(no subject)
.jpg)
weer tranen
Het ongeluk
Donderdagavond, 27 februari 2003 ging Aurélie, samen met 5 vriendinnen stappen in Utrecht. Ze hebben het echt onwijs naar hun zin gehad. Ze zijn in meerdere kroegen geweest, hebben heel veel gelachen. Toen het ongeveer 6 uur was sloten de meeste kroegen en gingen ze weer naar huis. Ze namen met zijn allen de trein tot aan Amersfoort Centraal waar ook hun fietsen stonden. Aurélie fietste samen met Kim die bij haar achterop zat richting huis.
Ze hadden heel veel lol op de fiets en riepen steeds "Olie" (een bijnaam van Aurélie) "Allemooist!" Dit zijn ook haar laatste woorden geweest. Ze kwamen aan bij een rotonde en zagen een bus staan die duidelijk stil stond. De buschauffeur keek naar links en naar rechts, vanaf de rechterkant verleende hij heel veel fietsers voorrang. Hij heeft daarna niet meer naar links gekeken.
Kim zwaaide nog naar de buschauffeur, ze was er van overtuigd dat hij hen ook zag. Doordat Kim achterop zat kon ze zich van de bus afduwen en viel ze op de grond. Aurélie kon geen kant op met de fiets en kreeg een keiharde klap. Ze kwam onder de bus terecht en is nog ruim 12 meter meegesleept. Waarschijnlijk is ze na de eerste klap bewusteloos geraakt en heeft ze daarna niks meer gevoeld. Haar lichaam kwam klem te zitten tussen de twee voorwielen van de bus. Ze was zelf niet verpletterd, maar van binnen had ze heel veel fracturen (ruggenwervels, borstbeen, kaak, haar schedel was los en een stukje van haar heup was weg) en veel inwendige bloedingen.
Kim belde in paniek 112 en mijn oom en tante op die zich heel snel naar de plek haastten. Er was een traumahelikopter, ambulance, takelwagen, politie... Mijn oom en tante hebben dus alles gezien. De politie en de mensen van de ambulance wilden eerst niet dat mijn oom en tante Aurélie zouden zien. Ze hebben aangedrongen en toen Aurélie in de ambulance lag, hebben ze haar kunnen zien. Haar gezicht was niet zo beschadigd en ze hebben haar omhelsd en gekust en tegen haar gepraat. Ze werd naar het ziekenhuis gereden en naar het mortuarium. © geschreven door Claire Vedder