Памяці Веры Рыч
Вера Рыч. РЭЦЭПТ ЦУДУ
Спачатку вазьмі зямлю -
Як што на мапе даўно белых плямаў няма, дык шукай
Зьніклую, выедзеную, выпетраную, выдзяўбаную
Дашчэнту суседзямі; потым дадай сюды мову,
Ужываную хіба дзеля прымаўкі; дамяшай гісторыю,
Што выкладаецца як гісторыя іншых; ды народ,
Які доўга вучыўся гісторыі, нацыі, мовы ня помніць...
Вымясі гэта, і дай падыйсьці...
Тады вазьмі
Сьцяг простых колераў, колераў косткі
І крыві, хлеба і віна, вады і вагню,
Колераў веры й любові; дадай яшчэ сымбаль,
Адрынуты й забаронены (й да таго ж карыстаны суседам);
Вылі туды поўную меру сьлёз, ачышчаных ад смутку,
Старога й новага, цень трох бярозаў, дзе б мусілі стаяць чатыры,
Жыцьці, зачатыя пад Зоркай Палын,
Косткі, гузікі й кулі ў кветках-курапатах;
Зьмяшай гэта ўсё, кроплю па кроплі,
У кубку часу...
Тады, ў прызначаны дзень
(Ты пазнаеш яго, дружа, ты пазнаеш), калі сьвет глядзіць
У іншы бок, вазьмі кубак і далікатна, вельмі далікатна,
Пералі сумесь у паднятае цеста,
І выпякай яго ў печы Кліо...
Хтосьці адразу пачне
Нагадваць пра асьцярожнасьць, пра тое, што блізка зіма,
Што цяпло і сьвятло набываюцца ад заможнага суседа,
Пра пустыя майстроўні, вырабы, якіх ніхто ня купіць,
І пра сьвет, якому зазвычай напляваць...
Не зважай на гэтыя перасьцярогі, дружа! Вымай свой бохан,
Загарні яго ў лён, спаві яго валошкамі,
Тады гукай сяброў (яны ўсе стануцца сябрамі ў той дзень,
Сямікроць сем і болей) і абвясьці, што йдзеш
Заняць сваё крэсла на іхнай бяседзе.
Спачатку вазьмі зямлю -
Як што на мапе даўно белых плямаў няма, дык шукай
Зьніклую, выедзеную, выпетраную, выдзяўбаную
Дашчэнту суседзямі; потым дадай сюды мову,
Ужываную хіба дзеля прымаўкі; дамяшай гісторыю,
Што выкладаецца як гісторыя іншых; ды народ,
Які доўга вучыўся гісторыі, нацыі, мовы ня помніць...
Вымясі гэта, і дай падыйсьці...
Тады вазьмі
Сьцяг простых колераў, колераў косткі
І крыві, хлеба і віна, вады і вагню,
Колераў веры й любові; дадай яшчэ сымбаль,
Адрынуты й забаронены (й да таго ж карыстаны суседам);
Вылі туды поўную меру сьлёз, ачышчаных ад смутку,
Старога й новага, цень трох бярозаў, дзе б мусілі стаяць чатыры,
Жыцьці, зачатыя пад Зоркай Палын,
Косткі, гузікі й кулі ў кветках-курапатах;
Зьмяшай гэта ўсё, кроплю па кроплі,
У кубку часу...
Тады, ў прызначаны дзень
(Ты пазнаеш яго, дружа, ты пазнаеш), калі сьвет глядзіць
У іншы бок, вазьмі кубак і далікатна, вельмі далікатна,
Пералі сумесь у паднятае цеста,
І выпякай яго ў печы Кліо...
Хтосьці адразу пачне
Нагадваць пра асьцярожнасьць, пра тое, што блізка зіма,
Што цяпло і сьвятло набываюцца ад заможнага суседа,
Пра пустыя майстроўні, вырабы, якіх ніхто ня купіць,
І пра сьвет, якому зазвычай напляваць...
Не зважай на гэтыя перасьцярогі, дружа! Вымай свой бохан,
Загарні яго ў лён, спаві яго валошкамі,
Тады гукай сяброў (яны ўсе стануцца сябрамі ў той дзень,
Сямікроць сем і болей) і абвясьці, што йдзеш
Заняць сваё крэсла на іхнай бяседзе.