Net als in de film, ik wil het!
Na lang wikken en wegen heb ik maar besloten dit eigen stukje internet weer wat nieuw leven in te blazen. Zo nu en dan een kijkje in mijn wereld, voor hen die daarop zitten te wachten.
Onderwerp van de eerste post na de grote droogte? De filmnacht van gisteren! Maar liefst drie films op het programma, te weten Big Fish, 21 grams en Kill Bill vol. 2. Minus drie kwartiertjes pauze hebben we gisteren bijna zeven uur aan een stuk film gekeken. Een leuke ervaring, maar het zal geen wekelijks uitstapje worden.
Big Fish zag ik voor de derde maal, maar heeft nog niets van zijn kracht verloren. Zeker een van de betere films van de laatste tijd en ook eindelijk een Burton film die wel helemaal uit de verf komt. Tel daarbij op dat ik een zwak heb voor fantasievolle feel-good movies als Amelie en Billy Elliot en je begrijpt dat Big Fish een persoonlijke favoriet is. Een echte aanrader. Ik geloof niet dat er mensen zijn die deze film niet leuk vinden.
21 grams is van een heel ander kaliber. Een heftig, persoonlijk en realistisch drama als dit kom je niet zo vaak tegen. De film volgt de drie hoofdrolspelers Sean Penn, Benicio del Toro en Naomi Watts, wier levens ongewild totaal verstrikt raken. De eerste helft van de film is chaotisch maar goed gesneden. Om de haverklap wordt er gewisseld tussen de drie hoofdrolspelers, die op dat moment nog allen een eigen leven leiden. Om het allemaal nog verwarrender te maken, zijn veel van die scenes vooruitblikken op wat nog komen gaat. Die stukjes zijn op dat moment onbegrijpelijk, maar hoe verder de film komt, hoe meer die stukjes op z'n plaats vallen. En uiteindelijk blijkt de film te beschikken over een krachtige, verrassende verhaallijn. tel daarbij op dat Penn, del Toro en Watts ongeloofelijk goed acteren en je hebt een pracht van een drama. Wel een film om je hoofd bij te houden.
Tenslotte Kill Bill vol. 2, dat ik teleurstellend vond. De rest van de zaal leek het niet met me eens te zijn, want er werd volop gelachen. Ik vond het gewoon voorspelbaar en weinig verrassend. En als ik iets wel verwacht van Tarantino's films, dan zijn het plotwisselingen en bizarre conversaties, maar beiden waren er nauwelijks. Het samenspel tussen Uma Thurman en David Carradine was het enige waar ik wel bewondering voor had. Jammer.
Onderwerp van de eerste post na de grote droogte? De filmnacht van gisteren! Maar liefst drie films op het programma, te weten Big Fish, 21 grams en Kill Bill vol. 2. Minus drie kwartiertjes pauze hebben we gisteren bijna zeven uur aan een stuk film gekeken. Een leuke ervaring, maar het zal geen wekelijks uitstapje worden.
Big Fish zag ik voor de derde maal, maar heeft nog niets van zijn kracht verloren. Zeker een van de betere films van de laatste tijd en ook eindelijk een Burton film die wel helemaal uit de verf komt. Tel daarbij op dat ik een zwak heb voor fantasievolle feel-good movies als Amelie en Billy Elliot en je begrijpt dat Big Fish een persoonlijke favoriet is. Een echte aanrader. Ik geloof niet dat er mensen zijn die deze film niet leuk vinden.
21 grams is van een heel ander kaliber. Een heftig, persoonlijk en realistisch drama als dit kom je niet zo vaak tegen. De film volgt de drie hoofdrolspelers Sean Penn, Benicio del Toro en Naomi Watts, wier levens ongewild totaal verstrikt raken. De eerste helft van de film is chaotisch maar goed gesneden. Om de haverklap wordt er gewisseld tussen de drie hoofdrolspelers, die op dat moment nog allen een eigen leven leiden. Om het allemaal nog verwarrender te maken, zijn veel van die scenes vooruitblikken op wat nog komen gaat. Die stukjes zijn op dat moment onbegrijpelijk, maar hoe verder de film komt, hoe meer die stukjes op z'n plaats vallen. En uiteindelijk blijkt de film te beschikken over een krachtige, verrassende verhaallijn. tel daarbij op dat Penn, del Toro en Watts ongeloofelijk goed acteren en je hebt een pracht van een drama. Wel een film om je hoofd bij te houden.
Tenslotte Kill Bill vol. 2, dat ik teleurstellend vond. De rest van de zaal leek het niet met me eens te zijn, want er werd volop gelachen. Ik vond het gewoon voorspelbaar en weinig verrassend. En als ik iets wel verwacht van Tarantino's films, dan zijn het plotwisselingen en bizarre conversaties, maar beiden waren er nauwelijks. Het samenspel tussen Uma Thurman en David Carradine was het enige waar ik wel bewondering voor had. Jammer.