Fudge, goedkope grappen en het leven als test
Jay! Eindelijk ik ook eens een titel bij mijn LJ die lekker nergens op slaat totdat je de gehele tekst uit hebt en dan nog steeds een idee hebt van "waar slaat dit op?". Of althans: dat is de poging die deze post gaat maken :).
edit: toch te lang geworden: dus uitgezocht hoe het werkte. Zie hier mijn eerste LJ-cut (als dit werkt natuurlijk :p).
Laten we beginnen met het verhaal van de Fudge. Dan moeten we een tijdje terug, naar mijn eerste Dungeon bij Remco. Op die dungeon speel ik een gnoom, die natuurlijk een beetje ondeugend is ;). En we hadden Jolijn die een elf speelde. Zij was een beetje "smitten" op een npc elf, en ze faalde steeds haar concentration-checks, waardoor ze onderuit ging. Nu hoorde Jolijn opeens een stem, waarvan ze dacht dat het die elf was, en faalde haar check zodat ze weer op de grond lag. Maar deze keer was ik het geweest :p. Toen Jolijn daar later (oc) achter kwam vond ze dat niet leuk, en ik vroeg om vergevenis. Waarop zij antwoordde "dat heet chocola". Dus tegenwoordig als ik iets fout doe, geef ik chocola :p. En aangezien ik van plan was voor de dungeon van vorige week veel kattenkwaad uit te halen had ik 8 porties chocolade fudge gemaakt. Even voor de duidelijkheid: 1 portie fudge past net in een kwark bak, en er zit een bus poedersuiker doorheen. Dus ja: zoet! Maar ik was dus uiteindelijk niet onaardig genoeg op de Dungeon, en had dus twee bakken fudge over. Ik heb er een tijdje over na zitten denken wat er mee te doen, maar vanavond heb ik zo'n bak meegenomen naar Pro Deo-les. En de bak was vrij snel op :p, zo makkelijk was het ;). En ik werd veelvoudig bedankt. Dus jay voor fudge!
Ok, goedkope grappen. Dit wordt al een stukje serieuzer. Ik ben afgelopen dinsdag naar een voorstelling van Contramime, de cabaretvereniging op de campus, geweest. Het was een erg leuke voorstelling! De voorstelling bestond uit steeds kleine stukjes, die zich vormden om het studentenleven en studenten. De humor zat er goed in, en heb dus ook veel gelachen. En er waren dingen om over na te denken. En op dat punt moest ik laatst nadenken. In een show van Herman Finkers 'test' hij eens de 'humor' van het publiek. Hij verteld eerst een intellectuele grap, waarom niemand lacht. Daarna trekt hij zijn overhemd open waaronder hij een beha draagt, en dan ligt iedereen in de deuk. Zijn conclusie: het publiek houdt van platvloerse grappen.
Maar ik denk dat dat niet helemaal waar is (hijzelf ook niet als je naar zijn programma’s kijkt ;) ). Er zijn namelijk twee soorten grappen: goedkope grappen (je doet iets onverwachts, je zegt iets overbodigs, je maakt een woordgrap, etc.) en denk grappen (een verhaal over een gebeurtenis, een opmerking over een serieus onderwerp, etc.). Een voorstelling met alleen goedkope grappen zorgt ervoor dat mensen terugdenken en zeggen: ik heb veel gelachen. Een voorstelling met alleen denk grappen is saai, al hebben de meeste mensen wel het idee dat ze er over kunnen nadenken. En een mix hiervan? Een succesnummer! De precieze verhouding van grappen hangt af van het publiek. Ik vond denk ik de verhouding in deze show goed, misschien net iets te weinig goedkope grappen, want ja het blijven wel studenten ;). Maar ik heb dus goed gelachen, en er zijn dingen langs gekomen waar ik over moest nadenken: dus perfect. En herhaling scoort!
Wow, dat begint al een aardige lap tekst te worden :p. Misschien moet ik eens gaat uitzoeken hoe de LJ-cuts werken, als ik dit vaker wil gaan doen.
Maar goed: het derde onderwerp, een erg serieus onderwerp. Het leven als test. Om hierop te komen moet ik toch echt weer een stukje terug. Ik heb in de laatste twee weken een aantal keer iets gehoord of gezien over "het nut van het leven", of "de reden van het leven". Dat is een moeilijk onderwerp, vooral als dingen niet lekker lopen. Dan is het snel dat je het idee hebt er niks met je leven gebeurt en je je leven verpest. Maar daar wilde ik het dus even niet over hebben.
De eerste keer dat ik hier over na ging denken was nadat ik de speech van Randy Pausch heb gezien, zijn "Last Lecture". Iedereen die de lezing niet kent: zoek op youtube: het is echt een aanrader! Maar in ieder geval, met een paar van de dingen die hij zei had ik ook het gevoel van "wat moet ik met mijn leven". En ik vroeg me af of andere mensen daar ook over nadachten?
Dus nam ik even aan dat andere mensen dat niet deden, dat er een kleine groep mensen is die nadenken over hun leven, en de rest van de mensen of gelukkig zijn met hun leven, of gewoon niet nadenken erover. Maar dat betekend dat mensen zich op hun eigen leven richten, en vast zitten erin. Er is geen grote vooruitgang, geen vernieuwing, geen nieuwe lessen die geleerd worden. En dat klopt niet helemaal, ik kwam er niet goed uit.
Op de voorstelling van Contramime werd hier ook op ingegaan. En op de manier waarop ze het brachten merkte ik opeens wat het is, om over het nut van je leven na te denken. Een cliché, iets wat erg vaak wordt gebruikt! Dus er zijn we vele mensen die er over nadenken, en willen weten waar ze heen willen met hun leven. Maar als zoveel mensen dat doen, waarom zijn er dan maar zo weinig gelukkige mensen? Waarom zijn er niet al heel veel mensen achter het geheim van het leven gekomen, en iemand geworden "in perfect harmonie"? Of zijn die mensen er wel, maar zijn ze niet te onderscheiden, is er niks anders aan dat soort mensen?
Wat me tot de volgende redenatie leidde. Ik weet niet of deze redenatie klopt, sterker nog: het is niet te bewijzen. Maar ik vond het zo mooi, zo ... passend dat ik hem hier toch wilde vertellen. Het leven is een test. Een grote test, elke seconde, elke handeling, elke keuze is een nieuwe test. Wat er wordt getest? Waar de test over gaat? Dat weet niemand, en komt pas na de dood. En de testen die je later krijgt worden beïnvloed op de keuzes die je nu maakt. Dus een dynamisch proces. En dat vond ik zo mooi, omdat je het niet zeker kan weten.
Toen ik me dit bedacht wilde ik heel even dat ik het wel wist, en vroeg me af waarom dat niet mogelijk was. Maar toen bedacht ik de logische conclusie: als je weet wat voor test het is gedraag je je anders. Zelfs als je weet dat het een test is gedraag je je al anders. Want dan weet je dat je wordt bekeken. Dat alles wordt vastgelegd. Kijk maar naar een bepaalde aflevering van Stagate SG-1, daar komt het ook in voor ;). (tip: de episode heet Proving Ground)
Iets wat ik me natuurlijk later afvroeg was "ben ik de enige met deze gedachte?". Maar ook hier kwam met een beetje logisch nadenken een logisch antwoord op de proppen. Natuurlijk niet. Want daar zijn religiën vandaan gekomen. Uit het idee dat het leven een test is. En door te proberen te gokken wat die test zou kunnen zijn, zijn de verschillende religiën gekomen. Veel van deze zeggen allemaal hetzelfde: wees een goed persoon en ga naar de hemel/hiernamaals. Lees: haal de test en slaag voor je 'leven'. Maar er zijn zoveel verschillende ideeën omdat niemand weet wat de test is, en het allemaal wilde gokken zijn, wag's (wild ass guesses). Misschien wel swag's (scientific wild ass guesses) maar nog steeds erg wild. Op zich verklaart dit veel. En aan de andere kant niks, want je kan er nooit zeker van zijn :).
Oja, een laatste opmerking, iets wat me net te binnen schoot. Bij bijvoorbeeld LARP en rollenspellen heb je spelers, die ook worden getest. Getest hoe goed je speelt, wat je wilt gaan doen, enz. Het is in ieder geval een manier om er naar te kijken, en handig als voorbeeld. Want bij LARP heb je NPC's. Zouden we die in het 'echte' leven ook hebben? ................
~fin~
Current Book: McKillip - Od Magic & Dargatz - The Cure for Death by Lightning
edit: toch te lang geworden: dus uitgezocht hoe het werkte. Zie hier mijn eerste LJ-cut (als dit werkt natuurlijk :p).
Laten we beginnen met het verhaal van de Fudge. Dan moeten we een tijdje terug, naar mijn eerste Dungeon bij Remco. Op die dungeon speel ik een gnoom, die natuurlijk een beetje ondeugend is ;). En we hadden Jolijn die een elf speelde. Zij was een beetje "smitten" op een npc elf, en ze faalde steeds haar concentration-checks, waardoor ze onderuit ging. Nu hoorde Jolijn opeens een stem, waarvan ze dacht dat het die elf was, en faalde haar check zodat ze weer op de grond lag. Maar deze keer was ik het geweest :p. Toen Jolijn daar later (oc) achter kwam vond ze dat niet leuk, en ik vroeg om vergevenis. Waarop zij antwoordde "dat heet chocola". Dus tegenwoordig als ik iets fout doe, geef ik chocola :p. En aangezien ik van plan was voor de dungeon van vorige week veel kattenkwaad uit te halen had ik 8 porties chocolade fudge gemaakt. Even voor de duidelijkheid: 1 portie fudge past net in een kwark bak, en er zit een bus poedersuiker doorheen. Dus ja: zoet! Maar ik was dus uiteindelijk niet onaardig genoeg op de Dungeon, en had dus twee bakken fudge over. Ik heb er een tijdje over na zitten denken wat er mee te doen, maar vanavond heb ik zo'n bak meegenomen naar Pro Deo-les. En de bak was vrij snel op :p, zo makkelijk was het ;). En ik werd veelvoudig bedankt. Dus jay voor fudge!
Ok, goedkope grappen. Dit wordt al een stukje serieuzer. Ik ben afgelopen dinsdag naar een voorstelling van Contramime, de cabaretvereniging op de campus, geweest. Het was een erg leuke voorstelling! De voorstelling bestond uit steeds kleine stukjes, die zich vormden om het studentenleven en studenten. De humor zat er goed in, en heb dus ook veel gelachen. En er waren dingen om over na te denken. En op dat punt moest ik laatst nadenken. In een show van Herman Finkers 'test' hij eens de 'humor' van het publiek. Hij verteld eerst een intellectuele grap, waarom niemand lacht. Daarna trekt hij zijn overhemd open waaronder hij een beha draagt, en dan ligt iedereen in de deuk. Zijn conclusie: het publiek houdt van platvloerse grappen.
Maar ik denk dat dat niet helemaal waar is (hijzelf ook niet als je naar zijn programma’s kijkt ;) ). Er zijn namelijk twee soorten grappen: goedkope grappen (je doet iets onverwachts, je zegt iets overbodigs, je maakt een woordgrap, etc.) en denk grappen (een verhaal over een gebeurtenis, een opmerking over een serieus onderwerp, etc.). Een voorstelling met alleen goedkope grappen zorgt ervoor dat mensen terugdenken en zeggen: ik heb veel gelachen. Een voorstelling met alleen denk grappen is saai, al hebben de meeste mensen wel het idee dat ze er over kunnen nadenken. En een mix hiervan? Een succesnummer! De precieze verhouding van grappen hangt af van het publiek. Ik vond denk ik de verhouding in deze show goed, misschien net iets te weinig goedkope grappen, want ja het blijven wel studenten ;). Maar ik heb dus goed gelachen, en er zijn dingen langs gekomen waar ik over moest nadenken: dus perfect. En herhaling scoort!
Wow, dat begint al een aardige lap tekst te worden :p. Misschien moet ik eens gaat uitzoeken hoe de LJ-cuts werken, als ik dit vaker wil gaan doen.
Maar goed: het derde onderwerp, een erg serieus onderwerp. Het leven als test. Om hierop te komen moet ik toch echt weer een stukje terug. Ik heb in de laatste twee weken een aantal keer iets gehoord of gezien over "het nut van het leven", of "de reden van het leven". Dat is een moeilijk onderwerp, vooral als dingen niet lekker lopen. Dan is het snel dat je het idee hebt er niks met je leven gebeurt en je je leven verpest. Maar daar wilde ik het dus even niet over hebben.
De eerste keer dat ik hier over na ging denken was nadat ik de speech van Randy Pausch heb gezien, zijn "Last Lecture". Iedereen die de lezing niet kent: zoek op youtube: het is echt een aanrader! Maar in ieder geval, met een paar van de dingen die hij zei had ik ook het gevoel van "wat moet ik met mijn leven". En ik vroeg me af of andere mensen daar ook over nadachten?
Dus nam ik even aan dat andere mensen dat niet deden, dat er een kleine groep mensen is die nadenken over hun leven, en de rest van de mensen of gelukkig zijn met hun leven, of gewoon niet nadenken erover. Maar dat betekend dat mensen zich op hun eigen leven richten, en vast zitten erin. Er is geen grote vooruitgang, geen vernieuwing, geen nieuwe lessen die geleerd worden. En dat klopt niet helemaal, ik kwam er niet goed uit.
Op de voorstelling van Contramime werd hier ook op ingegaan. En op de manier waarop ze het brachten merkte ik opeens wat het is, om over het nut van je leven na te denken. Een cliché, iets wat erg vaak wordt gebruikt! Dus er zijn we vele mensen die er over nadenken, en willen weten waar ze heen willen met hun leven. Maar als zoveel mensen dat doen, waarom zijn er dan maar zo weinig gelukkige mensen? Waarom zijn er niet al heel veel mensen achter het geheim van het leven gekomen, en iemand geworden "in perfect harmonie"? Of zijn die mensen er wel, maar zijn ze niet te onderscheiden, is er niks anders aan dat soort mensen?
Wat me tot de volgende redenatie leidde. Ik weet niet of deze redenatie klopt, sterker nog: het is niet te bewijzen. Maar ik vond het zo mooi, zo ... passend dat ik hem hier toch wilde vertellen. Het leven is een test. Een grote test, elke seconde, elke handeling, elke keuze is een nieuwe test. Wat er wordt getest? Waar de test over gaat? Dat weet niemand, en komt pas na de dood. En de testen die je later krijgt worden beïnvloed op de keuzes die je nu maakt. Dus een dynamisch proces. En dat vond ik zo mooi, omdat je het niet zeker kan weten.
Toen ik me dit bedacht wilde ik heel even dat ik het wel wist, en vroeg me af waarom dat niet mogelijk was. Maar toen bedacht ik de logische conclusie: als je weet wat voor test het is gedraag je je anders. Zelfs als je weet dat het een test is gedraag je je al anders. Want dan weet je dat je wordt bekeken. Dat alles wordt vastgelegd. Kijk maar naar een bepaalde aflevering van Stagate SG-1, daar komt het ook in voor ;). (tip: de episode heet Proving Ground)
Iets wat ik me natuurlijk later afvroeg was "ben ik de enige met deze gedachte?". Maar ook hier kwam met een beetje logisch nadenken een logisch antwoord op de proppen. Natuurlijk niet. Want daar zijn religiën vandaan gekomen. Uit het idee dat het leven een test is. En door te proberen te gokken wat die test zou kunnen zijn, zijn de verschillende religiën gekomen. Veel van deze zeggen allemaal hetzelfde: wees een goed persoon en ga naar de hemel/hiernamaals. Lees: haal de test en slaag voor je 'leven'. Maar er zijn zoveel verschillende ideeën omdat niemand weet wat de test is, en het allemaal wilde gokken zijn, wag's (wild ass guesses). Misschien wel swag's (scientific wild ass guesses) maar nog steeds erg wild. Op zich verklaart dit veel. En aan de andere kant niks, want je kan er nooit zeker van zijn :).
Oja, een laatste opmerking, iets wat me net te binnen schoot. Bij bijvoorbeeld LARP en rollenspellen heb je spelers, die ook worden getest. Getest hoe goed je speelt, wat je wilt gaan doen, enz. Het is in ieder geval een manier om er naar te kijken, en handig als voorbeeld. Want bij LARP heb je NPC's. Zouden we die in het 'echte' leven ook hebben? ................
~fin~
Current Book: McKillip - Od Magic & Dargatz - The Cure for Death by Lightning