Алімпіяда (апдэйт)
Сёньня пісалі водгук на верш. Васіль Зуёнак "Вітаньне вясны"... Не, ну верш даволі нічога такі, але ж мы як пабачылі аўтара і назву, былі ў шоцы. Чакалі вершаў пра радзіму, мову, сэнс жыцьця, каханьне - у горшым выпадку, але ну ніяк не пра вясну. Там такі верш, што не было пра што пісаць. Давялося нават уласныя вершы піхаць у водгук... І ўвогуле лажа. Аб'ём, без маіх вершаў, усяго толькі тры старонкі, пры тым, што ў мяне заўжды 5 самае малое было. Эх... Ну, зрэшты, магло быць і горш усё, добра яшчэ, што хоць так. Пакуль што амаль шанцуе.
Заўтра зранку даведаемся пра вынікі, напэўна.
Да нас тут страшна многа ўвагі. Адчуваю сябе экзатычнай жывёлінай у заапарку: кормяць на забой і ўвесь час фоткаюць з усіх бакоў. Проста жах, гэта задбала. Ненавідзела фоткацца і без таго, а цяпер дык тым больш.
Самае цікавае, што камандзе Ліцэя БДУ ўжо загадзя аддалі ў думках першыя дыпломы і прымірыліся з гэтым. І ўсе нам пра гэта кажуць. А можа гэта такі варыянт псіхалагічнага ціску? =)
А яшчэ мы тут чулі вельмі многа розных перлаў, і па-руску, і па-беларуску. Некаторыя запісалі. Напрыклад, калі ўчора раніцай сустракалі на ганку абласнога ліцэя, то казалі, што мы нашчадкі мовы, што мы тут выконваем сваю павіннасьць перад мовай, што яны не сумняваюцца, што ў чэснай барацьбе пераможа мацнейшы... На адкрыцьці ў гарадскім палацы культуры быў увогуле жэсткач. Потым закіну гэта ўсё, што не забуду, зараз няма часу. Але больш за ўсё мы былі ў аўце ад словаў нейкай там жанчыны з аддзела адукацыі абласнога, калі не памыляюся. яна доўга казала па-руску розную фігню і ў канцы выдала (цытую дакладна): "І вот когда вы стоялі все на сцене, глядя на вас, действітельно, сідя із зала, радовалась душа".
(буду яшчэ пісаць).
Заўтра зранку даведаемся пра вынікі, напэўна.
Да нас тут страшна многа ўвагі. Адчуваю сябе экзатычнай жывёлінай у заапарку: кормяць на забой і ўвесь час фоткаюць з усіх бакоў. Проста жах, гэта задбала. Ненавідзела фоткацца і без таго, а цяпер дык тым больш.
Самае цікавае, што камандзе Ліцэя БДУ ўжо загадзя аддалі ў думках першыя дыпломы і прымірыліся з гэтым. І ўсе нам пра гэта кажуць. А можа гэта такі варыянт псіхалагічнага ціску? =)
А яшчэ мы тут чулі вельмі многа розных перлаў, і па-руску, і па-беларуску. Некаторыя запісалі. Напрыклад, калі ўчора раніцай сустракалі на ганку абласнога ліцэя, то казалі, што мы нашчадкі мовы, што мы тут выконваем сваю павіннасьць перад мовай, што яны не сумняваюцца, што ў чэснай барацьбе пераможа мацнейшы... На адкрыцьці ў гарадскім палацы культуры быў увогуле жэсткач. Потым закіну гэта ўсё, што не забуду, зараз няма часу. Але больш за ўсё мы былі ў аўце ад словаў нейкай там жанчыны з аддзела адукацыі абласнога, калі не памыляюся. яна доўга казала па-руску розную фігню і ў канцы выдала (цытую дакладна): "І вот когда вы стоялі все на сцене, глядя на вас, действітельно, сідя із зала, радовалась душа".
(буду яшчэ пісаць).