З-пад сакуры: метамарфозы
Недалёка ад нашага дома расце глог - пад ім мы абавязкова зранку і ўвечары спыняемся пастаяць падчас шпацыраў з Багданам. Яшчэ ўчора глог, засыпаны снегам, выглядаў чыста як сакура: мы стаялі пад яго халоднай квеценню, я думала пра Хірасігэ, які ўвайшоў у нашае жыццё таксама напрыканцы зімы - сакурамі, а на вершалінцы сумавала змерзлая птушка. І ў гэты самы момант будаўнікі пачалі абвальваць бальнічны корпус, былую радзільню, што акурат насупраць нашай сакуры. Мінакі спыніліся, загледзеліся на страшную карцінку - я і сама ніколі не бачыла, як зносяць адразу ўсе чатыры паверхі будынка. Старэнькая бабуля сумна ўсміхнулася і прызналася, што апошнія дзесяць год працавала там медсястрой. І шкада цяпер будзе глядзець на руіны. Чаму шкада? - падумала я. Пабудуюць нешта новае, - усміхнулася я ў адказ, а пасля асадзіла сама сябе: што гэта бабулі да новага? Ці яна яго пабачыць? Ці можа наагул старасць суцешыцца перад сыходам, гледзячы на нараджэнне новага? Ці можна забыць пра свой час, які сплывае, і канцэнтравацца на большых і больш сэнсоўных метамарфозах, часткай якіх - ты?..
Усе сышлі далей па сваіх справах, а над намі - глыбока ў галлі - зацвінькала птушка. І пад шэрым-шэрым небам як быццам падыхнула вясной. І хацелася пабачыць, як будзе плысці час і што ён нам прынясе.
Сёння ж у двары мы і пабачылі першыя метамарфозы: снег пашарэў, замест шэрай радзільні на нас глядзела гара рудаватых руінаў, сакура ператварылася ў глог. Стары мужчына пад лазой, якога я аб'язджала штодня каля шасці вечара, прымаючы за чарговага аматара выпіць у нашых прысадах, павярнуўся - і я пабачыла, што ў яго рукі паднятыя даланямі ўверх і што ён насамрэч не п'е, а шэпча малітву.
Усе сышлі далей па сваіх справах, а над намі - глыбока ў галлі - зацвінькала птушка. І пад шэрым-шэрым небам як быццам падыхнула вясной. І хацелася пабачыць, як будзе плысці час і што ён нам прынясе.
Сёння ж у двары мы і пабачылі першыя метамарфозы: снег пашарэў, замест шэрай радзільні на нас глядзела гара рудаватых руінаў, сакура ператварылася ў глог. Стары мужчына пад лазой, якога я аб'язджала штодня каля шасці вечара, прымаючы за чарговага аматара выпіць у нашых прысадах, павярнуўся - і я пабачыла, што ў яго рукі паднятыя даланямі ўверх і што ён насамрэч не п'е, а шэпча малітву.