RRL: Fawn Fadoodle 1.4
Long time no see allemaal!
De update van Romée heeft mij geïnspireerd om door mijn oude bestanden heen te bladeren en daar kwam ik nog een half afgemaakte update tegen, surprise! Dus ik ben direct verder gaan schrijven en foto`s bewerken en nu heb ik een update voor jullie!
En nog meer goed nieuws: Lange tijd heb ik niet kunnen simsen, de computer was te oud en te slecht om de sims goed te kunnen laten afspelen, maar ik heb een tijdje centjes gespaard en hiervan nieuwe onderdelen gekocht voor een computer. Alles is vorige week binnengekomen en morgen ga ik met mijn broertje Rens mijn computer in elkaar zetten, een echte gamer pc. Ik heb er zoveel zin in. Rens heeft me ervan verzekerd dat ik het beste van het beste binnen mijn ruime budget heb en dat ik voor een paar jaar zorgeloos kan simsen. Dus ik hoop morgenavond al te kunnen simsen.
(Ik heb alles bewaard van de oude computer, ook de RRL, dus dat moet geen problemen brengen ;)
Ik hoop ook echt dat we de LJ community weer tot leven kunnen brengen, door op zijn minst onze bestaande verhalen af te maken!! Ik heb hier altijd zoveel plezier gehad en ik zou het echt jammer vinden als het allemaal voorgoed verloren zou zijn!
(Volgend jaar heb ik een relatief rustig jaar, dus ik heb me al voorgenomen om weer volop te beginnen met LJ en verhalen/uitdagingen/dagboeken en alles!)
Geniet van de RRL, 1.4. :)
Het was rond half zeven toen Fawn wakker werd. Kreunend kwam ze overeind, een beweging wat toch bemoeilijkt werd door de baby in haar buik. Naar haar gevoel was haar buik drie keer groter gegroeid in één nacht. Naast haar werd Nathan wakker van haar bewegingen en hij opende zijn ogen. ‘Goedemorgen prinses,’ glimlachte hij. ‘Goedemorgen,’ fluisterde Fawn met een lach.
Nathan stond ook op en liep op Fawn af. ‘Je buik is echt gegroeid,’ zei hij vol verbazing en ontzag. Fawn stak trots haar buik vooruit toen Nathan zijn hand erop legde. ‘Heeft hij of zij je vannacht lastig gevallen?’ vroeg hij. ‘Het valt mee,’ zei Fawn mild. ‘Ik heb nu meer het gevoel dat ik een walrus ben.’ ‘Dat valt toch mee, je bent nog steeds mijn prachtige Fawn,’ zei Nathan met een glimlach.
‘Ja ja, slijmbal,’ plaagde Fawn en ze maakte aanstalten om te gaan douchen. Tot ze de baby voelde schoppen. ‘Nathan, de baby, het schopt,’ zei ze en ze greep zijn arm. Nathan slaakte een verheugd geluidje en legde zijn handen op haar buik. ‘Ik voel het,’ grijnsde hij. ‘Wauw, dit voelt zo cool. Je kunt het je niet voorstellen. Daarin zit ons kindje,’ zei hij ademloos. Fawn grijnsde om zijn verbazing.
Nadat de baby was opgehouden met schoppen ging Nathan aan de slag voor een promotie. Hij had er eerlijk gezegd geen zin in, maar hoe sneller hij omhoog klom, hoe meer profijt hij er op het einde van zou hebben. Plus, de extra centjes zouden niet verkeerd zijn. Dus bracht hij de ochtend door met het trainen van zijn spieren en al snel stond het zweet op zijn voorhoofd. ‘Poeh,’ kreunde hij nadat hij een ‘stevige heuvel’ beklommen had.
Ondertussen verwende Fawn Cloud met ladingen aandacht en de kat knorde tevreden met alle aandacht. ‘Och, ik voel me zo schuldig. Ik heb het gevoel alsof ik je de laatste tijd niet meer zie,’ zei Fawn met een glimlach. ‘Maar dat halen we nu in,’ kirde ze tegen de kat en ze pakte Cloud op en maakte een pirouette met haar, voor zover dat ging met haar loodzware buik. Cloud liet het zich allemaal gebeuren en miauwde uitbundig.
Op een gegeven moment liet Cloud klagelijke geluidjes horen en Fawn merkte dat ze het voor nu genoeg vond. Ze zette de kat neer en begon met het maken van het ontbijt. Cloud sprong op het aanrecht en probeerde de melk op te likken. ‘Nee, dit is niet voor jou, ik moet nu goed eten,’ zei Fawn vermanend en ze duwde de kat weg. Die toen genoegen nam om statig over de keuken en woonkamer uit te kijken.
Zodra Fawn haar ontbijt klaar gemaakt had, ging ze zitten aan de eettafel. Nog geen vijf minuten later kwam Nathan de keuken inlopen en hij ging de koelkast inspecteren op een lekker ontbijt. Fawn glimlachte naar hem en ging toen verder met haar aanval op de cornflakes. Ze kauwde op haar cornflakes en negeerde het straaltje melk dat van haar lepel op haar been viel. Het voelde koud en ze keek ernaar, de melk liep nu omlaag over haar been. Ze dacht na en besloot de melk zijn gang te laten gaan. De cornflakes waren belangrijker. Er moesten offers gemaakt worden om de aanval te laten slagen.
Nathan kwam naast haar zitten terwijl ze nog een hap nam. ‘Gfeen homgper?’ vroeg Fawn kauwend en ze slaagde erin om geen stukjes cornflakes uit te spugen. ‘Mwah, niet echt.’ Nathan pakte de hand van Fawn vast en wreef even over haar palm. Fawn glimlachte nu naar hem en ze slikte de hap door. Nathan liet zijn hand glijden naar de kom en probeerde een cornflake te pikken maar Fawn had hem door en tikte hem op zijn vingers. ‘Afblijven, van mij.’
‘Zo, jij bent streng,’ zei Nathan verdrietig in een poging haar medelijden op te wekken. ‘Dat moet, mannetje. Als je voor twee eet, kun je het je niet veroorloven om een klein hapje te verliezen,’ zei Fawn knipogend. Ze nam nog een hap, kneep haar ogen even toe en schepte haar lepel weer vol. Ze duwde toen de vork in de mond van Nathan. ‘Vooruit, omdat je zo`n lief ventje bent,’ zei ze lachend. Ze begon nog harder te lachen toen ze Nathan moeizaam zag kauwen door de verrassing.
Na het ontbijt besloot Nathan om contacten te leggen om zo een promotie binnen te halen. Hij was net aan het kletsen met de neef van de baas zijn kapster. Hij wou net beginnen over het wonder van de telefoon toen hij Cloud aanstalten zag maken om te plassen in de woonkamer. ‘Oh-oh! Sorry Maxwell, ik moet ophangen. Noodgeval,’ riep Nathan in de telefoon en zonder te wachten hing hij de telefoon op.
Nathan haastte zich naar Cloud toe en pakte haar op. Cloud liet een verrast kreetje horen toen ze vanachter opgepakt werd en de lucht ingezogen werd. ‘Cloud toch,’ zei Nathan vermanend en Cloud had door wat er aan de hand was. ‘Dit gaan we voor eens en altijd oplossen,’ zei Nathan en hij pakte de kat onder zijn arm en liep naar de badkamer. Hij duwde de deur open en zette Cloud op de wc.
‘Cloud. Ontmoet de wc. Wc, Cloud,’ zei Nathan wijzend. Cloud keek even verrast naar de wc maar sprong er toen vanaf. ‘Nee, Cloud,’ zuchtte Nathan. Cloud miauwde zachtjes en wou bijna de wc weer uit trippelen toen Nathan haar vast pakte en weer op de wc duwde. ‘Voortaan ga je of je behoefte op de wc doen of in de kattenbak, niet zomaar in huis,’ zei Nathan ferm.
Cloud sprong er weer vanaf, totaal niet onder de indruk van Nathan en begon haar staart te wassen. ‘Argh, oké, ik doe het wel voor,’ zei Nathan en hij ging op de wc zitten. Hij zorgde ervoor dat hij de aandacht van Cloud kreeg, deed alsof hij zich inspande om zijn behoefte in de wc te laten vallen en ging toen blij staan. ‘Oké, nu jij,’ zei hij motiverend tegen Cloud en hij duwde de kat de wc weer op. Cloud keek verbaasd naar Nathan en sprong er nog eens vanaf.
‘Nee,’ zuchtte Nathan. Hij deed het nog een keer voor, en nog een keer, en nog een keer. Tot uiteindelijk Cloud het begreep en haar behoefte op de wc deed. ‘Ja! Goed zo Cloud!’ riep Nathan vrolijk uit en hij zwierde de kat in de rondte. Cloud snapte het niet helemaal maar miauwde vrolijk mee door de positieve aandacht. ‘Oké, nog één keer en dan denk ik dat we het onder de knie hebben,’ zei Nathan glimlachend en nog eens deed hij het voor.
In de woonkamer had Fawn de televisie aangezet na een kort dutje en ze luisterde met een oor glimlachend naar de drukte in de wc. Nathan was af en toe gestoord maar ze vond het heerlijk om naar hem te luisteren, hoe hij Cloud probeerde op te voeden. Op dit soort momenten wist ze dat Nathan een goede vader zou zijn. Hij was de perfecte man om een gezin mee te bouwen, om haar diepste wens in vervulling te laten gaan.
Toen Nathan net de wc uit kwam met een vrolijke Cloud in zijn kielzog, ging de bel. Hij opende de deur en zag Roos staan. ‘Roos! Lang niet gezien,’ zei Nathan vrolijk en ze zoende elkaar op de wangen. ‘Ik dacht, ik kwam even langs,’ grijnsde Roos. Nathan en Roos gingen buiten in de verse sneeuw kletsen, terwijl Cloud vrolijk om hen heen rende en in de sneeuw begon te spelen.
Toen het begon te schemeren maakte Fawn avondeten klaar en Nathan nodigde haar uit om mee te eten. Ze sloeg dat aanbod niet af en samen gingen ze aan de eettafel zitten. ‘Zo, deze zal binnenkort een beetje te klein worden, neem ik aan,’ knipoogde Roos en Fawn giechelde. ‘Dat zal het inderdaad zijn. Maar er is ruimte genoeg om een grotere tafel te plaatsen,’ zei Nathan met een glimlach.
‘Oh, Fawn. Je bent dan zwanger maar je kunt goed koken,’ complimenteerde Roos nadat ze een hap had genomen. ‘Dank je. Nu ik met verlof ben, heb ik genoeg tijd om flink wat gerechten uit te proberen. Maar spaghetti is makkelijk en lekker.’ Nathan knikte instemmend. Even was het stil aan de tafel toen ze allemaal aan het genieten waren van het eten.
Toen verbrak Roos de stilte en vroeg wanneer Fawn uitgerekend was. ‘Ze zeggen morgenavond maar mijn buik is nu al gigantisch dus ik hoop dat het kleintje snel komt, beter vandaag dan morgen. Ik voel me nu al een uitgerekte walrus,’ zei Fawn maar Nathan schudde zijn hoofd. ‘Je bent geen uitgerekte walrus, meer een schattig dolfijntje,’ zei hij met een grijns. ‘Ah, je bent toch zo`n schatje,’ kweelde Fawn lachend.
Tegen het einde de maaltijd werd Fawn moe en Roos begreep dat ze nu beter kon gaan, voor Fawn rechtop in slaap zou vallen. Ze at haar bord leeg en stond op. ‘Ik moet er nu helaas vandoor, nog een stuk lopen naar huis en ik wil voor het donker thuis zijn.’ Ze bedankte Fawn en Nathan en wenste hen veel succes met de bevalling.
Na het eten, toen het duister was ingevallen lag Fawn te soezen op de bank. Nathan was bezig de borden af te ruimen en de keuken schoon te maken. Ook voorzag hij Cloud van een verse bak water en eten. Toen ging hij naast Fawn zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Fawn legde haar hoofd op zijn schouder en zuchtte gelukkig. ‘Geniet maar van de rust,’ fluisterde Nathan en ze glimlachte.
‘Oh, dat doe ik zeker,’ grijnsde ze, ‘Ik denk er steeds aan hoe perfect jij bent. Hoe jij mij vervult met liefde en warmte.’ ‘Dat doe jij ook voor mij,’ fluisterde Nathan. Even bleven ze zo zitten en Nathan wreef over de bolle buik van Fawn. De baby begon te schoppen en ze begonnen beiden te lachen. ‘Hij of zij verpest ons moment,’ grinnikte Nathan. ‘Gelukkig is het alleen maar dit moment, hoor.’
Na een uurtje op de bank te liggen soezen in de armen van Nathan, stond Fawn op en besloot om even in een warm bad te liggen. Ze begon last te krijgen van haar rug door het gewicht van de baby en daarna zou ze warm in bed gaan liggen. Ze bleef een half uur liggen, genietend van het warme water.
Toen kroop ze in bed, waar Nathan al lag te slapen. Ze ging tegen Nathan aan liggen en in zijn slaap draaide Nathan zich om en sloeg een arm om haar heen. Ze nestelde ze tegen hem aan en sloot haar ogen. ‘Nog eventjes, en dan ben jij er,’ fluisterde Fawn half in slaap.
Terwijl Fawn en Nathan sliepen, was Cloud nog wakker en ze stuiterde zoals gewoonlijk door het halve huis. Na een half uur gekrabd te hebben aan de krabpaal sloop ze door de keuken naar de buitendeur. Het was nacht en de straat was verlaten. Cloud begon om het huis te trippelen, op zoek naar iets leuks om te doen. Toen zag ze een hond in de verte naderen. Nieuwsgierig ging ze op onderzoek uit.
Maar de hond was daar niet van gediend toen Cloud luid snuffelend hem bekeek. De hond gromde en Cloud miauwde terug, bang. Toen viel de hond haar aan en Cloud schrok. Dit had ze nog nooit meegemaakt! Maar al snel kwamen de vecht instincten naar voren en Cloud sloeg terug.
Maar het mocht niet baten, de hond was een zwerver en had wel vaker gevochten. Cloud gaf op en wou weg rennen. De hond gromde waarschuwend en ging er toen vandoor. Cloud bleef trillend liggen en liep, toen de hond eindelijk weg was, snel naar huis en ging in haar mand liggen.
De volgende ochtend bleef Cloud in haar mand liggen, helemaal geschrokken en bang door wat er gebeurd was die nacht. Fawn en Nathan merkten dat de kat stil was maar besloten om haar met rust te laten. Ze wisten niet wat er zich had plaats gevonden en dachten dat ze wat ziekjes was.
Ondertussen stond Fawn bijna op knappen. Het leek onmogelijk maar haar buik was nog groter geworden. Nathan werd alleen maar vrolijk toen hij de bolle buik zag en wreef er zachtjes over. ‘Het is zo kort bij, nu,’ zei hij glimlachend. Fawn werd nu minder vrolijk, het had wel lang genoeg geduurd maar de blik van Nathan maakte het toch weer goed.
Het volgende wat Fawn deed die ochtend na een korte douche was ontbijt maken. Nathan was in zijn duikerspak langs gesjeesd, na vlug wat eten uit de koelkast naar binnen gewerkt te hebben. Fawn dacht na, de hele dag was voor haar uitgestrekt, ze had niet veel te doen. Het was als stilte voor de storm, nog even wachten voor de baby, en de spanning bouwde zich op.
Na het ontbijt, wat Fawn moeilijk naar binnen kreeg, ging ze aan de slag met haar vaardigheden. Terwijl ze toch maar thuis zat, kon ze net zo goed aan haar technieken werken. Misschien kon ze Nathan wel te slim af zijn, dacht ze grinnikend. Ze sloeg het boek open en begon allerlei handige technieken te leren.
Terwijl Fawn doorleerde, was Cloud eindelijk een beetje gekalmeerd door de aanval afgelopen nacht, en was de kat vrolijk aan het spelen met haar speelgoed. Fawn negeerde Cloud maar dat werd steeds moeilijker toen Cloud luidruchtiger begon te worden. ‘Cloud!’ riep ze op een gegeven moment uit.
Cloud trok zich er helemaal niks van aan, en ging door met spelen. Fawn zuchtte en besloot maar om rustig op de bank te gaan zitten, en ondertussen wat tv te kijken. Fawn voelde haar oogleden zwaar worden na een uur en dutte langzaam in. Toen ze opeens wakker schrok, van een hard geluid dat Cloud natuurlijk veroorzaakte, zette ze de tv uit.
Fawn liep langs de kat, duwde haar plagend op zij, wat op een gemiauw uitdraaide en liep naar de koelkast. Ze pakte een paar afbakbroodjes eruit en legde ze in de oven. Na het afbakken, belegde ze met kaas en salami en liet ze nog een minuutje grillen in de oven. De heerlijke geuren opsnuivend, ging Fawn aan de tafel zitten.
Terwijl ze genoot van haar broodjes, begon Cloud luid miauwend de kamer door te rennen, op zoek naar een of andere entiteit die haar terrein betrad. Althans, dat was de enige conclusie die Fawn eruit kon trekken. Geesten of misschien had ze toch een gestoorde kat gekocht. Ze vroeg zich af hoe de kat zich zou gedragen als de baby er zou zijn.
Het duurde niet lang of de middag was voorbij gegaan en kwam Nathan thuis van zijn werkdag. Nathan sloeg zijn armen om haar heen en probeerde haar te zoenen. ‘Schat, ik weet niet of je het weet, maar je stinkt,’ zei Fawn grijzend terwijl ze zijn mond ontweek. Ze botste met haar kin tegen zijn helm en moest lachen.
‘Ik heb mijn vrouwtje gemist, ja,’ zei Nathan quasi-geïrriteerd. Hij drukte zijn lippen op die van haar voor ze iets kon zeggen en grinnikte toen. ‘Dan zal ik me nu gaan wassen voor mijn vrouwtje.’ Fawn lachte en ze kneep in zijn kont. ‘Doe dat maar.’ Nathan sloeg haar hand weg voor hij de trap oprende.
Nadat Nathan beneden kwam van zijn douche, ontdekte hij dat Fawn slapend op de bank lag en bracht haar naar bed. Hij kuste haar voorhoofd, de zwangerschap moest uitputtend zijn, en focuste zijn aandacht op Cloud. Hij had het als missie dat hij Cloud trucjes zou leren. Dus begon hij met die taak.
Toen de klok acht uur sloeg, kwam Fawn waggelend de trap afgelopen. ‘Ik word hier zo moe van,’ mopperde ze. Ze keek op en zag Nathan al wachten met het avondeten. ‘Ik dacht al dat je wakker was,’ zei hij met een lachje. Fawn zuchtte en bedacht zich dat ze toch gelukkig was met hem. Samen begonnen ze aan het avondeten, waar Fawn twee porties van op kreeg.
Het was niet veel later op de avond dat Fawn alleen voor de tv zat en de onrustige bewegingen in haar buik aanvoelde. ‘Ik weet het, je wilt eruit.’ Ze klopte op haar buik en probeerde haar gedachten te verzetten. Maar het gevoel bleef aanhouden en ze zette de televisie uit.
Ze ging liggen en ademde diep in en uit. Haar slaap was helemaal weg, dit was het moment dat de baby zou komen, ze wist het gewoon. Langzaam begonnen de kleine pijnscheutjes te komen en net toen ze te erg werden, stond ze op om Nathan te gaan halen, die in bed lag.
Maar ze kreeg de kans niet en een felle wee benam haar de adem. Ze zakte bijna door haar knieën vanwege de pijn en ademde zo goed als mogelijk erdoor heen. Toen de wee voorbij was, haalde ze opgelucht adem. ‘Nathan,’ kreunde ze. Voor ze nog meer uit haar mond kon krijgen, kwam de volgende wee. ‘Verdomme,’ kreunde ze, ‘Dit gaat veel te snel.’
De weeën bleven komen en werden steeds heftiger. Ze had geen tijd om Nathan te roepen, het enige wat ze kon zeggen waren een stroom scheldwoorden en gekreun. Net toen ze dacht dat ze door haar benen zou gaan, voelde ze verlichting in de pijn. Ze slaakte een kreet en in haar handen hield ze een klein baby’tje.
Buiten adem bekeek ze de baby, telde alle vingertjes en teentje en slaakte een gelukzalige kreet. ‘Je bent er,’ was het enige wat ze uit haar mond kreeg. ‘Je bent hier,’ snikte ze en ze legde de baby tegen haar aan. De baby brabbelde wat geluidjes en Fawn slaakte een trotse zucht. ‘Hallo, kleintje.’
Groetjes, Nienke