleugels van liefde. Die me hoop, vrede, liefde, en bescherming bieden. Die me eindelijk wijzen wat ik moet doen, waar ik heen moet, naar welke kant ik mijn gezicht op moet draaien, en naar wie.
maybe, someday youre gonna be the one that saves me
&& afterall, youre my wonderwall
dit was het wel denk ik.
Ik hou van hem, maar ik kan dit niet uitleggen. Op het moment dat ik het uitmaakte had ik het gewoon gehad, ik had lucht nodig, ik was in het drijfzand gezakt, helemaal omlaag. Ik had hem dan wel heel dicht om me heen, heel dicht bij me, maar ik kon geen kant op. En nu, nu sta ik op een open vlakte met granaten in de grond. Omdat hij een nieuwe vriendin heeft durf ik hem mijn gevoelens niet te vertellen, bang dat hij het meisje achterlaat. Bang dat hij niet meer hetzelfde voelt. Elke granaat is een stukje angst. Een gebeurtenis die kan plaatsvinden. Ik zie mezelf al staan. De fout makend, in een granaat stappend. Ik wil geen domme dingen meer doen, het enige wat ik wil is Job. En de liefde die hij me gaf. De liefde die ik nooit meer op dezelfde manier zal voelen. Er is iets aan hem wat ik nu pas merk. Ik sta stil van de blik in mijn ogen. We hadden een echte liefde opgebouwt, maar het viel kapot. Dat stukje hemel viel naar onder. Het zag zwart. Ik hoop dat hij op tijd door heeft, dat ik misschien toch nog in zijn hart zit. Misschien wel heel vast. Hij zit zo vastgebrand aan mijn hartje, wat eigelijk opeens heel klein blijkt te zijn. Heel kwetsbaar. Als een stukje glas, elke keer als je het bewust over de grond schraapt schaaft hij. Op een gegeven moment is het stukje zo klein dat hij heel kostbaar wordt. En de liefde voor Job is in zo'n korte tijd zo gegroeit, gedaald, geschaaft en groter geworden. In minder dan een half jaar nog wel. Mijn hart is me kostbaarder geworden dan ik ooit had gedacht. Want hoe kleiner je stukje glas wordt, hoe kostbaarder elke mm is. En de inhoudt ervan ook. Mijn inhoud bestaat uit Job, ik dagdroom over hoe het was. Ik praat over hoe het was. 'S avonds lees ik zijn brieven, kijk ik de foto's van de vakanties, luister ik de muziek die we samen luisterden. Staind, Creed, Kse, oh wat luisterden we daar toen veel naar. Vooral Staind. Het had gewoon een bepaalde waarde. En elke keer als ik de muziek ervan hoor denk ik aan toen we elkaar net kenden. We net de eerste keer afgesproken hadden, onze eerste zoen, alles met hem. Hoe kan ik nou zo erover praten? Ik freak mezelf af gewoon. Hoe kon ik ooit zo'n fout begaan. Het voor altijd uitmaken, zo gemeen zijn. Hoe kón ik..
Ik praat mezelf geen schuld aan, maar woede. Ik voel me zo alleen, zo alleenstaand, in een veld zonder mensen. Een slagveld waarin je niet opgemerkt wordt, niet gehoord word. Ik wou dat ik een schild had, om me tegen alle gevaren en angsten te beschermen, vleugels waarop ik over het landschap zou kunnen vliegen. De vleugels van liefde. Die me hoop, vrede, liefde, en bescherming bieden. Die me eindelijk wijzen wat ik moet doen, waar ik heen moet, naar welke kant ik mijn gezicht op moet draaien, en naar wie.
maybe, someday youre gonna be the one that saves me
&& afterall, youre my wonderwall
dit was het wel denk ik.