(no subject)
Ik snap het niet. Waarom ben ik nog zo onzeker? Ik krijg van iedereen leuke en positieve opmerkingen over mijn innerlijk èn uiterlijk. Waarom durf ik dan geen relatie aan te gaan? Waarom ben ik dan nog zo bang voor afwijzing? Waarom, waarom, waarom? Ik wil gewoon zo graag weer een leuk vriendje, lieve vriendinnen om me heen, blij zijn met hoe en wie ik ben.
M'n werk is fantastisch, en ik ben er ook goed in. Dat geeft zó veel motivatie. M'n collega's zijn top! Stuk voor stuk. Ik kan zo met ze lachen, praten en kutten. Gewoon lekker ongecompliceerd mezelf zijn. Zonder masker, zonder mezelf anders voor te doen dan ik ben. En zelfs dàn vinden ze me nog leuk. Hoe kan dat?! Vanavond, Bar komt naar me toe: Roosje, om nog even het gesprek van vanavond af te sluiten: je bent echt een topwijf, je doet het goed. Je hoeft niet onzeker te zijn, dat is helemaal nergens voor nodig!
En zo nog veel meer van dat soort opmerkingen de afgelopen tijd. Maar waaaaaaaaarom zie ik dat dan zelf niet? Of tenminste, waarom durf ik het niet te geloven? Ik denk altijd dat mensen m'n vriendinnen veel leuker vinden, en mij maar een stom aanhangsel. Zoals in de film "The holiday" wordt gezegd: in elke film zit een hoofdrolspeelster en een beste vriendin, en ik gedraag me nu als de beste vriendin terwijl ik de hoofdrolspeelster zou moeten zijn in mijn leven.
Ik heb het tijd gegeven, ik ben confrontaties aangegaan die ik een jaar geleden echt niet aan had durven gaan, maar ik voel gewoon nog geen vooruitgang. BLUH.
M'n werk is fantastisch, en ik ben er ook goed in. Dat geeft zó veel motivatie. M'n collega's zijn top! Stuk voor stuk. Ik kan zo met ze lachen, praten en kutten. Gewoon lekker ongecompliceerd mezelf zijn. Zonder masker, zonder mezelf anders voor te doen dan ik ben. En zelfs dàn vinden ze me nog leuk. Hoe kan dat?! Vanavond, Bar komt naar me toe: Roosje, om nog even het gesprek van vanavond af te sluiten: je bent echt een topwijf, je doet het goed. Je hoeft niet onzeker te zijn, dat is helemaal nergens voor nodig!
En zo nog veel meer van dat soort opmerkingen de afgelopen tijd. Maar waaaaaaaaarom zie ik dat dan zelf niet? Of tenminste, waarom durf ik het niet te geloven? Ik denk altijd dat mensen m'n vriendinnen veel leuker vinden, en mij maar een stom aanhangsel. Zoals in de film "The holiday" wordt gezegd: in elke film zit een hoofdrolspeelster en een beste vriendin, en ik gedraag me nu als de beste vriendin terwijl ik de hoofdrolspeelster zou moeten zijn in mijn leven.
Ik heb het tijd gegeven, ik ben confrontaties aangegaan die ik een jaar geleden echt niet aan had durven gaan, maar ik voel gewoon nog geen vooruitgang. BLUH.